Πέρασε καιρός από την τελευταία μας εξόρμηση και μέρες τώρα το συζητούσαμε αλλά διαρκώς οι συνθήκες δεν ευνοούσαν τα πλάνα μας. Δεν αναφέρομαι μόνο στις καιρικές συνθήκες, την αυξημένη ζέστη και υγρασία που δυσκολεύουν αρκετά το ταξίδι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες που διανύουμε αλλά κυρίως στις συνθήκες που διαμορφώνει η αυξημένη πίεση στη δουλειά τόσο για μένα προσωπικά αλλά και για τα υπόλοιπα μέλη της παρέας. Ειδικότερα ο Ανδρέας βρίσκεται διαρκώς σε μια δίνη το τελευταίο διάστημα!
Με αυτά τα δεδομένα τις τελευταίες μέρες είχαμε φτάσει σε σημείο να σχεδιάζουμε χωρίς να μας νοιάζουν και πολλά. Απλά θέλαμε να καβαλήσουμε τη σέλα και να φύγουμε μακριά από έγνοιες και σκοτούρες της καθημερινότητας! Βέβαια δεν το πετύχαμε στον απόλυτο βαθμό καθώς τα τηλέφωνα δε σταμάτησαν να χτυπάνε σε διάφορες φάσεις της εκδρομής αλλά οκ!
Στο παρασύνθημα λοιπόν και ας πάρουμε τα πράγματα εξ' αρχής. Πολύ πρόσφατα σε συζήτηση ολίγων λεπτών στο υπαίθριο πάρκινγκ μοτοσικλετών με έτερο μοτοσικλετιστή έπεσε στο τραπέζι, μεταξύ άλλων, το θέμα επιλογών κοντινών προορισμών για καλοκαιρινές εξορμήσεις. Απ όλα όσα λέχθηκαν στο μυαλό μου κλείδωσε μια και μόνο φράση "Καταρράκτες Ηλιοχωρίου - Μπάλτα ντι Στρίγκα" στα βλάχικα ή αλλιώς "η οβίρα (μικρή λίμνη) της κραυγής".
Έτσι λοιπόν η ιδέα συζητήθηκε και με την υπόλοιπη παρέα και το μόνο που μας έλειπε ήταν να βρούμε τον κατάλληλο χρόνο και τις κατάλληλες συνθήκες για να επισκεφθούμε την πανέμορφη φύση του κεντρικού Ζαγορίου. Το Ηλιοχώρι βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση από το Βρυσοχώρι (μαντέψτε γιατί το ονόμασαν έτσι :D ) και η περιοχή φημίζεται για ο πλήθος των πηγών και τρεχούμενων νερών της.
Μαζί με 3-4 ακόμη μηχανάκια συζητούσαμε την πραγματοποίηση της εκδρομής για σήμερα 03/07 αλλά τα πλάνα άλλαξαν Στον Ανδρέα προέκυψε δουλειά, σε άλλο μέλος της παρέας χτύπησε την πόρτα ο covid και πάει λέγοντας. Η εκδρομή λοιπόν όδευε προς αναβολή άσχετα που ποτέ δεν είχε φιξαριστεί στο 100% :a22 .
Προχθές λοιπόν Παρασκευή εν τέλει φάνηκε, παρ' ελπίδα, να διαμορφώνονται οι κατάλληλες συνθήκες για την πραγματοποίηση της εν λόγω εκδρομής το Σάββατο 02/07, με τις αντίστοιχες απώλειες σε μέλη. Ο Ανδρέας την Παρασκευή είχε δουλειά ήδη εκτός Κέρκυρας και θα βρισκόταν το βράδυ στην Ηγουμενίτσα ενώ κι εγώ ξεμπέρδεψα λίγο νωρίτερα από το γραφείο και αφιέρωσα λίγο χρόνο να ετοιμάσω πράγματα και μηχανή για το επόμενο πρωί.
Ο Ανδρέας Πέμπτη βράδυ στις 22:00 άλλαζε λάδια / φίλτρο στο capo στο μάστορά του... :h22: :h22: :h22: Καταλαβαίνετε λοιπόν σε τι ρυθμούς κινείται που δεν υπήρχε χρόνος να γίνει νωρίτερα το σέρβις στο capo!
Το πλάνο όπως διαμορφώθηκε λοιπόν, έλεγε πρωινό ξύπνημα από την πλευρά μου γύρω στις 05:00 και αναχώρηση με το πρώτο Ferry των 06:00. 07:45 θα ήμουν Ηγουμενίτσα και στις 08:00 θα πίναμε το πρώτο μας καφεδάκι, σε γνωστό μας στέκι δίπλα στο λιμάνι, πριν ξεκινήσουμε την ανάβαση.
Από τις 5 παρά το ξυπνητήρι γαβγίζει και ενώ έχω κοιμηθεί γύρω στις 01.30 πετάγομαι πάνω χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η προσμονή της βόλτας βλέπετε υπερνικά οποιαδήποτε κούραση ή έλλειψη ύπνου!
Παίρνω πρωινό για να γεμίσουμε ενέργεια, γεμίζω το τάνκμπαγκ με φρούτα που είχα βάλει στο ψυγείο από το βράδυ για να έχουμε για σνακ στη διαδρομή και ντύνομαι σφαίρα για να είμαι στην ώρα μου στο λιμάνι.
[Παρένθεση εδώ για να σημειώσω ότι τα καλοκαιρινά ρούχα που απέκτησα πρόσφατα, άξιζαν μέχρι τελευταίο ευρώ. Μια χαρά το τεσσάρων εποχών μπουφάν μου δε λέω αλλά η ροή αέρα που επιτρέπουν τα καλοκαιρινά ρούχα ήταν πρωτόγνωρη για μένα.
Ένα κοντό αεριζόμενο μποτάκι μου λείπει τώρα και οι εξορμήσεις θα είναι πιο εύκολες σε ανάλογες συνθήκες!]
Στο καράβι συναντώ κι ένα άλλο μέλος του piaggio group, των αδελφών moto guzzi, που από κοντά μοιάζει πιο όμορφο απ'οτι στις φωτογραφίες.
Σε λίγο μια γνώριμη πρωινή εικόνα του ήλιου που κάνει την εμφάνισή του πίσω από τα βουνά και γεμίζει τον ορίζοντα με χρώμα!
Αφού ήπιαμε τον πρωινό μας καφέ και ξεκινήσαμε κάνουμε την πρώτη μας στάση στο πέτρινο γεφύρι του Καπετάν Αρκούδα. Μπροστά από το γεφύρι βρίσκεται το μνημείο στο σημείο όπου το 1906 οι τούρκοι φόνευσαν τον οπλαρχηγό Γεώργιο Αρκούδο, κατά κόσμον Γεώργιο Λεπιντάτο. Χρήζει φροντίδας το μνημείο καθώς σε λίγο δε θα φαίνεται από τα χορτάρια και τα γαϊδουράγκαθα! Το ποτάμι δυστυχώς τους καλοκαιρινούς μήνες δεν έχει ροή οπότε η κοίτη του ήταν προσβάσιμη. Η διαφορά θερμοκρασίας μέσα στην κοίτη του ποταμού ήταν αισθητή. Μια δροσιά σε πλημμύριζε ενώ και το έντονο πράσινο στοιχείο συνέβαλε αντίστοιχα!
Δεύτερη στάση σε πολύ κοντινή απόσταση στο γεφύρι του Κόκκορη ή Νούτσο. Αποθέτουμε εξοπλισμό στις μοτό και ανεβαίνουμε με τα πόδια. Ούτε εδώ είχαμε ροή νερού και προς στιγμήν αρχίσαμε να ανησυχούμε μήπως και στους καταρράκτες υπάρχει λειψυδρία και πάμε ως εκεί άσκοπα. :thnk: :thnk: :thnk:
Στις φωτογραφίες βλέπετε τόσο το παραδοσιακό μονότοξο γεφύρι όσο και το νέο έργο που περνάει ο σημερινός δρόμος.
Επόμενο σημείο αναφοράς και στάση στο γνωστό τρίτοξο γεφύρι καλογερικό πριν το χωριό Κήποι. Στην πράξη αποτελεί μικρή παράκαμψη από την πορεία μας και στη συνέχεια επιστρέψαμε πίσω στο δρόμο προς το Τσεπέλοβο.
Στη διαδρομή προς την επόμενη προγραμματισμένη στάση μας συναντάμε πινακίδα που δείχνει αριστερά προς Θέση Μπελόη και Χαράδρα του Βίκου σε απόσταση 11km. Εκτός προγράμματος μεν αλλά σε τόσο κοντινή απόσταση δεν λες όχι για μια επίσκεψη!
Δυστυχώς αφού φτάσαμε ως ένα σημείο στο χωριό Βραδέτο και στη συνέχεια ακολουθώντας ένα μικρό χωματόδρομο φτάσαμε σε αδιέξοδο όπου έπρεπε να αφήσουμε εκεί τις μοτοσικλέτες και να συνεχίσουμε με τα πόδια για περίπου 2km στις 12:00 το μεσημέρι. Το σκεφτήκαμε για λίγο αλλά καταλήξαμε ότι δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα να αλλάξουμε εξοπλισμό και να βάλουμε σορτσάκια κτλ για πεζοπορία συν ότι είχαμε δρόμο ακόμα και το να περπατήσουμε το καταμεσήμερο κάτω από τον ήλιο δεν μας δελέαζε.
Αρκεστήκαμε σε μερικές φωτογραφίες από μακρυά και επιστρέψαμε πίσω στην αρχική διασταύρωση για να συνεχίσουμε προς Τσεπέλοβο. Σε επόμενη επίσκεψή μας εδώ θα πάμε σίγουρα καθώς το μπαλκόνι που σχηματίζεται στη Θέση Μπελόη έχει τρομερή θέα στη χαράδρα του Βίκου σε ύψος που προκαλεί δέος στον επισκέπτη.
Ο επόμενος προορισμός μας πριν φτάσουμε στο Τσεπέλοβο είναι η Ι.Μ Τιμίου Προδρόμου Ρογκοβού, η οποία βρίσκεται λίγο μετά το χωριό Καπέσοβο. Δεν είναι απόλυτα βέβαιο αλλά λέγεται ότι η μονή ιδρύθηκε περίπου πριν από μια χιλιετία!
Αναχωρούμε από τη μονή και σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε στην πλατεία στο Τσεπέλοβο για να απολαύσουμε το δεύτερο καφεδάκι της ημέρας! Η ώρα έχει πάει ήδη 12:30.
Η πλατεία με τα πλατάνια της πανέμορφη, ενώ και τα γύρω κτίρια με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική έχουν τη δική τους επιβλητικότητα!
Το χωριό περίμενα να είναι πιο ζωντανό για να είμαι ειλικρινής.
Γενικότερα στο δρόμο μας ως τώρα δεν συναντήσαμε ιδιαίτερη κίνηση, είτε αυτοκίνητα είτε μοτοσικλέτες και μάλλον έχει να κάνει με την όλη κατάσταση που επικρατεί αλλά και την ακρίβεια στα καύσιμα.
Αφού απολαύσαμε το καφεδάκι μας και πέσανε και μερικά τηλέφωνα γιατί ως γνωστόν δε σε αφήνουν να ησυχάσεις, ντυθήκαμε ξανά και καβαλήσαμε προς Ηλιοχώρι που ήταν και ο κύριος προορισμός μας για να επισκεφθούμε τους ανάλογους καταρράκτες.
Παρκάρουμε τις μηχανές στο καφέ-εστιατόριο του χωριού και αφού συνεννοούμαστε ανάλογα με τους υπευθύνους του καταστήματος αλλάζουμε ρούχα και αφήνουμε τον εξοπλισμό μας εκεί για να ξεκινήσουμε περπάτημα προς τους καταρράκτες.
Η απόσταση είναι περίπου ένα χιλιόμετρο και η διαδρομή μέσα στη φύση, εντυπωσιακή.
Το πρώτο που συναντάμε μόλις αρχίζουμε να κατηφορίζουμε είναι ένα αιωνόβιο πλατάνι με περίμετρο κορμού 12-13μ περίπου!
Η διαδρομή στο μεγαλύτερο μέρος της είναι πλακόστρωτη ενώ σε διάφορα σημεία δεν λείπουν και τα ξύλινα γεφυράκια.
Η κάθοδος προς τους καταρράκτες κατηφορική και αρκετά εύκολη, το αντίστροφο φυσικά ισχύει για την επιστροφή όπως θα δούμε παρακάτω! ;) Η κλίση του εδάφους σε αρκετά σημεία είναι πολύ μεγάλη και αυτό θα κάνει την επιστροφή μας λίγο κουραστική.
Παραδόξως όμως η θερμοκρασία, η έλλειψη υγρασίας και οι γενικότερες συνθήκες του περιβάλλοντος θα βοηθήσουν και θα ιδρώσουμε ελάχιστα.
Φτάνουμε επιτέλους και μπροστά μας απλώνεται μια υπέροχη όαση δροσιάς! Το μέρος είναι πανέμορφο και οι ήχοι της φύσης σε χαλαρώνουν! Στο σημείο δε, δεν υπάρχει κάλυψη κινητής τηλεφωνίας οπότε και να θέλουν δε γίνεται να σε ενοχλήσουν! :D :D :D
Τα νερά ήταν αρκετά κρύα αλλά όσο ο ήλιος ήταν παρόν με το που έβγαινες, όλα επανερχόταν σε φυσιολογικά επίπεδα. Λόγω της υψηλής βλάστησης και του προσανατολισμού του σημείου όμως, ο ήλιος κρύβεται γρήγορα πίσω από τα δέντρα και το σημείο γίνεται σκιερό.
Οι βουτιές έδιναν κι έπαιρναν ενώ στη συνέχεια αξιοποιήθηκαν αναλόγως τα πέτρινα παγκάκια που ζέσταινε ο ήλιος κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Η χαλάρωση που μας προσέφερε το σημείο ήταν βάλσαμο για την αποσυμφόρηση της πίεσης των ημερών! :kalo:
Αφού επιστρέψαμε στο χωριό, είχε έρθει ή ώρα να γεμίσουμε μπαταρίες. Ψητά της ώρας, σαλάτα και γαλοτύρι! Το φαγητό τίμιο αλλά όχι κάτι σούπερ. Και η τιμή του αρκετά οκ θα έλεγα. Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές στην περιοχή όμως.
Αφού φάγαμε και κουβεντιάσαμε είχε έρθει η ώρα να ντυθούμε και να ετοιμάσουμε τα μηχανάκια για το δρόμο της επιστροφής.
Γύρω στις 19:00 λοιπόν χαιρετάμε και ξεκινάμε για Κόνιτσα.
Στις φωτό παρακάτω γρήγορη στάση για φωτό στο Βρυσοχώρι όπου μια κυρία που απολαμβάνει τον ήλιο που θα χαθεί σιγά σιγά πίσω από τις βουνοκορφές μας δίνει κάποιες πληροφορίες για τη γύρω περιοχή.
Μετά από διαδρομή μιας ώρας περίπου φτάνουμε στην Κόνιτσα για τον απαραίτητο καφέ που θα μας τονώσει μετά το φαγητό για να συνεχίσουμε το δρόμο της επιστροφής.
Η ώρα ιδανική για να απολαύσουμε από το σημείο που καθόμαστε το ηλιοβασίλεμα!
Από Κόνιτσα κατηφορίζουμε προς Ιωάννινα γύρω στις 21.00 και εν συνεχεία από την παλιά εθνική οδό κατευθυνόμαστε προς Ηγουμενίτσα με στόχο να είμαστε στην ώρα μας για το καράβι των 23:30.
Έτσι και έγινε. Στη διαδρομή συναντήσαμε αρκετά σμήνη από έντομα κτλ και τα κράνη και οι ζελατίνες μας θύμιζαν εμπόλεμη ζώνη.
Σε στάση στην παλαιά εθνική για να καθαρίσουμε τα κράνη συνειδητοποιούμε ότι πίσω μας στα βουνά που αφήσαμε αστράφτει διαρκώς και μια δυνατή καταιγίδα θα ακολουθούσε στα ορεινά αυτά μέρη. Ευτυχώς είμασταν ήδη αρκετά μακριά της. Θα ανεβάσω βιντεάκι να δείτε τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
Αφού φτάσαμε Ηγουμενίτσα και λίγο πριν μπούμε στο καράβι χτυπήσαμε και 2 πιτόγυρα για τη λιγούρα :h22: .
Άφιξη στην Κέρκυρα γύρω στις 01:15 και αντί να πάμε για ντους και να πέσουμε ξεροί πάμε καρφί για πλύσιμο τα μηχανάκια...
Αυτά παθαίνω όταν μπλέκω με τον Ανδρέα... :h22: :h22: :h22: :h22: :h22: :h22:
Να μην ξεχάσουμε βέβαια να εκθειάσουμε τα μηχανάκια που αγόγγυστα ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια και τόσο κράξιμο που έχουν φάει μας πάνε παντού χωρίς να κάνουν κιχ. Διαχρονικό μηχανάκι το Capo ότι και αν λένε οι κακές οι γλώσσες. ;)
Μπράβο σας αφού δεν μπορούμε εμείς τουλάχιστον μας ταξιδεύετε εσείς. Ωραία πράγματα και πάλι μπράβο σας. Το capo αν και διαχρονικό είναι πάντα μάχιμο και έτοιμο για όλα :bye: :bye: :bye:
Εδώ ένα βιντεάκι με το τι αφήσαμε πίσω μας καθώς κατεβαίναμε προς Ηγουμενίτσα. :pray: Η πλάκα είναι ότι μεταξύ σοβαρού και αστείου στο Τσεπέλοβο στην πλατεία συζητούσαμε με τη γερουσία εκεί αν θα βρέξει τελικά γιατί κάτι ανάλογο είχε δει ο Ανδρέας στην πρόβλεψη του καιρού κι εγώ τους κοιτούσα και σκεφτόμουν ότι ετούτοι εδώ μας δουλεύουν! :a22
Αυτά είναι.. Τέλεια! Είστε όλοι τυχεροί που μένετε μακριά από Αθήνα, εμείς για να πάμε στις ωραίες διαδρομές θέλουμε πάνω από 200 χλμ. βαρετού αυτοκινητόδρομου.. Μπράβο σας! :kalo:
Μπραβο Φαιακες Φοβερη βολτα Ζηση μεχρι τους καταρρακτες ειναι ολο ασφαλτος ο δρομος? Με ενδιαφέρει με τον aranu να το παμε τελη του μηνα αφοτου πληρωθούμε Μαχιμος ο Ανδρεας μεσα στις βσθρες ειναι