Για να μαθενουμε εμεις οι νεοι και να θυμαστε εσεις οι παλιοι

και τελικα το τυπακι εμαθε για τον Αρμακολα και πηγε και βρηκε τον υπνο του και την υγεια του
  
 

Ποσοστα παιρνεις?????

Η Ελληνική ιστοσελιδα για τα «praprilia» είχε γίνει κούκλα. Με πρώτη μούρη όλα τα σχετικά με το «pony 650ie» του τυπάκου αφού μόνο αυτό το υλικό υπήρχε.
Έπρεπε τώρα να γίνει γνωστό ότι υπάρχει αυτή η σελίδα, πως?
Με διαφήμιση. Ξανά το χέρι στην τσέπη και τι άλλο? Καρτούλες… «Έχεις praprilia? Κάνε κλικ ΕΔΩ».
Έτσι όπου έβλεπαν κι υπήρχε παρκαρισμένο «praprilia» κάρφωναν μια κάρτα στην σέλα, η στο τιμόνι, η στην τάπα. Μόνο στο δρόμο όταν πήγαινε «τάπα» ένα «praprilia» ήταν δύσκολο να το προλάβουν γιατί ο «praprilias» νόμιζε ότι τον κυνηγούσαν για να τον κεράσουν τσάι και όσο τον πλησίαζαν τόσο αυτός απομακρυνόταν και γινόταν καπνός. Στην πραγματικότητα ήθελαν να του δώσουν διαφημιστική καρτούλα αλλά τα φαινόμενα απατούσαν.
Έτσι πέρναγαν οι μέρες, οι μήνες, και σιγά σιγά μέρα με την μέρα όλο και αυξάνονταν τα μέλη από όλες τις πόλεις και τα χωριά της χώρας.
Ο αριθμός «50», αριστερά στη σελίδα, φάνταζε σαν όνειρο όταν συνειδητοποιούσαν ότι από το ΤΙΠΟΤΑ και για πλάκα είχαν δημιουργήσει ένα χώρο αναφοράς για «praprilia», και μάλιστα χωρίς την επίσημη η ανεπίσημη βοήθεια κανενός. Ένα χώρο που τώρα έπρεπε να τον περιφρουρήσουν, να τον προσέξουν, και να τον οργανώσουν καλύτερα ζητώντας βοήθεια κι από άλλούς τρελούς, αλλά να είναι και λίγο γνώστες του αντικειμένου.
Δεν πτοήθηκαν ούτε όταν κάποιοι τους είπαν «αλήτες» επειδή τα έχωναν στους μαστόρους που δεν ήξεραν να κάνουν την δουλειά τους, ούτε κράτησαν σε κανέναν κακία όταν «επίσημα» τους ζήτησαν «επίσημη» βοήθεια, για να πουλήσουν την πραμάτεια τους, και την έδωσαν, ΧΩΡΙΣ αντάλλαγμα. (άσχετα αν μετά οι εμποράκοι έκαναν ότι δεν τους ήξεραν).

Η κοινωνία των «praprilia» μεγάλωνε διαρκώς, όχι μόνο ο «ιστός» της ιστοσελίδας που κάλυπτε σταδιακά κι αρκετά καλά όλη την χώρα, αλλά κι οι δρόμοι, που ξαφνικά γέμισαν με αυτά τα «χαλασμένα» μηχανάκια που μέχρι τότε κάθονταν στα συνεργεία περιμένοντας το ανταλλακτικό τους, η ήταν στις βιτρίνες απούλητα. Κάθε λογής πικραμένων που είχαν κάνει το λάθος να έχουν «praprilia» μάθαιναν για αυτό τον χώρο, και συναντιόνταν ηλεκτρονικά, άλλοι να πουν τον πόνο τους, κι άλλοι να δώσουν λύσεις στους πονεμένους επειδή είχαν πονέσει οι ίδιοι από πριν.

Μια μέρα εκεί που είχαν πάει πάλι για μπίρες επειδή ο ένας δίψαγε πάλι κι ήθελε να ξεδιψάσει, σκέφτηκαν ότι όλη αυτή την προσπάθεια που είχαν ξεκινήσει θα ήταν καλό να τη γνωστοποιούσαν στην «θεία εταιρία» «praprilia». Έτσι ίσως θα μπορούσαν να λύσουν και κάποια λειτουργικά θέματα που είχαν, όπως ήταν τα έξοδα του σερβερ, αφού έτσι κι αλλιώς έκαναν ΤΖΑΜΠΑ διαφήμιση στην «θεία εταιρία», η κάποια προβλήματα έλλειψης ανταλλακτικών που είχαν παρουσιαστεί σε κάποια μοντέλα, η ακόμα και δωρεάν τυρόπιτα στις βόλτες, κι άλλα τέτοια διαδικαστικά θέματα.
 Έφτιαξαν λοιπόν ένα γράμμα και το έστειλαν με ένα περιστέρι.
Περίμεναν αρκετό καιρό να γυρίσει το περιστέρι με την απάντηση, αλλά δεν…
Έστειλαν και δεύτερο περιστέρι, αυτή τη φορά πιο εκπαιδευμένο στις κακουχίες, αφού σκέφτηκαν ότι το πρώτο ίσως δεν άντεξε στην διαδρομή επειδή η μαμά του καταγόταν από μια πόλη της Ιταλίας το noale κι εκεί δεν έχουν καλή φήμη αυτά τα περιστέρια.
Περίμεναν πάλι κάμποσες μέρες αλλά και πάλι δεν επέστρεψε το δεύτερο περιστέρι. Όταν μετά από καιρό τους είχαν τελειώσει όλα τα περιστέρια, σκέφτηκαν ότι ο μοναδικός λόγος για να μη παίρνουν απάντηση θα είναι ότι ψοφάνε τα περιστέρια στο πήγαινε.
Ένας απ’ αυτούς τότε άρχισε να τα παίρνει στο κράνος και να λέει… «δεν σταματάτε πια με τα περιστέρια μου? Μου τα έχετε εξαφανίσει όλα, καλά έλεγα εγώ να ασχοληθώ με αεροπλανάκια»… κι έριξε την ιδέα να επικοινωνήσουν με τον γνωστό παραδοσιακό και τον πιο αξιόπιστο τρόπο τα ΕΛ.ΒΡΑ (Ελλ, Βραχυδρομεία).
Και θα ήταν ακόμα καλύτερα αν θα είχαν να τους προτείνουν να γνωριστούν από κοντά, να τους καλέσουν κάπου, σε κάποια βόλτα, εκδρομή, εκδήλωση, να φοράνε και τα καλά τους…κυριλέ δηλαδή.

Η πρώτη ιδέα για «επίσημη» συνάντηση έπεσε εν μέσω της νυκτός.
«Θα κόψουμε πίτα!»
Τι πίτα? Ποιος θα ζυμώσει? Πόσο μεγάλη?
Εγώ λέω αντί για πίτα να πάρουμε τυρόπιτες να φάμε κιόλας.
Θα πάρουμε μια μικρή βασιλόπιτα από έναν φούρνο, σιγά μωρέ, εμείς κι εμείς θα είμαστε, θα φτάσει.
Έτσι νόμιζαν. Αμ δε!
Περίπου 80 άτομα μετρήθηκαν όταν είδαν το βίντεο,  επίσης η πίτα έφτασε μόνο για τις φωτογραφίες. Το λυπηρό ήταν ότι μέσα στα 80 άτομα δεν είχε πάει κανένας από την «θεία εταιρία». Ευτυχώς δηλαδή γιατί δεν θα είχαν να τους δώσουν πίτα και θα χαλούσε η αξιοπρέπεια τους.

Κάποια μέρα ο «επιστήμονας του ιντερνετ» άρχισε να τους διαμαρτύρεται και να λέει… «…τι θα γίνει με την πάρτη σας? μου έχετε αφήσει όλη την δουλειά επάνω μου, δε προλαβαίνω να κοιτάω όλη μέρα το site έχω και δουλειές, έχω οικογένεια, θέλω να παίξω με τον γιό μου. Πρέπει να βρεθεί κι άλλο άτομο να ελέγχει αλλά να ξέρει και κάτι απ’ αυτά τα «praprilia» σας. Χτες το βράδυ με ρώτησε ένας από την Λιβαδειά ότι του μένουν αναμμένα όλα τα λαμπάκια στο καντράν της μηχανής.»
Του είπα… «πάτα alt+ctrl+del». Τι να του έλεγα? Για κανονίστε να κάνουμε κάτι.»
Έτσι λοιπόν μετά από συζητήσεις, έρευνες, ίντριγκες, μίζες, δολοπλοκίες, κι άλλα τέτοια φυσιολογικά κι «Ελληνικά» κόλπα, έγινε πρόταση σε ένα τύπο από την γκατζολία εκεί στην πινέζα, για να βοηθήσει στο site. Δέχτηκε ευχαρίστως, αν κι από «praprilia» ήξερε μόνο τι χρώμα ήταν το δικό του «mikro pony 560ie». Μπλε!
Αυτός βέβαια στην αρχή αντί να βοηθήσει πήγαινε για μπάνιο κι από κει έστελνε MMS με τόπλες και μπούτια στους υπόλοιπους ενώ ήταν στις δουλειές τους. Αργότερα το σταμάτησε, γιατί είχε χειμωνιάσει. Συνέχισε όμως να τους στέλνει MMS με φωτογραφίες από κάτι τεράστια άσπρα πράγματα που τα έλεγε «ανεμογεννήτριες». Επίσης σε κάθε βόλτα που πήγαινε εκεί πάνω πάντα υπήρχαν και μια δυο απ’ αυτές τις ανεμογεννήτριες. Αφού στο τέλος όλοι όσοι έβλεπαν τις φωτογραφίες νόμιζαν ότι αυτά τα πράγματα φύτρωναν εκεί ανεξέλεγκτα. Αργότερα βεβαιώθηκαν ότι πράγματι αυτά φύτρωναν παντού, όταν έφτασε και μια φωτογραφία από το μπαλκόνι του, και μέσα σε μια γλάστρα φαίνονταν ένα μικρό τέτοιο… «ανεμογεννητριάκι»…χρωματιστό.

...συνεχίζεται...

 

Έτσι όπου έβλεπαν κι υπήρχε παρκαρισμένο «praprilia» κάρφωναν μια κάρτα στην σέλα, η στο τιμόνι, η στην τάπα

Κι εμενα με μια καρτα στο καπακι του ρεζερβουαρ του Caponord με πλησιασε ο Θεμης,και απο τοτε εχουμε γινει....αχωριστοι Ανεμογεννητριο-αγναντευτές!

Τα λουλουδάκια είχαν ανθίσει, οι πεταλουδίτσες πέταγαν από λουλούδι σε λουλούδι, τα φύλλα απ’ τα δένδρα είχαν πυκνώσει, και τα ψαράκια στην θάλασσα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται, άρα δεν υπήρχε αμφιβολία πως ήταν άνοιξη, όταν έπεσε στο τραπέζι η πρώτη ιδέα μιας συνάντησης όλων από όλη την Ελλάδα, η τουλάχιστον μερικών από τους όλους.
Το σημάδι στο λαιμό….εμ σόρρυ, το σημάδι στον χάρτη είχε μπει στο Καρπενήσι. Ενημερώθηκε ένα ξενοδοχείο, κλείστηκαν τα δωμάτια, και άρχισε η προετοιμασία.
Η προετοιμασία ήταν περισσότερο ψυχολογική για το αν θα καταφέρουν όλα τα «praprilia» να φτάσουν στον προορισμό χωρίς οδική βοήθεια, κατά τα άλλα ήταν έτοιμοι για όλα. Είχαν υπολογίσει περίπου τα 50 δωμάτια. Έπεσαν έξω κατά το ήμισυ. Δηλαδή από τα 50 δωμάτια αφαίρεσαν το… «0» και χρειάστηκαν μόνο «5».
Η προσέλευση αυτών που βρέθηκαν εκεί ήταν ένα «τρίγωνο» στο χάρτη. Αθήνα-Κέρκυρα-Αλεξανδρούπολη. Το τρίγωνο της βερμούδας.
Δυο μέρες εκεί προσπαθούσε ο ένας να πείσει τον άλλον ότι, ναι, όλο αυτό κανονίστηκε έτσι, απλά, με δυο γραμμές στο ιντερνετ. Την δεύτερη μέρα όταν μαθεύτηκε τηλεφωνικά και μέσα απ’ το site ότι η…«πλάκα» της συνάντησης δεν ήταν πλάκα, αλλά στα σοβαρά βρίσκονταν στο Καρπενήσι, κατέφθασαν κι άλλοι από άλλες κοντινές πόλεις για ένα καφέ, όπου αυτή την φορά δεν ήταν της παρηγοριάς.
Η επιστροφή ήταν φορτωμένη με ανάμικτα συναισθήματα για όλους, και με πολύ περισσότερη όρεξη για ακόμα καλύτερη οργάνωση για αυτό που είχαν ξεκινήσει ένα βράδυ.
Τυχαίο? Δε νομίζω!
Ήταν τόσο θετική αυτή η εξέλιξη της συνάντησης ώστε την άλλη μέρα είχε ήδη καταστρωθεί η επόμενη εξόρμηση. Αφού δεν έμεινε στο δρόμο κανένα «praprilia» ποιος τους έπιανε τώρα.

Έτσι κι έγινε. Πριν ακόμα περάσει ο μισός χρόνος άλλαξε σημείο το σημάδι στο χάρτη κι είχε κλειστεί ένας ολόκληρος ξενώνας στην Καστοριά. Τίτλος: «Η υγρή, 2η πανελλήνια». Έβρεχε 2,5 μέρες, πήγαν εκεί για τρεις αλλά δεν πτοήθηκαν. Πρώτα απ’ όλα, ήταν πολύ περισσότεροι από την προηγούμενη φορά, και επίσης, δεν τους εμπόδισε η βροχή να αδειάσουν όλα τα μενού από μερικές ταβέρνες και μεζεδοπωλεία που βρέθηκαν στο διάβα τους. Και φυσικά όταν έξω βρέχει κι εσύ είσαι μέσα στον ξενώνα, με άλλα 17 άτομα, δίπλα στο τζάκι, με πίτσες, με ποτά, με γλυκά, και ξάπλα σε μαξιλάρες, για το μόνο που δεν δίνεις σημασία είναι αν έξω η βρόχα πέφτει… «ραϊθρου».

Κατά ένα περίεργο τρόπο εκεί που όλοι έτρεμαν μέχρι τότε στην ιδέα μιας βλάβης στην «praprilia» τους, σε κάθε εξόρμηση με πολλά χιλιόμετρα, τώρα το μόνο που τους ένοιαζε ήταν ποιος θα το φτιάξει πρώτος και ποιος θα γράψει πρώτος στο site, ποιος θα ανεβάσει πρώτος φωτογραφίες. Αυτό πια είχε καταντήσει μαζοχισμός. Υπήρξαν φήμες ότι κάποιος είχε λύσει όλη την μηχανή του λέγοντας ότι έψαχνε να βρει την βλάβη, και μετά έβαλε φωτογραφίες για να δουν όλοι πόσο καλός μάστορας είναι. Στο τέλος αποδείχτηκε ότι η μηχανή του δεν είχε τίποτα από πριν, είχε όμως μετά, γιατί την χάλασε και ήθελε συνεργείο.
Στην αρχή όλες οι «μοντιφιές» που έκανε ο καθένας τους ήταν επιφανειακές και σχετικά εύκολες αλλά υπήρχαν και μερικοί που το έψαχναν πιο βαθιά μέχρι που έφτασαν πάτο. Εκεί στον πάτο συνάντησαν το «βάρος του βολάν»! Πάνω σε αυτό το θέμα έγινε πολύ συζήτηση αλλά και καβγάς γι’ αυτό το βολάν.
Πρέπει να βγαίνει από το μοτέρ το βάρος του βολάν, έλεγε ο ένας, όχι εγώ δεν το βγάζω δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό έλεγε ο άλλος, εγώ το έχω πάντα στην τσάντα  μου μαζί με την πινακίδα, έλεγε άλλος ένας. Το άσχημο ήταν ότι όσοι είχαν μοντέλα που το βάρος του βολάν ήταν κολλημένο και δεν έβγαινε, έψαχναν τρόπους πως θα το ξεκολλήσουν από πάνω. Πρέπει να είχαν σπάσει πολλές οθόνες τότε, γιατί ήταν και βαρύ αυτό το πράγμα.

Έτσι περνούσε ο καιρός μέσα στο site. Τα μέλη όλο και πλήθαιναν και ταυτόχρονα πλήθαιναν κι οι απαιτήσεις. Οι βόλτες ήταν πολύ συχνές όπως κι οι επισκέψεις στο site, το ανέβασμα φωτογραφιών με καταπληκτικές διαδρομές με αρκετά ωραίες και καλλιτεχνικές φωτογραφίες, και φυσικά φωτογραφίες με όσα περισσότερα παϊδάκια χωρούσαν στην κάθε μια.
Τότε ήταν που άρχισαν και τα πρώτα σοβαρά τεχνικά προβλήματα του site.
«Παίδες έχουμε πρόβλημα με τον σέρβερ, αυτή τη φορά πρέπει να βάλουμε λίγο πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη να πάρουμε κάτι καλύτερο, έχουμε γίνει πολλοί» … τους είπε ο «γκουρού» του ίντερνετ.
«Οκ να το βάλουμε, αφού αρχίσαμε ας συνεχίσουμε.»
Νέος σερβερ, νέα εμφάνιση, νέα θέματα, κι άλλος ένας νέος «γκουρου» για το ιντερνετ. Προς βοήθεια του μεγάλου «γκουρού» επιστράτευσαν κι ένα… «γκουράκι».
Επιτέλους, τώρα ο άλλος τυπάκος από την πινέζα θα μπορεί να στέλνει πιο άνετα MMS χωρίς να κουράζεται για το site.
Το σημείο αναφοράς τους ήταν πάντα… «πότε και που θα γίνει η πανελλήνια?». Στην αρχή ήταν αχόρταγοι, πήγαιναν δυο φορές τον χρόνο, μια την άνοιξη και μια το φθινόπωρο. Μετά είδαν ότι δεν υπήρχε χρόνος για να μπορεί ένας η δυο να ασχολούνται όλο το χρόνο με ξενοδοχεία, πρωινά, πισίνες, room service, κι άλλα διάφορα. Ε, δεν ήταν και «praprilia tours», οπότε το έκαναν μια φορά το χρόνο. Μια  και καλή.

Η «κοινωνία» της ιστοσελίδας είχε μεγαλώσει αρκετά για τα δεδομένα που υπήρχαν και τις προσδοκίες που είχαν οι ίδιοι από το ξεκίνημα τους. Όλοι είχαν απαιτήσεις, όλοι έψαχναν κάτι, όλοι ήθελαν κάτι από εκείνο τον χώρο, δυστυχώς πολλοί λίγοι έδιναν.
Η κατάσταση είχε αρχίσει να είναι ανεξέλεγκτη, οι εγγραφές κάθε μέρα γίνονταν σωρηδόν. Έτσι ήρθε η στιγμή για επιπλέον βοήθεια αφού η «παρέα των πέντε» δεν τα έβγαζε πέρα με τόσα μέλη. Έπρεπε να βρεθεί άλλος ένας που πραγματικά θα σεβόταν όλο αυτό που είχε γίνει σαν να ήταν από την αρχή μαζί τους. Και βρέθηκε. Είχε λίγο παραπάνω ζήλο για τον χώρο αλλά αυτό ήταν το ζητούμενο. Το καλό ήταν ότι αποδείχτηκε «ορκισμένος δίτροχος» με μεγάλη αγάπη για τις δυο ρόδες.
Η αγάπη για κάτι, από χόμπι μετατράπηκε από όλους τους σε υποχρέωση, χωρίς συγκεκριμένο λόγο η σκοπό, χωρίς υλική ανταμοιβή πάρα μόνο την ανθρώπινη σχέση, την φιλία, τα ταξίδια, και το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους. Η «πληρωμή» τους γινόταν μια δυο φορές το χρόνο, η σε δόσεις στις βόλτες, όταν υπήρχε ανάγκη για απόδραση από την καθημερινότητα. Έτσι οι δεσμοί, για πολλούς από αυτούς, έγιναν δυνατοί και γεροί. Υπήρξαν διαμάχες μεταξύ τους για τους τρόπους αντιμετώπισης κάποιων καταστάσεων μέσα στο site, αλλά πάντα με τον γνώμονα να ευχαριστήσουν τους περισσότερους. Παρόλα αυτά η εικόνα του χώρου έμοιαζε «κοινόχρηστη», κι ο καθένας νόμιζε πως δεν υπήρχε κανένας έλεγχος, όπως όταν πάρεις ένα σπρέι μπογιάς και γράφεις σε έναν τοίχο χωρίς να σε δουν, και κανείς δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα, έτσι και εκεί μέσα. Έγραφες ότι ήθελες, έλεγες ότι ήθελεις, σε όποιον ήθελες, και φυσικά με την βεβαιότητα ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σου πει τίποτα. Αυτή η εικόνα φαινόταν έξω απ’ τον «χ(ω)ρό».

...συνεχίζεται...

 

η κοινωνια της ιστιοσελιδας
χτες κοζαρω ντορσο 900 να σκαει μυτη,κοβει και αυτος το 750 εξω απ το μαγαζι μου...
σταματαει περιπτερο..παω και του πιανω κουβεντα..
πρωτη ερωτηση για apriliabikers.gr forum αλλα και fb....
ναι μπηκα το σεπτεβρη,διαβασα ,καλη τιμη,εδωσa ενα 660 xtx,το πηρα,..
πως γραφεις....
δεν γραφει...
δεν ξαναμπηκε...
ουτε στο fb....
αυτα....

Πολυ ωραιο θεμα!!!