Να είναι καλά ο άνθρωπος όπου και αν βρίσκεται.
...εμείς που είμαστε ακόμα εδώ, να προσέχουμε 100 φορές περισσότερο όταν οδηγούμε.

 

r.i.p.


ασχημα αυτα τα νεα

Κρίμα το παλικάρι.... 

Γαμωτο.Σκαλωσα τωρα.Επεσα απο τα συννεφα.Καλο ταξιδι

Πήγε κανείς?

κριμα κριμα κριμα για τον ανθρωπο

τα συλλυπητηρια μου......

Υπάρχουν φορές που κάποιους ανθρώπους δεν τους βλέπεις από κοντά, δεν τους έχεις μιλήσει, δεν τους γνωρίζεις, δεν τους έχεις σφίξει το χέρι...και όμως νιώθεις ότι τους ξέρεις χρόνια....τους γνωρίζεις μέσα από τα κείμενά τους, από τα γραφόμενα για εκείνους, από τα αγωνιστικά νέα του έγγραφου τύπου κ.α.

Διαβάζεις και θεωρείς αυτούς τους ανθρώπους άτρωτους, οτι δεν πέφτουν ποτέ, ότι δεν παθαίνουν τίποτα.

Και ξαφνικά μαθαίνεις,ακούς, διαβάζεις, ότι ο ΑΛΚΗΣ έσβησε, κάποιος συνάνθρωπός μας, άθελά του ή στην τρέλα του, του αφαίρεσε τη ζωή...

Κανείς δεν θα καταλάβει τον πόνο της οικογένειας, του γονιού που το χειρότερό του είναι να πενθεί το σπλάχνο του, το ίδιο του το παιδί που αυτός το γέννησε με τους όποιους πόνους, για να το δει να μεγαλώνει και να καμαρώνει για το δημιούργημά του, και ξαφνικά του το στερεί ένας άγνωστος, χωρίς να του πεί το γιατί, χωρίς έναν λόγο συγνώμης, αν μπορείς να το πείς αυτό.

Έτσι έφυγε και ο ΑΛΚΗΣ....

Εύχομαι να είναι το τελευταίο θύμα ασυνήδητων.
Και στην οικογένειά του καλό κουράγιο, να ζήσουν και να τον θυμούνται.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Υπάρχουν φορές που κάποιους ανθρώπους δεν τους βλέπεις από κοντά, δεν τους έχεις μιλήσει, δεν τους γνωρίζεις, δεν τους έχεις σφίξει το χέρι...και όμως νιώθεις ότι τους ξέρεις χρόνια....τους γνωρίζεις μέσα από τα κείμενά τους, από τα γραφόμενα για εκείνους, από τα αγωνιστικά νέα του έγγραφου τύπου κ.α.

Διαβάζεις και θεωρείς αυτούς τους ανθρώπους άτρωτους, οτι δεν πέφτουν ποτέ, ότι δεν παθαίνουν τίποτα.

Και ξαφνικά μαθαίνεις,ακούς, διαβάζεις, ότι ο ΑΛΚΗΣ έσβησε, κάποιος συνάνθρωπός μας, άθελά του ή στην τρέλα του, του αφαίρεσε τη ζωή...

Κανείς δεν θα καταλάβει τον πόνο της οικογένειας, του γονιού που το χειρότερό του είναι να πενθεί το σπλάχνο του, το ίδιο του το παιδί που αυτός το γέννησε με τους όποιους πόνους, για να το δει να μεγαλώνει και να καμαρώνει για το δημιούργημά του, και ξαφνικά του το στερεί ένας άγνωστος, χωρίς να του πεί το γιατί, χωρίς έναν λόγο συγνώμης, αν μπορείς να το πείς αυτό.

Έτσι έφυγε και ο ΑΛΚΗΣ....

Εύχομαι να είναι το τελευταίο θύμα ασυνήδητων.
Και στην οικογένειά του καλό κουράγιο, να ζήσουν και να τον θυμούνται.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Έτσι ακριβώς....!Άπλα δεν τον ξέρεις και τον πονάς σαν φίλο!