Καλησπέρα σε όλους κι απο μένα. Αρχικά να πώ ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλα τα παιδιά, που οργάνωσαν την εκδρομή για την παρέα τους, τη φιλοξενία τους και τις εικόνες που αποκόμισα αυτές τις δυο μέρες. Εικόνες που μένουν στο μυαλό και την καρδιά και γεμίζουν τις μπαταρίες για να επιστρέψεις στη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Ημέρα 1ηΗ δική μου συμμετοχή στην εκδρομή ήταν εντελώς αναπάντεχη, συμπτωματική και εκτός προγράμματος. Δεν γνώριζα καν οτι θα γινει μέχρι την Πέμπτη ενώ Παρασκευή τα παιδιά θα ξεκινούσαν. Χαζέυοντας λοιπόν στο forum πετυχαίνω μια ανάρτηση του Χρήστου όπου έχει βγάλει umber alert για το Θωμά και εν συνεχεία ένα μνμ του Θωμά στο chatbox για να δηλώσει παρών.
Τα τηλεφωνήματα δεν αργούν να πέσουν και σύντομα το έχω ήδη αποφασίσει! Φύγαμε για Πίνδο!!!Λόγω δουλειάς όμως δε γινόταν να φύγω τετραήμερο κι έτσι αποφασίστηκε αναχώρηση Κυριακή πρωί και επιστροφή στη βάση Δευτέρα βράδυ.
Σάββατο βράδυ και ετοιμάζω τα πράγματα σε χρόνο ρεκόρ, κατεβάινουν ρούχα αδιάβροχα κτλ και κατα τις 02:30 την πέφτω για ύπνο. Ξυπνητήρι στις 06:00 και αναχώρηση στις 07:00 με το ferry boat.
Ξεκινάω λοιπόν με την παντόφλα της γραμμής και κατα τις 09:00 κούτσα κούτσα (πιο αργά δε γίνεται να πάει το πλοίο) φτάνουμε Ηγουμενίτσα. Τηλέφωνο απο το Χρήστο που με ενημερώνει οτι εν τέλει θα με περιμένουν στον ξενώνα και θα ξεκινήσουμε όλοι μαζί για τη γύρω περιοχή!
Φουλάρω λοιπόν και μπαίνω εγνατία. Ο καιρός καλός, σχεδόν καλοκαιρινός, πίσω μου η Κέρκυρα θύμιζε καλοκαίρι και η μερα ηλίολουστη!
Στην εγνατία οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν απο 13°-18° ανάλογα την περιοχή, ο αέρας δεν έλειψε πάντως και τα χαστούκια σε μερικά σημεία αρκετά καλά!
Στρίβω για Μέτσοβο και αρχίζω να συνειδητοποιώ οτι αφήνω πίσω μου τις παραπάνω Θερμοκρασίες. Σύντομα το καντράν έγραψε 1° και η ομίχλη δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της (Κρυώνουν μωρέ τα παλικάρια???)
Η ομίχλη με επιβράδυνε αρκετά αλλά μετά απο περίπου 15-20 λεπτά και περνώντας και βγαινοντας απο το χωριό Μηλιά τα πράγματα βελτιώθηκαν αισθητά!
Σύντομα βρέθηκα στη διαστάυρωση προς Μικρολίβαδο και τελευταία στιγμή λίγο μετά βλέπω την πινακίδα που οδηγεί στον ξενώνα ο οποίος είναι και ο μοναδικός της περιοχής.
Φτάνωντας στο ξενώνα τα παιδιά έχουν ήδη ετοιμαστεί και με περιμένουν στον προάυλιο χώρο. Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και χαιρετηθήκαμε, καβαλήσαμε και ξεκινήσαμε για την εξερεύνηση της γύρω περιοχής (κάποιοι την ηξεραν ήδη πολύ καλά).
Ξεκινάμε λοιπόν και λίγο παρακάτω στρίβουμε για να μπούμε στο πρώτο κομμάτι της χωμάτινης διαδρομής αρκετά βατό κομμάτι ακόμη και για τα μαμούθ μας με λίγα επικίνδυνα σημεία για εμάς που δεν είχαμε χωμάτινα λάστιχα σε κάποιες στροφές όπου ο δρόμος είχε κρατήσει νερά και η λάσπη ήταν πιο βαθιά, σε γενικές γραμμές με λίγη προσοχή περνούσες χωρίς πολλά πολλά. Αφού ανεβήκαμε στα 2/3 περίπου της διαδρομής υπήρχε δρόμος όπου έστριβε δεξιά και έμπενε σε κομμάτι που είχε αρκετή λάσπη και προσφέροταν για παιχνίδι για τους έμπειρους και κατάλληλα εξοπλισμένους της ομάδας.
Δοκμάσαμε λοιπόν και οι υπόλοιποι με τα capo για μερικά μέτρα να δούμε αν πηγαίνει αλλά άσκοπα μάλλον, πρόσφυση μηδενική και σε κάθε μικρή κίνηση του δεξιού καρπού το capo πλαγιολισθαίνει επικίνδυνα. Αποφασίζουμε λοιπόν να χωριστούμε σε δύο ομάδες και να βρεθούμε στον τελικό προορισμό που ήταν το γεφύρι πορτίτσας (Σπηλαίου). Με αρκετό ζόρι γυρνάμε τα capo και λίγο παρακάτω ενώ κόβω ταχύτητα και σχεδόν σταματημένος απο ένα κομμάτι με πολύ λάσπη και βαθιές ροδιές καθώς πάω να πατήσω κάτω αντιλαμβάνομαι οτι έχω κάνει μ@λ@κί@ και βουλιάζει το πόδι στη λάσπη, κατα συνέπεια το capo δεν κρατιέται και σύντομα μαλακά μαλακά ξαπλώνει στη λάσπη (Παράσιμο Νο 1).
Έρχονται τα παιδιά το σηκώνουμε (ούτε γρατσουνιά) και προχωράμε παρακάτω. Ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει και προς τα τελειώματα λιγα μέτρα πρίν το γεφύρι αρχίζουν πάλι οι λακούβες με τα νερά και τη λάσπη. Ενώ λοιπόν έχω ξεψαρώσει και κινούμαι αρκετά γρήγορα για τα δεδομένα μου στο χώμα με το capo μπαίνω φορτσάτος σε μια λακούβα γεμάτη λάσπη και νερό και καθώς βγαίνω το πίσω χάνει προσωρινα πρόσφυση, και μόλις ξαναβρίσκει με πετάει φαρδύ πλατύ κάτω (Παράσημο Νο 2), χωρίς να χτυπήσω αλλά χωρίς να πάθει κάτι και το capo το ξανασηκώνουμε και προχωράμε για το γεφύρι. Όλη τη διαδρομή όρθιος είχαν αρχίσει να πιάνονται τα χέρια μου.
Φτάνουμε λοιπόν στο γεφύρι παρκάρουμε και βγάζουμε τις απαράιτητες φωτόγραφίες ενώ παράληλλα ξεκουραζομαστε λιγάκι και κάνουμε τα απαράιτητα πειράγματα(ο πιτσιρίκος απο το τζίπ που είχε έρθει με τον πατέρα του μου λεέι "όλο πέφτεις εσύ", άντε μίλα του μετά). Πανέμορφο τοπίο, η φύση μεγαλουργεί και ο συνδιασμός των χρωμάτων αυτή την εποχή είναι απίθανος!!! Στην περιοχή έχουν έρθει και διάφορες εκδρομές με πούλμαν.
Τα παιδιά που έχουν έρθει απο Λάρισα με τα ΚΤΜια θα ξεκινούσαν για το δρόμο της επιστροφής και έψαχναν τρόπο να περάσουν το ποτάμι. Παρεπιπτόντος ενημερωθήκαμε απο μέλος της παρέας οτι την άνοιξη έρχονται αθλητές απο όλο τον κόσμο για rafting στο ποτάμι και οτι κατατάσεται στο Νο 4 σε βαθμίδα δυσκολίας!!!
Περνούν λοιπόν το ποτάμι απο ένα σημείου που αρχικά φαινόταν λιγάκι επικίνδυνο αλλά τα παιδιά δε μάσησαν και σύντομα τους ακολούθησε και το τζίπάκι που είχε έρθει για βόλτα και υποστήριξη. Αφου χαιρετηθήκαμε,ξεκινήσαμε για την επιστροφή περνόντας απο το Χωριό Σπήλαιο (διορθώστε με αν κάνω λάθος) όπου καθήσαμε για καφέ και λίγη ξεκούραση.
Βρίσκουμε στο gps τη διαδρομή της επιστροφής απο άσφαλτο διότι όσο άρχιζε να σουρουπώνει η επιστροφή απο χώμα δεν ήταν ότι πιο ασφαλές και συνετό και το μετά απο λίγη ώρα σε ωραίο όσο και στριφτερό επαρχιακό δρόμο θα βρισκόμασταν πίσω στον ξενώνα.
Στα μισά της διαδρομής βρίσκουμε ένα ακομη ωραίο γεφυράκι στα αριστερά και το 640 adventure της παρέας κάνει λίγα παιχνιδάκια ενώ εμέις χαζεύουμε και τραβάμε φωτογραφίες.
Σε λίγη ώρα επιστροφή στη βάση, μπανάκι ξεκούραση και ζεστό σπιτικό φαγητό.Η φιλοξενία των οικοδεσποτών του ξενώνα ήταν υπέροχη και τους ευχαριστούμε γι'αυτο!
Ύστερα απ'ολ'αυτά μια κουραστική μέρα έλαβε τέλος και την έπεσα για ύπνο να είμαι έτοιμος για την επόμενη μέρα όπου τα καλύτερα έπονται!