Παναγιώτη..: απλά... απολαυστικά όλα όσα έγραψες... το ξαναδιαβαζω συνέχεια και για καποιο λόγο... ''ταξιδευω''..

Τελικά αυτό που βλέπω ότι πολλοί πήραμε Πήγασο και ''Aprilia'' όταν όλοι λέγανε...''μα καλά..μαλ#$κας'' είσαι..??? 

Καλά... εννεοείται για όλα όσα έγραψες...  Θα έπρεπε να τα πάρουν από κανα περιοδικό όλα αυτά και να τα κάνουν ένα αφιέρωμα θα έλεγα....

τιμής ένεκεν στον αναβατη,
στην 'τρελλα'' του,
στον Πήγασο + aprilia.... λίγο από όλα...


Υ.Γ.
o...yes.... please... γράφε τέτοια μεγάλα μηνύματα.....

Ο Παναγιωτης τα ειπε ολα......

Είπα από την αρχή ότι είναι ωραίο θέμα αλλά...

Δεν περίμενα ότι θα ανατριχιάσω  διαβάζοντας το...

  Σε όλους όσους έγραψαν, εάν συνέλθω μπορεί να γράψω και για τον δικό μου κάτι.

Είπα από την αρχή ότι είναι ωραίο θέμα αλλά...

Δεν περίμενα ότι θα ανατριχιάσω  διαβάζοντας το...

  Σε όλους όσους έγραψαν, εάν συνέλθω μπορεί να γράψω και για τον δικό μου κάτι.

γραψε ότι σου βγαίνει και μην συνέλθεις... μείνε στο όνειρο σου
(γιατί κάποτε και κάποιοι όταν αγοράζουν μοτοσυκλέτα αγοράζουν όνειρο και όχι μακαρόνια)

γραψε ότι σου βγαίνει και μην συνέλθεις... μείνε στο όνειρο σου
(γιατί κάποτε και κάποιοι όταν αγοράζουν μοτοσυκλέτα αγοράζουν όνειρο και όχι μακαρόνια)

Xα..μεγάλη κουβέντα..πέρα για πέρα αληθινή από κάθε άποψη...

Παράθεση από: patman46 στις Ιούνιος 30, 2008, 05:07:21 μμ

γραψε ότι σου βγαίνει και μην συνέλθεις... μείνε στο όνειρο σου
(γιατί κάποτε και κάποιοι όταν αγοράζουν μοτοσυκλέτα αγοράζουν όνειρο και όχι μακαρόνια)

Xα..μεγάλη κουβέντα..πέρα για πέρα αληθινή από κάθε άποψη...
[/quote]

Ακόμη και κάποιοι από εμάς της μαζικής παραγωγής, συμφωνούμε με κάποιες αξίες διαχρονικές. 

 ..Τελικα δεν ειμαι ο μονος που νιωθει οτι ο "Πηγασος" ειναι μια Δυνατη Οντοτητα..κ οχι μια απλη μοτο

 ,,Δοξα το Θεο..γιατι κατι φιλαρακια μου..μου λεγαν να παω σε κανα γιατρο να το κοιταξω αυτο

Το ιδιο μου λενε βεβαια ,κ οταν τους "αδειαζω" με τον Πηγασακο,απο εξωτερικη παντα,σε διαφορα στριφτερα επαρχιακα..

Χαιρομαι ιδιεταιρως γι'αυτα που διαβαζω

Καλα το πατε ..για συνεχιστε κ οι υπολοιποι κ...Θα Επανελθω......................... 

Παράθεση από: Themis στις Ιούλιος 01, 2008, 01:14:27 πμ

Παράθεση από: patman46 στις Ιούνιος 30, 2008, 05:07:21 μμ

γραψε ότι σου βγαίνει και μην συνέλθεις... μείνε στο όνειρο σου
(γιατί κάποτε και κάποιοι όταν αγοράζουν μοτοσυκλέτα αγοράζουν όνειρο και όχι μακαρόνια)

Xα..μεγάλη κουβέντα..πέρα για πέρα αληθινή από κάθε άποψη...

Ακόμη και κάποιοι από εμάς της μαζικής παραγωγής, συμφωνούμε με κάποιες αξίες διαχρονικές. 
[/quote]

''μαζικής''.... 

δίνεις ρεστα τωρα με το καλοκαιράκι ε....

η διαφορά είναι στο πως αγοράζεις... μπορεί να αγοράσεις παπί και να είναι το ονειρο σου (να έχεις δουλέψει, να έχεις ξενυχτήσει στη βιτρίνα μετρώντας δραχμούλες) μπορεί να αγοράζεις R1 και να είσαι στα @@ σου και να το ξεπουλήσεις επειδή δεν σε βγάζει η δόση από το δάνειο ή δεν το γουστάρει η γκόμενα σου (ναι η ιδια που χτες έλεγε τι γαμάτο που είναι το R1)...

το όνειρο είναι που δίνει αξία στα άψυχα πράγματα, το ίδιο όνειρο που τους δίνει και ψυχή και την νιώθεις...
για σκεφτείτε όλοι σας πόσες φορές δεν έχετε κλάψει μέσα από το κράνος με την σκούρα ζελατίνα για μια γυναίκα που αγαπήσατε? πόσες φορές δεν μοιραστήκατε την χαρά σας με την οποιαδήποτε μηχανή είχατε εκεινη τη στιγμή?
Πόσες φορές νυσταγμένοι από την κύραση απορούσατε "πως φτάσαμε σπίτι?" ?
δείτε λίγο τη ζωή σας και τι έχετε ζήσει με τα μηχανάκια... θα καταλάβετε πως τελικά η αγάπη μας και το όνειρο μας τα ζωντανεύουν...
γύρναγα κάποτε από Ελβετία... μόνος με τον πηγασάκο τον 600... είχα φύγει από Λουκέρνη και έπρεπε να πάω Ανκόνα... Από τα πρώτα 100 μέτρα έριχνε καρεκλοπόδαρα... για εξοπλισμό ας μην μιλήσουμε καλύτερα... τζιν παντελόνι, all star πάνινα, και πουπουλένιο μπουφαν chevignon (αυτά με την πάπια πίσω...χαχαχα τι γέλιο)... και κράνος MDS θερμοπλαστικό 3 σε 1 (από εντουράδικο μεχρι full face γινότανε, και ανοιχτό και trial παρακαλώ).
πολύ χιλιόμετρο πολύ βροχή... μουσκίδι μέχρι το κόκκαλο... από ένα σημείο και μετά δεν με απασχολούσε γιατί δεν είχα αλλο μέρος να βρέξω... τραγούδαγα για να έχω κάτι να ακούω χαχαχαχα μέχρι και δημοτικά τραγουδούσα...
εκεί καμιά 200αριά χλμ έξω από την Ανκόνα, την ώρα που πηγαινα ακούω ένα ΜΠΑΑΑΑΜ και...
νιώθω το μπουφάν (ναι το πουπουλένιο μου μπουφάν χαχαχαχαχαχα) να αδειάζει και να γεμίζει η οτοστραντα πουπουλα... το γελοιο θέαμα προσωποποιημένο!
τι να κάνω... σταματάω λίγο παρακάτω σε ενα βενζινάδικο... παιρνω μια σακούλα σκουπιδιών, ανοιγω μία τρύπα για το κεφάλι και 2 για τα χέρια, φοράω την σακούλα και συνεχίζω... 
900 τόσα χιλιομετρα έκανα με την βροχή της αρκούδας για να προλάβω το πλοίο και το είδα να φεύγει την ώρα που με είχε πιάσει κόκκινο φανάρι στο λιμάνι...
πάω στα εισιτήρια "πότε ρε παιδιά έχει επόμενο πλοίο?" "αύριο την ίδια ώρα..." είναι η απάντηση της απορημένης τύπισας στο γκισέ...
τι κάνουμε τώρα? καβαλάω το πηγασάκι και πάω σε ενα πάρκο κοντά στο λιμάνι... Σκατό ήμουνα και χεσμένος πάνω μου όσο πέρναγε η ώρα... να κοιμηθώ που? λεφτά ίσα ισα για επιστροφή...
τελικά ξαναγύρισα στο λιμάνι... βράδυ... ευτυχώς σταμάτησε η βροχή... ανοίγω την βαλίτσα και βγάζω ότι ρουχο στεγνό (και βρώμικο μετά από τόσες μέρες ταξίδι), πάω πίσω από ένα ντενεκέ να αλλάξω... Με βλέπουν κάτι μπάτσοι νόμιζαν ότι είμαι ζάκι "σιγά ρε παιδιά και ζάκι και βρεγμένος δεν λεει..." με τα πολλά και αφού πείστηκαν ότι δεν έκανα κάτι μεμπτόν, μ αφήνουν ν αλλάξω... αααα ζεστούλα... φόρεσα 4 μπλουζάκια το ένα πάνω απο το άλλο... τα ίδια όμως παπούτσια γιατί είχα μόνο παντόφλες μαζί... α και τζιν αλλαξα ... ζεσταθηκε το κοκκαλάκι μου... φοραγα και το πρώην πουπουλένιο μπουφάν που τώρα έμοιαζε αντιανεμικό... στήνω τον πήγασο στο διπλό (πατέντα από ΚΤΜ της εποχής) και ανεβαίνω πάνω... έριξα ένα ύπνο άλλο πράγμα... μέχρι το πρωί...
Την άλλη μέρα έφυγα με το πλοίο για ελλάδα... δεν θυμάμαι πολλά από το ταξίδι παρά μόνο τη φωνή ενός από το πλήρωμα "φιλαράκο πρέπει να σηκωθείς... κοιμασαι σχεδόν 36 ώρες... και μεις είμαστε έτοιμοι να σαλπάρουμε..." "... και γω πάτρα πάω..." "όχι δεν καταλαβες... πάτρα είμαστε... για ιταλία είμαστε έτοιμοι να σαλπάρουμε..."
κατεβαίνω βάζω μπροστά τον πηγασάκο και βγαίνω πάτρα... αυτός και γω... Δυο μας πήγαμε δυό μας γυρισαμε...
σε όλο το δρόμο του μίλαγα... και πιστέψτε με νομίζω πως μ ακουγε...
(ταξίδι Ιταλία Αυστρια Ελεβετία... Αυγουστος 1993)



 

keep on going Παναγιώτη... χαλαρά για βιβλο ειναι οι ιστορίες...

αλλά.. καλό ειναι που και που να τις αναφέρουμε και αυ΄τε ή καποιος -καλή ώρα εσύ τώρα- να μας θυμίζει ''τι είναι μηχανή και όλα τα παρελκόμενα...΄΄.... και όχι μόνο 16άρι ή 17άρι γρανάζι και πρασινα ή κοκκινα μπλε φώτα xenon...

Παναγιώτη μας έχεις στείλει.
Είναι πράγματα που θεωρούμε απλά και καθημερινά και έχουν συμβεί σε αρκετούς από μας (αν όχι σε όλους, και όχι απαραίτητα στην Ιταλία), καλά και κακά, μετά από τόσα χρόνια στο τιμόνι της καλής μας και δεν τους δίνουμε σημασία. Χρειάζεται ένας Παναγιώτης να μας τα θυμίσει για να συνειδητοποιήσουμε τον "παράξενο έρωτα" που μας δένει με τα άψυχα (?) μηχανάκια που κατά καιρούς μας συντρόφευαν.

Να 'σαι καλά Παναγιώτη.

η διαφορά είναι στο πως αγοράζεις... μπορεί να αγοράσεις παπί και να είναι το ονειρο σου (να έχεις δουλέψει, να έχεις ξενυχτήσει στη βιτρίνα μετρώντας δραχμούλες) μπορεί να αγοράζεις R1 και να είσαι στα @@ σου και να το ξεπουλήσεις επειδή δεν σε βγάζει η δόση από το δάνειο ή δεν το γουστάρει η γκόμενα σου (ναι η ιδια που χτες έλεγε τι γαμάτο που είναι το R1)...

το όνειρο είναι που δίνει αξία στα άψυχα πράγματα, το ίδιο όνειρο που τους δίνει και ψυχή και την νιώθεις...
για σκεφτείτε όλοι σας πόσες φορές δεν έχετε κλάψει μέσα από το κράνος με την σκούρα ζελατίνα για μια γυναίκα που αγαπήσατε? πόσες φορές δεν μοιραστήκατε την χαρά σας με την οποιαδήποτε μηχανή είχατε εκεινη τη στιγμή?
Πόσες φορές νυσταγμένοι από την κύραση απορούσατε "πως φτάσαμε σπίτι?" ?
δείτε λίγο τη ζωή σας και τι έχετε ζήσει με τα μηχανάκια... θα καταλάβετε πως τελικά η αγάπη μας και το όνειρο μας τα ζωντανεύουν...
γύρναγα κάποτε από Ελβετία... μόνος με τον πηγασάκο τον 600... είχα φύγει από Λουκέρνη και έπρεπε να πάω Ανκόνα... Από τα πρώτα 100 μέτρα έριχνε καρεκλοπόδαρα... για εξοπλισμό ας μην μιλήσουμε καλύτερα... τζιν παντελόνι, all star πάνινα, και πουπουλένιο μπουφαν chevignon (αυτά με την πάπια πίσω...χαχαχα τι γέλιο)... και κράνος MDS θερμοπλαστικό 3 σε 1 (από εντουράδικο μεχρι full face γινότανε, και ανοιχτό και trial παρακαλώ).
πολύ χιλιόμετρο πολύ βροχή... μουσκίδι μέχρι το κόκκαλο... από ένα σημείο και μετά δεν με απασχολούσε γιατί δεν είχα αλλο μέρος να βρέξω... τραγούδαγα για να έχω κάτι να ακούω χαχαχαχα μέχρι και δημοτικά τραγουδούσα...
εκεί καμιά 200αριά χλμ έξω από την Ανκόνα, την ώρα που πηγαινα ακούω ένα ΜΠΑΑΑΑΜ και...
νιώθω το μπουφάν (ναι το πουπουλένιο μου μπουφάν χαχαχαχαχαχα) να αδειάζει και να γεμίζει η οτοστραντα πουπουλα... το γελοιο θέαμα προσωποποιημένο!
τι να κάνω... σταματάω λίγο παρακάτω σε ενα βενζινάδικο... παιρνω μια σακούλα σκουπιδιών, ανοιγω μία τρύπα για το κεφάλι και 2 για τα χέρια, φοράω την σακούλα και συνεχίζω... 
900 τόσα χιλιομετρα έκανα με την βροχή της αρκούδας για να προλάβω το πλοίο και το είδα να φεύγει την ώρα που με είχε πιάσει κόκκινο φανάρι στο λιμάνι...
πάω στα εισιτήρια "πότε ρε παιδιά έχει επόμενο πλοίο?" "αύριο την ίδια ώρα..." είναι η απάντηση της απορημένης τύπισας στο γκισέ...
τι κάνουμε τώρα? καβαλάω το πηγασάκι και πάω σε ενα πάρκο κοντά στο λιμάνι... Σκατό ήμουνα και χεσμένος πάνω μου όσο πέρναγε η ώρα... να κοιμηθώ που? λεφτά ίσα ισα για επιστροφή...
τελικά ξαναγύρισα στο λιμάνι... βράδυ... ευτυχώς σταμάτησε η βροχή... ανοίγω την βαλίτσα και βγάζω ότι ρουχο στεγνό (και βρώμικο μετά από τόσες μέρες ταξίδι), πάω πίσω από ένα ντενεκέ να αλλάξω... Με βλέπουν κάτι μπάτσοι νόμιζαν ότι είμαι ζάκι "σιγά ρε παιδιά και ζάκι και βρεγμένος δεν λεει..." με τα πολλά και αφού πείστηκαν ότι δεν έκανα κάτι μεμπτόν, μ αφήνουν ν αλλάξω... αααα ζεστούλα... φόρεσα 4 μπλουζάκια το ένα πάνω απο το άλλο... τα ίδια όμως παπούτσια γιατί είχα μόνο παντόφλες μαζί... α και τζιν αλλαξα ... ζεσταθηκε το κοκκαλάκι μου... φοραγα και το πρώην πουπουλένιο μπουφάν που τώρα έμοιαζε αντιανεμικό... στήνω τον πήγασο στο διπλό (πατέντα από ΚΤΜ της εποχής) και ανεβαίνω πάνω... έριξα ένα ύπνο άλλο πράγμα... μέχρι το πρωί...
Την άλλη μέρα έφυγα με το πλοίο για ελλάδα... δεν θυμάμαι πολλά από το ταξίδι παρά μόνο τη φωνή ενός από το πλήρωμα "φιλαράκο πρέπει να σηκωθείς... κοιμασαι σχεδόν 36 ώρες... και μεις είμαστε έτοιμοι να σαλπάρουμε..." "... και γω πάτρα πάω..." "όχι δεν καταλαβες... πάτρα είμαστε... για ιταλία είμαστε έτοιμοι να σαλπάρουμε..."
κατεβαίνω βάζω μπροστά τον πηγασάκο και βγαίνω πάτρα... αυτός και γω... Δυο μας πήγαμε δυό μας γυρισαμε...
σε όλο το δρόμο του μίλαγα... και πιστέψτε με νομίζω πως μ ακουγε...
(ταξίδι Ιταλία Αυστρια Ελεβετία... Αυγουστος 1993)



 

Διαβάζοντάς το μου θύμισε παλιές ιστορίες ναυτικών. Και λίγο από νοσταλγία άλλων εποχών, όπως το έργο LeMans με τον Steve McQueen, εκεί στα 1971. Παραφράζοντας το μήνυμα του έργου, "Riding is life, everything else is just waiting."

Όσοι έχουν ζήσει τέτοιες στιγμές, πιστεύω πως νιώθουν ως ναυτικοί. Όσο μόνοι κι ευάλωτοι νιώθουν οι ναυτικοί μέσα στην απεραντωσύνη του ωκεανού το ίδιο νιώθουμε κι εμείς, ακροβατώντας πάνω σε δυο ίχνη από λάστιχο επί της γής. Είναι μετά κι ο ίδιος αφηγηματικός τρόπος. Δεν ξέρω έτσι το σκέφτομαι εγώ.

Οι μοτοσικλετιστές, είναι οι ναυτικοί των ηπείρων.

παναγιωτη απλα 

Εγώ έχω να πω ένα μεγάλο  σε όλους!
Μπράβο παιδιά, να συνεχίσετε να αγαπάτε και να καβαλάτε τα πηγασάκια σας με τον ίδιο ζήλο και την ίδια αρρώστια που τα καβαλήσατε την πρώτη φορά, ήτε ήταν πριν από 1 μήνα ήτε πριν από 10 χρόνια. 

 

..και... επειδή αυτό το ποστ αν μη τι άλλο ήταν ειλικρινές συνεχίζοντας θα πω τα εξής δύο..:

1. επί σκοπίμου δεν αναφέρω τα ''αρνητικά'' του Πήγασου γιατί έχουν αναφερθεί σε άλλα ποστς και

2. επειδή κατά βάθος από την ιστορία του Παναγιώτη και ''κάθε Παναγιώτη'' το ''όνειρο'' δεν είναι ο Πήγασος ή η aprilia αλλά οι δυο ρόδες, κάτι που ενδόμυχα οι σοβαρότεροι γνωρίζουν και δεν εμμένουν εμπαθείς σε μάρκες, κυβικά, στείρες βελτιώσεις, τουμπανοκαταστάσεις, ξεχνόντας όπως άλλωστε έχει αναφερθεί ότι το ''ονειρο'' το ζεις και με 50..και με 250 και με 1000 κυβικά...

Στην 25η Πανελλήνια της ΜΟΤΟΕ αν θυμάμαι καλά που είχε γίνει στον Άρδα, μόλις είχα πουλήσει το δίχρονο F1 125 yamaha και είχα πάρει ενα τετράχρονο 125 ελαιόψυκτο suzuki... 130 τελική ανετα με 5άρι σασμάν και πλέον δεν ζεσταινόταν σε ταξιδάκια όπως ειχα από μικρός τη ''λόξα''  να παίρνω το μοτόρι και να φεύγω...

Γεμισμα στην πλάτη 5λίτρο δοχείο από αποστεριωμένο νερό για ηλεκρικά σίδερα σιδερώματος για  να μην μείνω από βενζίνη και βούρ μόνος στον Άρδα από Αλεξανδρούπολη με 35 βαθμούς...

Μετά τη δουλειά στάση στο χωριό Φέρες, για να δω μια συναυλία του Τσακνή με Μαχαιρίτσα... μαζί μου ένα sleeping bag και όχι αντίσκηνο για τα 180 περίπου χιλιόμετρα...

Έπερνα τηλ. γνωστούς και φίλους αλλά όλοι με ''ξενερώνανε''... πάω μόνος μή έχοντας που να κοιμηθώ και μόλις τελειώνει η συναυλία ψάχνω ένα δέντρο  για να την πέσω μέχρι την άλλη μέρα...

Παραδίπλα με βλέπει ο τότε Πρόεδρος της Λέσχης μοτοσυκλετιστών Ορεστιάδας και για να μην τα πολυλογώ μου λεει... ''μονος''.? λεώ ναι... δε βαριέσαι...
μου λεει ''που θα κοιμηθείς'' ? και του δείχνω το δεντρο...

έλα εδώ μου λεει, δείχνοντας μου τη σκηνή του, μια τεράστια με ''σαλόνι'' για καμμια 10αριά ατομα και λεει... ''εδώ κοιμάμαι εγώ..εσύ έλα και πέστην ότι ώρα γουστάρεις,  άφησε τη μηχανή εκεί που ειναι φυλασσόμενος χώρος και κάποιοι από μας φυλάνε σκοπιά'''...

Ντράπηκα... ένιωσα αμήχανος... ''μα..μου του λεω..''.

ρε...''άσε που λέει'' και φεύγει.. ούτε καν ρώτησε το όνομά μου... ίσως...δε θυμάμαι...

Πήγα τα ξημερώματα την έπεσα σε μια σκηνή πιο μεγάλη απο το δωμάτιο μου και το πρωί πριν βγει ο Ήλιος την κοπάνησα....πήγα πήρα μια ντουζίνα μπύρες και τις άφησα έξω ακριβώς από το σκηνάκι του για να τις δει...

Αυτά, είναι η ουσία...