απλά απόλυτος σεβασμός... ρε π*υστη μου όποτε διαβάζω τέτοιες ιστορίες κοιτάω τη μηχανή και χαζεύω για κανα 10λεπτο...
να σαι καλά Θεμάκο... με παπί ρε θηρίο?
αααρε γαμώ την καρέκλα μου... και τώρα θέλουμε 1000cc ζελατίνες και θερμενόμενα γκριπ για να πάμε για μπανιο 10χλμ από το σπιτι...
ευγε με εφτιαξες πρωί πρωί

Διαβάζοντάς το μου θύμισε παλιές ιστορίες ναυτικών. Και λίγο από νοσταλγία άλλων εποχών, όπως το έργο LeMans με τον Steve McQueen, εκεί στα 1971. Παραφράζοντας το μήνυμα του έργου, "Riding is life, everything else is just waiting."

Όσοι έχουν ζήσει τέτοιες στιγμές, πιστεύω πως νιώθουν ως ναυτικοί. Όσο μόνοι κι ευάλωτοι νιώθουν οι ναυτικοί μέσα στην απεραντωσύνη του ωκεανού το ίδιο νιώθουμε κι εμείς, ακροβατώντας πάνω σε δυο ίχνη από λάστιχο επί της γής. Είναι μετά κι ο ίδιος αφηγηματικός τρόπος. Δεν ξέρω έτσι το σκέφτομαι εγώ.

Οι μοτοσικλετιστές, είναι οι ναυτικοί των ηπείρων.
[/quote]


συμφωνώ my friend συμφωνώ απόλυτα με αυτό που έγραψες... και ΕΓΡΑΨΕΣ!

Πήγα τα ξημερώματα την έπεσα σε μια σκηνή πιο μεγάλη απο το δωμάτιο μου και το πρωί πριν βγει ο Ήλιος την κοπάνησα....πήγα πήρα μια ντουζίνα μπύρες και τις άφησα έξω ακριβώς από το σκηνάκι του για να τις δει...

εισαι μεγάλη ψυχή ρε μπαγάσα Θέμη !!!!   

απλά απόλυτος σεβασμός... ρε π*υστη μου όποτε διαβάζω τέτοιες ιστορίες κοιτάω τη μηχανή και χαζεύω για κανα 10λεπτο...
να σαι καλά Θεμάκο... με παπί ρε θηρίο?
αααρε γαμώ την καρέκλα μου... και τώρα θέλουμε 1000cc ζελατίνες και θερμενόμενα γκριπ για να πάμε για μπανιο 10χλμ από το σπιτι...
ευγε με εφτιαξες πρωί πρωί

Καλά ο Θέμης είναι γνωστός τρελός δικυκλιστής...ανεξαρτήτος υψομέτρου και κυβικών εκατοστών.

Απλώς τα πολλά κυβικά είναι μια σκιώδης επίφαση για μεγάλα πράγματα για κάποιους.

Grazie.

απλα  ..καταπληκτικες ολες οι εμπειριες σας με πηγασους και μη!! ...

Ο δικός μου Πήγασος προοριζόταν για να εκπληρώσει ένα παιδικό μου όνειρο.

Ένα όνειρο που υπήρχε όχι λιγότερο από 20 χρόνια. Μικρός όταν ήμουν με συγκινούσαν οι εικόνες των Γερμανών μοτοσυκλετιστών που έβλεπα να κάνουν τουρισμό στα ίδια κάμπινγκ της Χαλκιδικής και της Θάσου όπου παραθέριζε η οικογένεια μου. Κάποια καλοκαίρια, συμπτωματικά, έβλεπα κάποιους "αδέσποτους" και στην Έδεσσα. Υπήρχε και ένας γείτονας, που τον εκτιμώ πάρα πολύ ως άνθρωπο, που είχε γυρίσει όλη την Ευρώπη και σε μένα επέδρασε καταλυτικά η εικόνα που έβλεπα ως παιδί.

Αυτό ήταν, η πληροφορία είχε αποτυπωθεί στο μυαλό και δεν θα διαγραφόταν.

Κατά την διάρκεια της εφηβείας η προσπάθεια που έκανα να μου αγοράσει ο πατέρας μου ένα παπάκι, στέφθηκε από πλήρη αποτυχία... (Ο πατέρας ήταν παλιός κάτοχος Βέσπα με εκδρομές στην Χαλκιδική, στην Λίμνη της Άρνισσας και πραγματικά μου φαινόταν ακατανόητο να μην θέλει να οδηγήσω μηχανάκι).

Τα χρόνια που ακολούθησαν δεν είχα την δυνατότητα να αποκτήσω μηχανή, κατόπιν υπήρχαν άλλες προτεραιότητες, και η ζωή συνεχιζόταν...

Το 2004 το αποφάσισα ότι δεν πήγαινε άλλο και το θέμα δρομολογήθηκε.. Οι γονείς έπεσαν από τα σύννεφα, ο πατέρας μου (καλή του ώρα εκεί που είναι..) διπλωματικά μου πρότεινε να αγοράσω αυτοκίνητο. Η απάντηση μου ήταν "Θα πάρω μηχανή, προσπάθησες (με την καλή την έννοια) να με αποτρέψεις πριν πολλά χρόνια αλλά εγώ δεν το ξέχασα... η επιθυμία μου θα πραγματοποιηθεί). Ήταν ωραίος (κατόπιν είχα όλο τον καιρό να τον εκτιμήσω καλύτερα) και έκανε πάσο.. με ήξερε, παιδί του ήμουν και του έμοιαζα και σε αυτό. Όταν με το καλό ήρθε ο Πήγασος ήθελε να τον κάνει βόλτα.

3/8/04 Το "παιχνίδι μου" επιτέλους έφτασε, μετά από κάποιες καθυστερήσεις. Το έργο που είχα μπροστά μου δύσκολο. Εάν εξαιρέσω μισή ντουζίνα φορές που είχα οδηγήσει παπάκια, κατά την εφηβεία, από οδήγηση μηχανής ήμουν άσχετος. Με το μαλακό λοιπόν...

Πρώτη βόλτα, Παρασκευή μεσημέρι μετά την δουλειά, ήλιος, ζέστη και εγώ έξω για χαλαρή βόλτα, άδεια και πινακίδα δεν έχω πάρει ακόμα, ανοίγει η όρεξη και φτάνω να ανηφορίζω για το Καϊμακτσαλάν. Κάνω στάση και βλέπω κεριά να στάζουν από την μηχανή (καινουργίλα!!). Ανεβαίνω και άλλο... ξαφνικά κλείνουν οι ουρανοί... καταιγίδα τρελή σε συνδυασμό με αέρα... ντυμένος με τζην, μπλουζάκι και ένα ζευγάρι ξηλωμένες, σάπιες ορειβατικές μπότες (οι κορντούρες ξεκουράζονταν στο σπίτι). Βουρ για ένα κιόσκι που είναι αρκετά μακριά για να φτάσω παπί από την βροχή... βάζω και την μηχανή μέσα να μην βρέχεται και δεν μου ήταν καθόλου εύκολο, πιστέψτε με. Κάθομαι εκεί και απλά περιμένω να αρρωστήσω, βρεγμένος, φυσάει, και από ρουχισμό τίποτα.. ο καιρός έκανε γλέντια!! Η σωτηρία μου ήταν ένα τζιπ της συνοριοφυλακής, ο ένας εξ' αυτών ήταν και γνωστός μου. "Έλα κάθησε στο αυτοκίνητο δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι" και βρέθηκα να κάθομαι εκεί που βάζουν τους λαθρομετανάστες... περίμενα να κοπάσει η κακοκαιρία.. περίμενα πολύ παραπάνω από μία ώρα και αφού είδα και απόειδα ότι δεν καλμάρει τελείως ξεκινώ να φύγω. Ένα παιδί (καλά να' ναι) μου δίνει το τζάκετ του (μιλάμε με λυπόταν...) "άφησε το στο Α.Τ. Άρνισσας και θα το πάρω στον γυρισμό." Τους είπα πολλά ευχαριστώ αλλά ήταν πραγματικά λίγα...

Πρώτο πολυήμερο ταξίδι ,εγώ και ο Πήγασος, στην Ηγουμενίτσα και από εκεί κάθοδο την Δυτική Ελλάδα έως Αρχαία Ολυμπία, Αρκαδία, Κόρινθο και επιστροφή. 2.000+ χλμ. όπου τον γνώρισα, και ζήσαμε ο ένας τον άλλον για πολλές ημέρες, ήταν μια προσωπική νίκη αυτό το ταξίδι.

Γύρισα μαζί του αρκετή από την "άλλη Ελλάδα", τουλάχιστον προσπάθησα αυτό. Με ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη για το MotoGP. Με πήγε στην Ρουμανία. Αλώνισε πολλές φορές και αναλυτικά στα Σκόπια. Ανακαλύψαμε πολλά στην Βουλγαρία. Πέρασε από την Σερβία. Πρόσφατα είδε και το Αργυρόκαστρο στην Αλβανία. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ζήσαμε το δικό μας Βαλκανιζατέρ...

Η σχέση μας δεν ήταν πάντα η καλύτερη, κατά καιρούς λοξοκοίταζα άλλες μηχανές αλλά ξέρετε κάτι..... έχω δεθεί πλέον μαζί του, ειδικά μετά τα τελευταία μου ταξίδια, τα οποία κάποιοι τα έχετε διαβάσει σε άλλες σελίδες αυτού του φόρουμ. Σε ανύποπτο χρόνο την Άνοιξη είχα πει σε συζήτηση με φιλικό πρόσωπο ότι "αυτή την περίοδο χτίζω σχέση με την μηχανή μου". Κατόπιν βρέθηκα να ψάχνω στο διαδίκτυο για κάποια μαμά αξεσουάρ. Το Σάββατο σε συζήτηση είπα "να αλλάξω μηχανή και τι να πάρω;;... δεν είναι καθόλου εύκολο". Γι' αυτό είπα και στην αρχή ότι το θέμα είναι πολύ ωραίο, γιατί είμαι σε φάση που βλέπω τον Πήγασο ως Περσόνα.

Έπρεπε να αντιμετωπίσω και την καταγωγή του... Ιταλικό, αυτά που χαλάνε, είχα βαρεθεί να το ακούω... Γενικά ότι μη Ιαπωνικό ήταν άχρηστο. Οι εικόνες που είχα από το εξωτερικό, από την Αθήνα ακόμα, άλλα μου λέγαν. Και το τόλμησα, έκλεισα τα μάτια και τον πήρα. Κατά καιρούς κόντευα να τον στείλω.... η μπαταρία να κάνει άπειρα σπαστικά, μία μέρα, ξαφνικά, τρύπησε το ψυγείο (κανονικά έπρεπε να ήμουν ταξίδι στην Σλοβενία αλλά λόγω ανωτέρας βίας ήμουν σπίτι), εγώ ανίδεος από μηχανικά μοτοσυκλέτας, ξαφνικά έπρεπε να ασχολούμαι μαζί του, έως τότε ένα Renault Clio είχαμε στην οικογένεια και μόνο βενζίνη χρειαζόταν να του βάζουμε, τόσο καλά.

Με αυτά και με αυτά τον άλλο μήνα κλείνουμε 4 χρόνια μαζί. Για την ώρα 27.000 χλμ. γνωρίζοντας τον κόσμο και μακάρι να αξιωθώ να κάνω πολλά ακόμα. Η αλυσίδα και τα τακάκια είναι "μαμά" και έχουν ψωμί ακόμα...

Βλέποντας αυτά που έγραψα παραπάνω διαπιστώνω ότι είχε δίκιο ο Παναγιώτης. Είχα ένα όνειρο και το έφτασα, τώρα πια το ζω και πραγματικά το χαίρομαι και το απολαμβάνω...

Υ.Σ. Συμπτωματικά το 1988 ή '89 ζαχάρωνα από τις μπροσούρες της Aprilia ένα 125 Sintesi σε μωβ και κόκκινο χρώμα, το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήταν όμορφο και 125 κ.εκ. (αρκετά για τις βόλτες που ήθελα τότε). Τον Μάϊο του 2001 στην Καλαμάτα, είδα για πρώτη φορά δύο Πήγασους μαζί παρκαρισμένους σε μια κεντρική πλατεία, σε ασημί και μπλε χρώμα, πανέμορφοι... ήδη ήξερα όλα τα on-off μέχρι τότε αλλά αυτά... ήταν έργα τέχνης!! Η μοίρα το έφερε να κάνω δικό μου τον παρακάτω...

ονειρο αδερφέ μου... ονειρο 

Τελικά ...αυτό το θέμα ...είναι απο τα καλυτερα !!

ΕΥΓΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!!!!   

Τελικά ...αυτό το θέμα ...είναι απο τα καλυτερα !!

ΕΥΓΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!!!!   

ναι..όντως...κι ας μην εχει τιποτα να 

κι όπως είπε ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ

Follow your dream .... this is your last chance to set your self free

Ολα ξεκινησαν μια κρυα νυχτα του χειμωνα πριν απο τεσσερα περιπου χρονια. Ζουσα τοτε σε ενα απο τα πιο ωραια νησια του Αιγαιου. Ολα τα νησια μας ειναι ωραια,νομιζω μαλιστα οτι ειναι απο τα πιο ωραια σημαια στον πλανητη μας, αλλα υπαρχει και ενα που - πως να το κανουμε; - ειναι πιο ωραιο.
Ωραια και ησυχα λοιπον κυλησε η νυχτα και εφτασε το πρωι. Οπου ξυπνησα, σηκωθηκα, ντυθηκα, πλυθηκα και γενικα περασα με επιτυχια ολη την πρωινη διαδικασια που αναμιγνυει καφεδες, τσιγαρα, τουαλετα, περιοδικα και λοιπα γνωστα.
Το προγραμμα μου για εκεινο το πρωι περιελαμβανε επισκεψη στην πρωτευουσα ου νησιου περιπου 10 χιλ. απο τον τοπο της κατοικιας μου.
Μπουφαν, κρανος, γαντια λοιπον και βγαινω απο το σπιτι.
Η εικονα που εβλεπα εκεια τα χρονια βγαινοντας απο το σπιτι ηταν κατι που μου εδινε την δυναμη να ξεκιναω μια μερα με χαρα. Το σπιτι ηταν στα νοτια του νησιου, μεσα σε χωραφια και πιο μπροστα απλωνοταν το μοναδικα ωραιο γαλαζιο του Αιγαιου. Τ ματια γεμιζαν με ομορφια και η ψυχη με ηρεμη δυναμη.
Εκεινο ομως το μοιραιο πρωι το βλεμμα μου εμεινε αδειο. Η θαλασσα ηταν εκει, κανονικα, κατω απο εναν μουντο ουρανο. Και τα χωραφια εκει, αλλα αδεια.
Εμεινα για μερικα λεπτα ακινητος, προσπαθωντας να συνειδητοποιησω την ελλειψη...!
Εδω να σας πω οτι τα χωραφια αυτα παντα καπως αδεια ηταν, με την εννοια οτι δε εχουν δεντρα. Ηφαιστιογενες το νησι, λειπει η ψηλη βλαστηση.
Αλλα σημερα τα χωραφια ηταν ακομα πιο αδεια. αεκανα μερικα αμηχανα βηματα και μετα ξαναεμεινα ακινητος να κοιταω μια το βαθυ μπλε του οριζοντα και μια τα ερημα χωραφια γυρω μου. Αδεια πραγματικα.
Αυτο που ελειπε, δηλαδη απουσιαζε τελειως! ηταν η μοτοσυκλετα μου.
Ειχα τοτε ενα πανεμορφο και παντοτινα αγαπημενο διχρονο της Yamaha το DΤ 200 WR και καθε πρωι με περιμενε στα ασπροφουξια του με την σκληρη πλην ομως αρμονικη μουσικη της εξατμισης του. (συγγνωμη αλλα γουστα ειναι αυτα).
Σημερα ομως ελειπε. Μου πηρε πολυ χρονο (ειμαι και αργος γενικα) να καταλαβω και κυριως να αποδεχτω οτι ειχε κλαπει.
Τις επομενες μερες ετρεξα, ρωτησα, εμαθα ποιος την ειχε παρει (μικρο το νησι) και αφου μου ξεκαθαριστηκε οτι "ολοκληρο μηχανακι πισω μην περιμενω" ξεγραψα και το υπολοιπο και ειπα : "η ζωη συνεχιζεται". Ωραια.
Ναι, αλλα αντε, με ενα δανεικο παπι, με ενα αυτοκινητο που βρεθηκε, το προβλημα της μεταφορας λυνεται. Αλλα με την χαρα που μου εδινε το DT τι γινεται; Αυτο το γαργαλημα του πλαγιασματος στην στροφη που σε βγαζει στη εξοδο χαμογελαστο χωρις να ξερεις γιατι, πως το αντικαθιστας; Αυτο το χαστουκι στο νευρικο συστημα που προσεφερε σε καθε αλλαγη στα ελαχιστα δευτερολεπτα που χρειαζοταν να φτασει την περιστροφη του απο τις 3-4.000 στροφες καπου πανω απ τις 10.000 που θα το εβρισκα; 
Με λιγα λογια με την αδρεναλινη τι γινεται;
Λοιπον, το καλο το παλληκαρι πρεπει να ξερει κι αλλο μονοπατι.
Ετσι εκεινη την Κυριακη σενιαρα ο mountain bike  που ειχα, φορεσα τα ποδηλατικα μου, το αστειο κρανος και κατι σαν ταμα ειπα να ανεβω στην πιο ψηλη κορυφη του νησιου που ζουσα, με το ποδηλατο μου. Και στην συνεχεια να την κατεβω με οσα παει και οδηγικο στυλ Ο.Ζ. (οχι απο την ομαδα Ζ, αλλα απο το "Οποιος Ζησει").
Για οσους δεν το ξερετε μια τετοια καταβαση με το mountain να πηγαινει με καπου 50 -60 χιλ. για το νευρικο συστημα του αναβατη εινει εξισου εντονο με το να, για παραδειγμα να περασεις την συραγγα του Αρτεμισιου με 270.

Ξεφευγω.., αλλα τι λετε; να συνεχισω;
Παρακατω θα χει και την... γνωστη, αγαπημενη μας, μυθικη οντοτητα!

Ξεφευγω.., αλλα τι λετε; να συνεχισω;
Παρακατω θα χει και την... γνωστη, αγαπημενη μας, μυθικη οντοτητα!

..Αντε Ωρε Παληκαρι.........για προχωρα το να δουμε??? 

Παράθεση από: leaon στις Ιούλιος 05, 2008, 01:00:26 μμ

Ξεφευγω.., αλλα τι λετε; να συνεχισω;
Παρακατω θα χει και την... γνωστη, αγαπημενη μας, μυθικη οντοτητα!

..Αντε Ωρε Παληκαρι.........για προχωρα το να δουμε??? 

Ναι ναι, για προχώρα το!

Ουφ! ζεστη...

Ελεγα λοιπον οτι μια τετοια καταβαση, ακομα και διαρκειας ενοσ τεταρτου της ωρας ειναι αρκετη για να σε οδηγησει απο την κορυφη στους προποδες με το προσωπο πανιασμενο, ασπρο απ την τρομαρα να ζητας επειγοντως ενα χυμο πορτοκαλι. μετα τον χυμο, ισως και ενα τσιγαρο, γι αυτους που τα καταφερνουν να συνδιαζουν mountain χυμο και τσιγαρο, ενα αισθημα πληροτητας στα μελη και ευτυχιας στην καρδια ερχεται, ολα ειναι ωραια, παμε σπιτι μας, τρωμε, δεν βλεπουμε τηλεοραση και κοιμομαστε με ονειρα γλυκα.
Αυτα σκεπτομουν διασχιζοντας τα αδεια χωραφια πανω στο ποδηλατο μου,κανοντας παντα πενταλ, γιατι αυτη η διτροχη μηχανη για να σε παει μεχρι την κορυφη πρεπει να την κινησεις εσυ. Αυτο ειναι ενα πολυ ευχαριστο συναισθημα καθως το ποδηλατο αν ειναι λιγο προσεγμενο και καλολαδωμενο, αθορυβα γλυστρα αναμεσα στην χαμηλη βλαστηση, αφηνοντας στην ακοη του αναβατη να φθανουν ολοι οι ηχοι της φυσης, ας πουμε θαλασσας στην προκειμενη περιπτωση. Καποιοι θορυβοι που δημιουργουνται απο την λειτουργια του σασμαν, των φρενων η τα πετραδακια που πεταγονται, ειναι πραγματικα αστειοι μπροστα σε αυτο που περναμε οταν οδηγουμε τις αγαπημενες μας μοτο.
Συνεχιζα τις ανηφορικες στους προποδες του βουνου, περασα και το χωριο, μετα τις παρατεταμενες ευθειες - ανηφορες που ολο και μικρινουν σε μηκος με την ανοδο και μεγαλωνουν σε κλιση.
Εκανα μια σταση φθανοντας στο ρανταρ του ΝΑΤΟ που υπαρχει εκει και απο καποιους θεωρειται υπευθυνο για την αυξηση του ποσοστου του καρκινου στο παραπλησιο χωριο.
Εδιωξα την σκεψη "τι σκατα θελω εδω περα;" και λεγοντας παμε, να μην κρυωνουμε, ξεκινησα για το τελευταιο ανηφορικο κομματι, το οποιο οδηγει στην κορυφη, οπου διπλα απο τις αλλες κεραιες των ραδιοτηλεοπτικων σταθμων και πριν το ρανταρ της αεροποριας υπαρχει ενα μοναστηρι κι οπως καταλαβαινετε το ταμα ηταν να παω στο μοναστηρι, οχι στις κεραιες. Αυτο το κομματι ειναι το πιο δυσκολο μιας και η κουραση ειναι μεγαλη. Την συγκεκριμενη μερα φυσαγε και πολυ με αποτελεσμα οποτε σταματουσε η βουη του ανεμου, σχεδον να ακουω τον ηχο του αιματος στ αυτια μου απο την υπερπροσπαθεια.

Ηταν ακριβως στη μεση της τελευταιας ευθειας, εκανα ορθοπεταλια πια, οταν συνεβη κατι που ακομα δεν εχω εξηγησει! Μια ακτινα σαν αντανακλαση του ηλιου στην πορτα του οδηγου ενος λεωφορειου με τουριστες που εκανε μανουβρα στο παρκινγκ της κορυφης του Προφητη Ηλια κι απο κει αντανακλαση στο αλουμινενιο τιμονι του ποδηλατου, και να βρε παιδια, ακομη το θυμαμαι και ανατριχιαζω!
Ξαφνικα απο το τιμονι του ποδηλατου μου, εκει μπροστα στα ματια μου, πεταχτηκε κατι σαν τζινι, τυλιγμενο μεσα σε καπνους, τι να σας πω... συννεφο ηταν; δεν ξερω... ειναι συχνο φαινομενο, βεβαια, αυτη η κορυφη να τυλιγεται απο συννεφα η μια παχνη αναλογα με τον καιρο. Αλλα τωρα εκει αναμεσα στα συννεφα υπηρχε μια μορφη σαν τζινι. Αφου συνηλθα απο το πρωτο σοκ σταματησα να κανω πενταλ και παρατηρησα οτι η σιλουετα ηταν γυναικεια. Εστιασα ολη μου την προσοχη και ειδα οτι ηταν μια ξανθια γυναικα! Στα επομενα δευτερολεπτα το τζινι σαν να με πλησιασε. Εγω... κουφετο! Πλησιαζοντας με αρχισα να διακρινω χαρακτηριστικα. Πρεπει να μην προλαβα να πω τι ειναι αυτο οταν καπως αραιωσε το συννεφο και αναγνωρισα την μορφη. Παιδια, αν θελετε με πιστευετε. Μπροστα μου στεκοταν η κυρια Λουκα. Ναι, η Λουκα, η χριστιανη των καναλιων με ξανθια, σχεδον πλατινε περουκα. Και πριν σκεφτω οτι τωρα να δεις που θα με αρχισει στα χριστιανικα και θα μπλεξουμε, αυτη με πλησιασε τοσο που διεκρινα καθαρα το ματρι της να γυαλιζει και με απειλητικη φωνη με ρωτησε:
Τι ομαδα εισαι, ορε;
Σε αυτην την ερωτηση τις τελευταιες δεκαετιες απανταω "ολυμπιακαρα". Εχω να ασχοληθω με το ποδοσφαιρο απο το Δημοτικο, αλλα γεννημα θρεμμα Πειραιωτης, πιστευω οτι αυτη η απαντηση με καλυπτει χωρις να χρειαζεται να μπλεξουμε σε αναλυσεις του γιατι γουσταρω να μην μ αρεσει το ποδοσφαιρο. Αλλα οταν αυτη την ερωτηση στην κανει ενα τζινι με την μορφη της Λουκα,το ξανασκεφτεσαι... Μηπως η σωστη απαντηση ειναι: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ;" και ενω εκλεινα προς τα εκει, η γλωσσα μου σα να δενοταν και επανελαβα δυο φορες:
-ΡΘ,ΡΘ
-ΡΕ ΤΙ ΟΜΑΔΑ ΕΙΣΑΙ; επεμεινε αυτη με το ματι να γυαλιζει.
Σκεφτομουν να την γλυτωσω λεγοντας... ΑΒ θετικο, αλλα παλι το μονο που καταφερα να πω ηταν :
-ΑΒ, ΑΒ
-ΜΙΛΑ ΡΕ ΤΙ ΟΜΑΔΑ ΕΙΣΑΙ; φωναξε, ενω η περουκα επαιρνε να λαμπει σαν φωτοστεφανο στο πιο ασημι στο κεφαλι της κυριας Λουκα. Κι ακριβως πριν να την δω με νικελωμενο φωτοστεφανο, μια αποτομη δυναμη ενοιωσα μεσα μου, ακριβως σαν αναποδη μανιβελια απο μονοκυλινδρο 600αρι.
-APRILIA APRILIA φωναξα με μια φωνη που δεν αναγνωριζα για δικια μου.
Το βλεμμα της γλυκανε, τοτε παρατηρησα οτι ειχε σωμα σαν απο αλογο αλλα μαλλον ειχε και φτερα γιατι σα να μετυλιξε με το φτερο της οπως αγκαλιαζεις εναν παλιο φιλο, με κοιταξε με συμπαθεια νομιζω, και μου ειπε:
-μπραβο ρε μαγκα, χαρα στο κουραγιο σου..

συνεχιζεται...

ανυπομονώ....

  προχώραααα