Μέρα Πρώτη
Ξεκινήσαμε το Σαββάτο το πρωί 18/07/2009 συνάντηση στην Λιβαδειά. Τελικά εγώ διπλός και ο Γιώργος, ο αδερφός μου δούλευε.
Παύλιανη πρώτη στάση για καφέ.
Οι Πήγασοι φορτωμένοι και ετοιμοπόλεμοι.
Πάγκοι με ντόπια προϊόντα.
Το Πράσινο παντού. Υπέροχο τοπίο αλλά ….. δεν γνωρίζαμε τι άλλα τοπία μας επεφύλασσε η διαδρομή.
Ανασυγκρότηση και συνέχεια για τον Αθανάσιο Διάκο.
Η διαδρομή όμορφή και εύκολη.
Αθανάσιος Διάκος
Στο ρολόι του χωριού
Στο χωριό είχαν συνάντηση οι ορειβατικοί σύλλογοι από όλη την Ελλάδα για ανάβαση από το μονοπάτι Ε4. Έτσι ήμασταν τυχεροί και φάγαμε και εμείς το λουκουμάκι μας και ήπιαμε το τσιπουράκι μας.
Αργότερα θα συναντούσαμε τους ορειβάτες εκεί….. στην κορυφή.
Από την πλατεία του χωριού.
Ρωτήσαμε λοιπόν κάποιους ντόπιους για την διαδρομή Αθανάσιος Διάκος – Αρτοτίνα και η απάντηση ήταν ίδια. Πολύ δύσκολη, έχουν γίνει κατολισθήσεις, με μηχανάκια είστε;, δοκιμάστε ρε παιδιά μπορεί να μην έχετε πρόβλημα με τις μηχανές, μέχρι τα μαντριά βγαίνει……
Τι κάνουμε??????
Πάμεεεεεεε
Στα μέσα περίπου της διαδρομής για τα καταφύγια.
Η θέα από υψόμετρο κοντά στα 2.000μ είναι απίστευτη
Μέχρι εδώ όλα καλά
Κάπου χαθήκαμε (η ώρα του χάρτη)
Φτάσαμε σε ένα οροπέδιο στο οποίο υπήρχαν συγκεντρωμένοι οι ορειβατικοί σύλλογοι. Εκεί λοιπόν μάθαμε πως ο δρόμος για Αρτοτίνα είναι κλειστός λόγω κατολίσθησης και αποφασίσαμε να μην το διακινδυνέψουμε. Αλλαγή πλεύσης για τον Δαφνό. Ωστόσο η διαδρομή μέσα από χώμα πολύ κακοτράχαλο, βράχια και πέτρες, επιπλέον η διαδρομή πολύ μεγαλύτερη αφού έπρεπε να κατέβουμε όλη την πλαγιά και στην συνέχεια να ανέβουμε πάλι προς Αρτοτίνα μέσα από χωματόδρομο και πάλι (Αχχχ. Παναγιά μου).
Ορειβατική σύναξη. Οι ορειβάτες πολύ φιλικοί και εγκάρδιοι τους ευχαριστούμε για τις συμβουλές και κατευθύνσεις τους.
Το καταφύγιο σε υψόμετρο 2.200-2.400 μέτρα
Η κορυφή των Βαρδουσίων, έπρεπε να είχαμε μια σημαία των ΑΒ και να την στήναμε.
Η κάθοδος ξεκινά
Στάση για τσιγάρο, ήταν συχνές γιατί τα χέρια πιανόντουσαν και σε πολλές περιπτώσεις η γυναίκα μου ακολουθούσε με τα πόδια γιατί διπλός η δυσκολία ήταν διπλή, αλλά και για λόγους ασφαλείας.
Φαίνεται απλό; Δεν είναι όμως. Το χώμα ήταν τόσο ποτισμένο που αν έβαζες το πόδι σου έμπαινε μέσα μέχρι το γόνατο. Σαν βούρκος ένα πράγμα.
Κολλήσαμε και τα χέρια πήραν φωτιά στο τράβηγμα.
Επιτέλους ο Δαφνός. Στην πλατεία του χωριού ξεκουραστήκαμε φάγαμε και πήραμε δυνάμεις και κατευθύνσεις για την συνέχεια.
Βουρ για Αρτοτίνα και για ξενοδοχείο πάλι από χωματόδρομο.
Δυστυχώς στην Αρτοτίνα δεν υπάρχει τίποτα για διανυκτέρευση. Μας έπιασε το βράδυ και πήραμε τον δρόμο (ευτυχώς άσφαλτος) για γραμμένη οξιά αλλά και εκεί τίποτα. Για όσους σκοπεύουν να πάνε προς αυτά τα μέρη να το γνωρίζουν, ξενοδοχείο γιοκ. Από γραμμένη οξιά συνεχίσαμε για Λέυκα όπου σίγουρα κάτι υπήρχε με βάση των όσων μας είπαν οι ντόπιοι. Πράγματι βρήκαμε και διανυκτερεύσαμε σε έναν πολύ όμορφο ξενώνα. Κάναμε το μπανάκι μας ήπιαμε το τσιπουράκι μας με τον μεζέ μας και πέσαμε για ύπνο κατακουρασμένοι.