Γειά σας! Στην προηγούμενη καραντίνα, κλεισμένος μες το σπίτι, αξιώθηκα να οργανωσω και να σας παρουσιασω το ταξίδι μου στις Άλπεις. Καραντίνα vol.2 τώρα και αφού οι ελιές μαζώχτηκαν, αξιώθηκα αυτή τη φορά να οργανώσω και να ετοιμάσω την παρουσίαση του ταξιδιού του φετινου καλοκαιριού! Ξεκινάμε λοιπόν...

Καλοκαίρι χωρίς να γράψω χιλιόμετρα με τη μηχανή είναι σα να λέμε καλοκαίρι χωρίς θάλασσα. Πράγμα αδιανόητο και επιζήμιο για την ψυχική μου υγεία.

Έχοντας κατέβει στο χωριό μου, στο Πελόπιο Ηλείας, έπρεπε να καταλήξω στην κορομηλιά τρικάλων οπού εκεί θα συναντούσα τη φίλη μου και μια καλή παρέα φίλων, για να περάσουμε 7 μερούλες. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια θα έκανα μια καλοκαιρινή μοτο-περιπέτεια μόνος και με τη μηχανή όχι φορτωμένη σα γαιδούρι. Τέλεια!

Το σχέδιο καταστρώθηκε και η διαδρομή που επιλέχθηκε ήταν η εξής:
Πελόπιο- Πάτρα (μέσω 111)- Θέρμο (από γέφυρα Μπάνιά)- Προυσσό- Κορυσχάδες (εδώ θα διανυκτέρευα)- Πάσσο Βελούχι- Ρεντίνα- Λίμνη σμόκοβου- Ελάτη- κορομηλιά Τρικάλων

Χάρτης
https://www.google.com/maps/dir/%CE%A0%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%B9%CE%BF+270+65/%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1/%CE%98%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%BF,+300+08/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%83%CF%87%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82,+361+00/%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%B9,+361+00/%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1+%CE%A3%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CE%B2%CE%BF%CF%85,+Unnamed+Rd,+%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B1,+%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82+430+68/%CE%95%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B7,+420+32/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%AC,+422+00/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%AC,+422+00/@38.6295821,20.9127584,7.75z/data=!4m61!4m60!1m10!1m1!1s0x136093966eb692a3:0x19e2938056c1a610!2m2!1d21.5926702!2d37.6753305!3m4!1m2!1d21.5329267!2d37.746989!3s0x136096fae2dc5ebd:0xecc4c2aa3747d1e4!1m5!1m1!1s0x135e3599a524ed2d:0x400bd2ce2b98ca0!2m2!1d21.734574!2d38.2466395!1m5!1m1!1s0x135e57fff16d1171:0x484af5249101ac76!2m2!1d21.6669866!2d38.570854!1m5!1m1!1s0x135eddd84588c397:0xc7f978af046eca3d!2m2!1d21.7586895!2d38.9034625!1m5!1m1!1s0x135eded53715ac89:0xd8b9b71bc3a09011!2m2!1d21.8070432!2d38.9419046!1m5!1m1!1s0x1358cd4404225403:0x6b7318ab04694f04!2m2!1d22.0650459!2d39.1473086!1m5!1m1!1s0x13593eefe49f522f:0x500bd2ce2bb3200!2m2!1d21.5351193!2d39.504302!1m5!1m1!1s0x135914e79bed5c9f:0xaa166ac082ef2c8f!2m2!1d21.4992382!2d39.6063957!1m5!1m1!1s0x135912285b217c07:0x2e915b56481f0978!2m2!1d21.5682644!2d39.6730495!3e0

460 χλμ ή αλλίως 10 ώρες καθαρή οδήγηση μόνο από επαρχιακό ορεινό δικτυο! Για τέτοιους δρόμους φτιάχτηκε ο Πήγασος!

4/8 Λοιπόν ξεκινάω!

Αναχώρηση κατά τις 3:00μμ. Μεσημεριάτικα δλδ αλλά η οδήγηση μέσα από τα βουνά θα με γλίτωνε από το να ψηθώ. Η διαδρομή ως την Πάτρα γνώριμη και αγαπημένη μέσα σε φιδίσιους δρόμους με πολύ καλή άσφαλτο, τουλάχιστον όσο ήμουν εντός Ηλείας. Μικρή στάση έξω από το Πανόπουλο για φωτό και βούρ για Πάτρα. Μια γεύση από τη διαδρομή μπορείτε να πάρετε από το βίντεο που έχω ανεβάσει παλιότερα στο θέμα: https://www.apriliabikers.gr/portal/mikrs-apodraseis-mxri-99xlm/bolta-sthn-oreinh-hleia!/

Φτάνοντας Πάτρα, η ζέστη με κάνει να θέλω να φύγω τρέχωντας. Αποφασίζω όμως να κάνω μια στάση για καφέ- νερό και βενζίνα. Ξεκούραση, ανάσες και φεύγω από Πάτρα με μεγάλο ενθουσιασμό για το δρόμο που είχα μπροστά μου. Το κομμάτι προς θέρμο- προυσσό- Κορυσχάδες το είχα μεγάλο απωθημένο χρόνια και επιτέλους είχε έρθει η ώρα να το περάσω.

Περνάω από τη γέφυρα του Ριο-Αντίριο, μπαίνω στον περιφερειακό της Ναύπακτου και παίρνω έξοδο για Θέρμο. Το τοπίο αλλάζει περνώντας μέσα από καταπράσινα μέρη σε ένα δρόμο που ίσως δεν έχει σχεδόν ούτε ένα χιλιόμετρο ευθεία! Ωραία; Όπως το δεί κανείς… Βασικά η ποιότητα της ασφάλτου ήταν για κλάματα. Δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα πολύ το κομμάτι ως το θέρμο. Άσφαλτος 20ετίας και βάλε, χιλιοσπασμένη… Τόσο χάλια που δεν μπορούσες να αποφύγεις τις λακκούβες… Ήταν παντού. Έπρεπε να έχω πάρει άλλο δρόμο για Θέρμο  γαμωτο!

Πλησιάζοντας την Τριχωνίδα κάπως έφτιαχνε το πράγμα και η άνοδος προς Θέρμο, οδηγικά αλλά και η θέα στη λίμνη από ψηλά, με αποζημίωσε για την προηγούμενη ταλαιπωρία. Πάνω από τη λίμνη λοιπόν σε 1080p


Σιγά σιγά αισθανόμουν ότι καλό θα ήταν, για διατήρηση δυνάμεων να κάνω μια στάση. Με έπιασαν όμως τα αντικοινωνικά μου και αποφασίζω να μην σταματήσω στο θέρμο άλλα κάπου στο δρόμο. Λίγο πιο έξω λοιπόν συναντάω ένα παροπλισμένο πολεμικό αεροπλάνο να ποζάρει πάνω στο δρόμο. Ο αντιμιλιταριστής μέσα μου υποχώρησε μπροστά στην εφηβική διάθεση που με πιάνει να χαζεύω αυτές τις πολεμικές μηχανές κι έτσι αντί να κάνω στάση κάτω από κανένα δέντρο, απόλαυσα ένα τσιγάρο στη σκιά του.

Πήρα τις ανάσες μου, συμβουλευτικά το gps, τρομάρα μου, και μετά από λίγο ξεκινάω πάλι. Αρχίζω σιγά σιγά να ανεβαίνω πιο ψηλά και σε λίγο είμαι πλέον στα έλατα. Έχω κάποια ώρα που έχω αφήσει το μνημείο της αεροπορίας και ξαφνικά… Τέλος η άσφαλτος! «Δε θα ναι για πολύ…» σκέφτομαι. «Αφού το gps με φέρνει από εδώ καλά πάω…» και άλλα τέτοια ωραία. Στην αρχή φλαταδούρα που όμως σιγά σιγά γίνεται χωματόδρομος με κροκάλα και κλίσεις στα όρια των ικανοτήτων μου και των προδιαγραφών του Strada, το οποίο βόγγιξε στην κυριολεξία. Μόνο με πρώτη και ελάχιστα 2α. Το βεντιλατερ έδωσε ρέστα. Βρισκόμουν πια μέσα στα βουνά και οι σκέψεις, ότι θα με φάνε οι αρκούδες ή στην καλύτερη θα περάσω το βράδυ μου χαμένος στις πλάγιες με το μηχανάκι χαλασμένο και να με ψάχνει η ΕΜΑΚ, έχουν αρχίσει να κατακλύζουν το μυαλό μου.

Σταματάω και κοιτάω το χάρτη… Χμμμ… Προφανώς έχω στρίψει κάπου λάθος (που άραγε?). Έχω μπει σε ένα κομμάτι δύσκολου χωματόδρομου μήκους 12χλμ που κατεβαίνει μια πλαγιά και ανεβαίνει τη απέναντι… Όμως κατέληγε στο δρόμο που έπρεπε να είμαι. Και έχω κάνει είδη τα 5χλμ. Να γυρίσω πίσω? Κοιτάω γύρω μου και παίρνω βαθιές εισπνοές φρέσκου, βουνίσιου, καθαρού αέρα. Σιγά σιγά, ο φόβος για το τι μπορεί να μου συμβεί δίνει τη θέση του στην απόλαυση του μαγικού μέρους στο οποίο είχα χαθεί. Ήμουν μόνος, εγώ το strada, τα έλατα, οι πλαγιές και είχα μαζί μου όλα τα απαραίτητα να μπορώ να ρισκάρω μια νύχτα περιπέτειας. Κοιτάω ψηλά. Ένας αετός περήφανος κάνει κύκλους από πάνω μου. Μάλλον του την είχα σπάσει λίγο αλλά εγώ στη θέα του ένιωσα ότι έχω μαζί μου έναν καλό οιωνό! Κοιτάω το Strada. Με κοιτάει. Το ξανακοιτάω, με ξανακοιτάει. Πότε έκανα πίσω μαζί σου; το ρωτάω και το καβαλάω.

7 ζόρικα χιλιόμετρα μετά πιάνω ξανά άσφαλτο και βρίσκομαι λίγο πριν τον Προυσσό. Η ώρα έχει περάσει όμως, και ο ήλιος έχει πάρει την κατηφόρα. Ανεβάζω ρυθμό και σε λίγο είμαι στο φαράγγι του Καρπενισιώτη! Όποιος δεν έχει οδηγήσει το δρόμο Προυσσό- Καρπενήσι, τον προτείνω ανεπιφύλακτα. Φιδίσιος δρόμος για άλλη μια φορά με τα βράχια να υψώνονται κάθετα από τη μια και την άλλη μερια του φαραγγιού και κάτω το ποτάμι. Εκεί έξω από τον Προυσσό έχει και το μοναστήρι που βλέπετε στην φωτό. Καταφύγιο- ορμητήριο του Καραϊσκάκη!

Η ώρα περνά όμως, το σκοτάδι πλησιάζει και σιγά σιγά φτάνω Κορυσχάδες οπου με περιμένει ένα δωμάτιο. Η κούραση που έχει μαζευτεί είναι μεγάλη και η αυριανή μέρα ακόμα μεγαλύτερη…

Μερικές φωτο ακόμα

1. Πάνω από τη λίμνη τριχωνίδα
2. Κοιτώντας το Θέρμο από το μνημείο της αεροπορίας
3. Το Strada και το Rafalle

Που είμαι γαμωτο!

Προυσσός!
1. Το χωριό και το μοναστήρι
2. Το φαράγγι

Ωραίος Διονύση! Ανυπομονούμε για τη συνέχεια!






Υ.Γ Στη φωτό πάνω πρέπει να είναι ομοίωμα από mirage 2000    αλλά που θα πάει έρχονται και τα Rafale λίαν συντόμως  !

Ωραίος Διονύση! Ανυπομονούμε για τη συνέχεια!






Υ.Γ Στη φωτό πάνω πρέπει να είναι ομοίωμα από mirage 2000    αλλά που θα πάει έρχονται και τα Rafale λίαν συντόμως  !

MIRAGE F1 ειναι,τα διλιτρα ακομα υπηρετουν

παντως δενουν με το στραντα διοτι εχουν ενα μοτερ,τα ραφαλ που εχουν 2 δενουν με τα 2κ

5/8 part1

Ξύπνημα νωρίς στο ξενοδοχείο, Πρωινό αξιοπρεπέστατο και υπεραρκετό (πήρα και για το δρόμο ) και επίσκεψη στο μουσείο Κορυσχάδων. Οι Κορυσχάδες είναι ένα χωριό λίγο πριν το Καρπενήσι. Το χωριό που μαζεύτηκε και ορκίστηκε η κυβέρνηση του βουνού το 1944 μετά τις μυστικές εκλογές που οργάνωσε το ΕΑΜ και στις οποίες ψήφισαν για πρώτη φορά οι γυναίκες στην Ελλάδα. Το σύνθημα που είναι γραμμένο από τότε μέσα στο παλιό αυτό σχολείο δίνει το στίγμα εκείνου του αγώνα.

Η επίσκεψη τελειώνει και είναι πια ώρα για αναχώρηση. Η σημερινή πορεία είναι η εξής. Κορυσχάδες- Πασσο Βελούχι- Ρεντίνα- Φράγμα σμοκοβου- Ελάτη- χρυσομηλια κορομηλιά.

Η διαδρομή από εκεί που ήμουν προς το χιονοδρομικό στο βελούχι, πάνω από το Καρπενήσι ΦΑ-ΝΤΑ-ΣΤΙ-ΚΗ!!! Μια ανάβαση  με φουρκέτες μες τα ελατά, προς ένα πάσο που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τα Αλπικά Πάσα. Μια γρήγορη ματιά από ψηλά και συνεχίζω. Είναι ακόμα νωρίς και διψάω να οδηγήσω...

Η καταβαση από την πίσω μεριά, καθηλωτική. Η διαδρομή προς Ρεντίνα, μια από τις ωραιότερες που έχω κάνει στη ζωή μου. Ο δρόμος όλος μες τα έλατα, πάνω στο διασελο! Θα αφήσω το βίντεο να αναδείξει την ομορφιά αυτης της διαδρομής. Θα πω μόνο εδώ πως όλο το σχέδιο του ταξιδιου βασίστικε στην ιδεα να πραγματοποιησω αυτη τη διαδρομή. Και η ιδέα αποδειχτηκε σωστη.


Φτάνω έξω από την Ρεντίνα και σταματώ στο κιόσκι στην είσοδο του χωριού. Άλλο ένα αεροπλάνο που ποζάρει στο δρόμο. Στάση, ξεμούδιασμα, κολατσιό και συνεχίζω για φράγμα Σμόκοβου.

Σιγά σιγά οδηγώ σε όλο και μικρότερα υψόμετρα και πλέον έχω θέα στον Κάμπο. Πλησιάζοντας το φράγμα πάνω από την τεχνίτη λίμνη, η  άσφαλτος γίνεται πολύ καλή και η χάραξη του δρόμου αρκετά παιχνιδιάρικη! Πολύ το χάρηκα αυτό το κομμάτι!

Από εκεί και μετά βρίσκομαι πια στον κάμπο… Ευθείες μακριές και βαρετές και ζέστη! Έλιωσα, έβρασα και γενικά χάλια. Έκανα και δυο στάσεις να βρέξω κεφάλι και t-shirt και όπως όπως να φύγω…

Με τα πολλά, φτάνω Πύλη Τρικάλων και η κατάσταση αλλάζει! Αναπτερώνομαι καθώς παίρνω το δρόμο για Ελάτη! Νιώθω όμως την πείνα και αποφασίζω να κάνω στάση στο χωριό Κοτρώνι για φαγητό και ξεκουραση. Μπριζολίτσα, μπυριτσα και καφεδάκι. Μπορεί να μην είναι τόσο απολαυστικά όσο να τα έχεις με παρέα, είναι όμως πάντα υπεραναζωωγονιτικά και αναγκαία για το τευταίο μέρος αυτού του ταξιδιού...

Μερικές φωτο ακόμα
1. Μνημείο αεροπορείας έξω από την Ρεντίνα
2. Λίμνη Σμοκοβου
3. Λίμνη Σμοκοβου2
4. Κοτρώνι

5/8 part 2

Μιάμιση ώρα μετά και παίρνω το δρόμο που θα με πάει από ελάτη- χιονοδρομικό περτούλι- Καλαμπάκα- κορομηλιά. Οι ρυθμοί έχουν πέσει αλλά  τη διαδρομή αυτή πάνω στον Κόζιακα την απολαμβάνω πολύ! Πιο ανοιχτός δρόμος από πριν και πραγματικά πανέμορφη. Το τοπίο που σε μεγάλο μέρος του είναι ελατήσιο, μετά το χωριό χρυσομηλιά, αλλάζει και όσο κατεβαίνεις τα ελατά δίνουν τη θέση τους σε πλατάνια και άλλα φυλλοβόλα δέντρα. Τυχεροι αυτοι που ζούν εκει κοντά και μπορουν να χαιρονται συχνά αυτά τα μέρη. Χωρίς να το καταλάβω, έχω κατέβει και στρίβω δεξιά για Καλαμπάκα. Λίγο μετά διακρίνονται τα μαγευτικά μετέωρα! Είχα από παιδί να δω αυτά τα επιβλητικά βράχια από κοντά. Μικρή είσοδος στην Καλαμπάκα για ξεμούδιασμα και φωτο. Καβαλώντας τον Κόζιακα λοιπόν σε 1080p.


Λίγο μετά παίρνω το δρόμο που θα με ανεβάσει στον τελικό μου προορισμό. Στην Κορομηλιά Τρικάλων. Ένα παραθεριστικό χωριό Βλάχων στα 1150μ., τόσο δυσπρόσιτο και τέρμα Θεού, που αν δε σε καλέσει κάποιος, εκεί δύσκολα θα βρεθείς. Και τόσο όμορφο! Βγαλμένο από  παραμύθι με νεράιδες και Δράκους. Ένα ορεινό μπαλκόνι με θέα το Θεσσαλικό κάμπο που για να το φτάσεις πρέπει να ανέβεις μια σκληρή ανηφόρα με τρελές φουρκέτες ανα λίγα μολις μέτρα που δεν έχει πολλά χρόνια που έχουν ρίξει άσφαλτο και αυτό όχι παντού… Αυτή η διαδρομή δεν λέγεται ανάβαση. Αναρήχηση λέγεται!


Φτάνω και συναντώ την παρέα μου και λίγο μετά ο ήλιος πέφτει. Τσιπουράκι και χαλάρωση! Κάθε που κλείνω τα μάτια μου, μια διαφορετική στροφή, μια άλλη πλαγιά, μια ακόμα κορυφή από όλες αυτές που είδα 2 ημέρες τωρα, επισκέπτονται το μυαλό μου. Νιωθω ότι στο δρόμο πέταξα από πάνω μου πολλα κιλλά ψυχικου βάρους. Το ταξίδι με τη μοτοσυκλέτα είναι ψυχοθεραπεία κι εγώ ειμαι πολύ τυχερός που έχω φίλες και φίλους με τέτοια ωραία χωριά!

Καλές βόλτες και πάντα όρθιοι!

Μερικές ακόμα!

  Μπράβο Διονύση!

Αετοφωλιά πραγματική η κωρομηλια

ωραιες διαδρομες,κ αγαπημενα μερη!
 

Φίλε μου πολύ ωραία και να τα ξανακάνεις.Φετος κατάφερα να κάνω την διαδρομή Καρπενήσι Ρεντίνα και πραγματικά είναι μαγιά δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψεις.Οπως και του Προυσού είναι πολύ όμορφη.Παντα τέτοια.