...Ο δρόμος είναι ζωή, η δικιά μου η ζωή ... Σημασία έχει το ταξίδι κ όχι ο προορισμός , πόσες φορές έχετε ακούσει, ψιθυρίσει, μοιραστεί, πεί, φωνάξει δυνατά αυτή τη φράση σε κάποιον που ξέρατε οτι σας καταλάβαινε...;
Πόσες φορές μου το είπε αυτό ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρή, πόσες αραγε; Δε θυμάμαι πια...Είναι τόσο κοινό αυτών που αγαπάνε τα ταξίδια, μια φράση κοινότυπη, που μόνο άν μοιράζεσαι το ίδιο πάθος μπορεί να καταλαβαίνεις την έννοια της...κ όχι μόνο αυτήν, τότε καταλαβαίνεις την ουσία της!
Θυμάμαι τον εαυτό μου, εκείνον, ένα κασετόφωνο που έπαιζε τραγούδια του «Νέου Κύματος» - ανάθεμα και άν καταλάβαινα τι ήταν αυτό το κύμα και γιατί ήταν και νέο- εργαλεία και ένα (κάθε φορά άλλο) μοτέρ λυμμένο και βίδες, ροδέλες, παξιμάδια διάσπαρτα στο πάτωμα ή σε κουτάκια... άπειρα κουτάκια...Μοτέρ αυτοκινήτου για πολλά χρόνια, μοτέρ μοτοσυκλέτας για πολύ λίγο, πολύ πρίν απο μένα κ πολύ μετά ...
«Μεγάλος» δεν πρόλαβε να χαρεί τις 2 ρόδες που τόσο λάτρευε, τις ίδιες που δεν άφηνε να «πειράξουν» την πιτσιρίκα που τον κοιτούσε μαγεμένη στις σκάλες του γκαράζ τους. Οι δυό ρόδες αυτές όμως του χάρισαν λίγο παραπάνω χρόνο στο καντηλάκι του....του χάρισαν λίγη ακόμα ζωή, πολύ μετά απο όταν ήρθε η πιτσιρίκα στην ζωή του, την εποχή που εκείνος «έφευγε»...για πάντα.
Οι εικόνες είναι τόσο ξεκάθαρες που δεν είναι φωτογραφίες απλές, με ακολουθούν, εμένα κ τον δρόμο μου, στη ζωή...τις φέρνω μπροστά μου τόσο έντονα, ξεκάθαρα και ζωντανά όσο η κίνηση που έκανα πρίν λίγο να αφήσω το κράνος μου μόλις μπήκα στο σπίτι... Μια εικόνα τόσο κοντινή και συνάμα τόσο μακρυνή απο την πραγματικότητα του σήμερα, του κράνους που χαζεύω αφημένο με ευλάβεια πάνω στο τραπέζι του σαλονιού... Εκείνη η πιτσιρίκα η καθισμένη στις σκάλες του γκαράζ δε φανταζόταν ότι κάποτε το κράνος που θα κοίταγε σε ένα τραπέζι, θα ήταν δικό της, σε μια άλλη πόλη απο αυτήν που μεγάλωσε, σε ένα άλλο σπίτι και αυτό θα της έφερνε πάλι εκείνη την εικόνα μπροστά της.
Με ακολουθεί η ίδια αγάπη για την κίνηση (όχι αυτή που εννοούμε όταν βρισκόμαστε στη μέση της Κηφισίας σε μποτιλιάρισμα), την κίνηση του σώματος, της ψυχής και του μυαλού, η αγάπη για τη μηχανοκίνηση. Ο δρόμος κ η μηχανή, ένα μοτέρ και το γουργούρισμα του, δυνατό ή αχνό, δεν έχει σημασία...
Τα πρώτα βήματα ήρθαν μαζί με την εφηβεία, μέσα απο την ασφάλεια του αυτοκινήτου, απο την ασφάλεια που ήθελε για μένα ο ίδιος άνθρωπος που έμαθε στην πιτσιρίκα που ήμουνα την αγάπη για το ταξίδι και τον δρόμο, αυτήν την ίδια αγάπη μέσα απο την οποία προσπάθησε να μου κατευνάσει τις επαναστατικές εξάρσεις της ηλικίας εκείνης.. κ ώς εκ θαύματος τα κατάφερε...για πολλά χρόνια...!
Η μηχανή μου είναι στο συνεργείο...πήρα το κορολλάκι σήμερα να πάω στη δουλειά, δίπλα μου ένας τύπος κουστουμαρισμένος κοιτάει. Τι κοιτάει άραγε; Το μαύρο μου καλογυαλισμένο αυτοκίνητο ή έμενα; Και τι με νοιάζει; Ποτέ δε με νοιάζει τι κοιτάνε έτσι και αλλιώς!
Γιατί πήρα το αυτοκίνητο; Δε θυμάμαι! Α! Η μηχανή είναι στο συνεργείο είπαμε...Αφού μόνο για τα ταξίδια το έχω, κ όχι για άλλους λόγους, γιατί δε συνήθισα το μεγάλο ταξίδι με το μονοκύλινδρο ακόμα, γιατί η μοναξιά σε τέτοιο ταξίδι με τη μηχανή μπορεί κ να σε τρομάξει, γιατί έμαθα την κίνηση του μυαλού κ της ψυχής να την κάνω όπως κ ο πατέρας μου, με το αυτοκίνητο. Η πιτσιρίκα μεγάλωσε όμως... πολύ!
...Θα ξεκολλήσει αυτός απο δίπλα, που θα πάει...δίπλα μου περνάνε μηχανές, προσπαθώ να κάνω στην άκρη να περάσουν... μου λένε ευχαριστώ(!) με το κεφάλι, με τον αντίχειρα, με το χέρι σαν να χαιρετάνε...μιλάμε τον ίδιο κώδικα, αν και για λίγο... για εκείνους μέσα στο κορολλάκι μου είμαι άλλος ένας κουτάκιας τον οποίο πρέπει να προσέχουνε, τι αστείο επίθετο αυτό το κουτάκιας...κ όχι απλός κουτάκιας, είμαι κ γυναίκα, διπλό το κακό..! Μπροστά μου ένας παππούς με Mercedes, δε κάνει στην άκρη να περάσουν οι μηχανές, ούτε που τις έχει δεί! Απίστευτο μου φαίνεται που δεν τις έχει δει, κάνει πως δε βλέπει;
Ξεκινάμε και στο επόμενο φανάρι κλείνω το πέρασμα των μηχανών, κάνω στην άκρη γρήγορα, πάλι «ευχαριστώ»...τελικά αυτός ο κώδικας έιναι ίδιος με αυτόν που μας κάνει να χαιρετάμε στα ταξίδια ο ένας τον άλλο, ε; Αυτός δεν είναι;
Έφτασα στη δουλειά, Ατσαλάκωτη. Πόσο θα ήθελα να είχα βάλει το δερμάτινο μου και τα μποτάκια μου και να είχα φτάσει Ανάλαφρη.
Κουράστηκα!
«Α! Μπράβο, ήρθες με το αυτοκίνητο σήμερα! Καλά έκανες! Αυτή η μηχανή βρε παιδί μου είναι επικίνδυνη, τι τη θέλεις; Δεν φοβάσαι μήπως πέσεις; Δεν την πουλάς; Άσε που θα βρέξει μάλλον σήμερα, κάνει και κρύο, δεν είναι καιρός αυτός για να κυκλοφορείς με τη μηχανή...!»
Πόσο θα ήθελα να κρατάω το κράνος μου στο χέρι μπαίνοντας στην εταιρεία σήμερα
Ας είχα το κράνος μου και ας είχα τσαλακωθεί και λίγο, εγώ, τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου, όλα... Θα είχα αποφύγει τόσες πολλές περιττές κουβέντες... Τόσες πολλές!
Οι απαντήσεις έρχονται τόσο ανακατεμένες στο μυαλό μου:
-«Δεν την πουλάς;
Όχι δεν την πουλάω ή θα το κάνω για να πάρω άλλη, ή θα πάρω άλλη έτσι και αλλιώς – λογαριασμό θα σου δώσω βρε άνθρωπε;
-«Θα βρεξει!
Ε και τι να κανω εγω, δε παει να βρέξει όσο θέλει; Θα σταματήσει.
-Δε φοβάσαι;
Όχι, δε φοβάμαι...