αυτό ισχύει φιλε davide είπε θα φύγει από τα superbike και quesss what???θα πάει είπε στα moto gp και θα πάρει μαζί του τον maxxx...

επίσης έχουν δήλωση ενδιαφέρον η triumph..η bmw και η ktm για τα superbike και λένε περιμένουν τους κανονισμούς...είναι μεγάλο ρίσκο άκουσα δηλωσίες χτες πριν τον αγώνα αν θα γίνει διότι αν και βάλουν τα 1200 θα βλέπουμε πάλι μονότονα τα ducati να είναι άπιαστα 

αυτό ισχύει φιλε davide είπε θα φύγει από τα superbike και quesss what???θα πάει είπε στα moto gp και θα πάρει μαζί του τον maxxx...

επίσης έχουν δήλωση ενδιαφέρον η triumph..η bmw και η ktm για τα superbike και λένε περιμένουν τους κανονισμούς...είναι μεγάλο ρίσκο άκουσα δηλωσίες χτες πριν τον αγώνα αν θα γίνει διότι αν και βάλουν τα 1200 θα βλέπουμε πάλι μονότονα τα ducati να είναι άπιαστα 

Αυτήν τη στγμή προτιμάω τα superbike απο τα motogp!! Πιστεύω ότι έχουν περισσότερο θέαμα... και επίσης προτιμάω να παραμείνει ο Μax στα superbike!! Φέτος φαίνεται ότι χάνει πολύ χρόνο μέχρι να μάθει τις πίστες και επίσης υστερεί πολύ στις μάχες σώμα με σώμα!
Όσο για όλες αυτές τις μάρκες που δηλώνουν ενδιαφέρον, πιστεύω ότι θα αυξήσουν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον του πρωταθλήματος!

Υ.Γ. Μακάρι να μπει και η Aprilia!

εμένα κάτι πήρε το αφτί μου ότι θα κατέβει η Ducati Με το Desmocedici RR!!!
Αν γίνει αυτό θα πέσει πολύ γέλιο... για να μην πώ κλάμα από Ιαπωνία..

Αν η Ducati κάνει αυτό τότε οι Ιάπωνες μπορούν και αυτοί να παρουσιάσουν GSV/M1/RCV ρέπλικες ομολογκαρισμένες (εκμεταλλευόμενες το γελοίο κανόνα του αν μια μηχανή πουλήσει λίγες εκατοντάδες θεωρείται "παραγωγής") και θα είναι σαν να τρέχουν ουσιαστικά τα ίδια μηχανάκια (GP) σε άλλο πρωτάθλημα. Φτηνή κίνηση αν θέλεις τη γνώμη μου, δεδομένου οτι είναι ανταγωνιστική ούτως ή άλλως. Και λέγοντας αυτό δεν μπορώ να καταλάβω τη γκρίνια και τους οδυρμούς της για το οτι αν δεν την αφήσουν να τρέξει με το 1098 θα τα παρατήσει κλπ κλπ. Το επιχείρημα με το κόστος δεν το χάφτω τόσο εύκολα. Μάλλον βλέπουν αποχώρηση Bayliss και φοβούνται...

Υ.Γ. Μακάρι να μπει και η Aprilia!

Όντως. Κρίμα που δεν τους βγήκε στα GP. Γούσταρα και τον τρελό τον Haga ο οποίος δυστυχώς πιο πολύ σαν... δοκιμαστής δερμάτινων έτρεχε!

Αυτήν τη στγμή προτιμάω τα superbike απο τα motogp!! Πιστεύω ότι έχουν περισσότερο θέαμα

Θα διαφωνήσω λόγω της διαφορετικής ατμόσφαιρας των GP. Τα GP είναι εξωτικά μηχανάκια και αυτό είναι αναντικατάστατο. Ο συναγωνισμός είναι όντως (ελαφρώς) υπέρ των SBK αλλά ένα 999 όσο και να το τουμπανιάσεις δεν παύει να είναι ένα 999. Άσε που βάλανε και traction control και χάθηκε εκείνη η αίσθηση του "δύσκολου". Έβλεπα ΑΜΑ superbikes χθες στο Motors TV και θυμήθηκα τι εστί θέαμα αγωνιστικής οδήγησης... με τις μπάντες πηγαίνανε οι *ούστηδες και δεν έλειψαν και τα high-sides. Τρελό θέαμα.

 «Θα επανορθώσω»
Ο Valentino Rossi θέλει και στο Le Mans να νικήσει… την ατυχία του 2006


Μπορεί ο «γιατρός» να μην κέρδισε στην Shanghai, άλλα ανέκτησε την αυτοπεποίθησή του, μετά το περσινό φιάσκο. Η τύχη από ότι φαίνεται επανέρχεται στον Ιταλό, με επόμενο στόχο την Γαλλία, όπου πέρσι είχε εγκαταλείψει με μηχανικό πρόβλημα στην M1 του. Ο Rossi είναι δεύτερος στη βαθμολογία, πίσω από τον Casey Stoner, ο οποίος μάλιστα έχει να επιδείξει και τρείς νίκες στους τέσσερις αγώνες. Ξέρει πολύ καλά ότι στους αγώνες της Ευρώπης, πρέπει να πάρει ένα καλό προβάδισμα, διότι το τελευταίο κομμάτι του πρωταθλήματος ανήκει μάλλον στην Ducati. Άλλωστε δεν θέλει πάλι να αφήσει την διεκδίκηση του τίτλου στον τελευταίο αγώνα, αφού έπαθε και έμαθε.

«Οπωσδήποτε έχω έναν αποτέλεσμα να διορθώσω στο Le Mans, μετά από αυτό που συνέβη πέρσι, όταν θα έπρεπε να είχα κερδίσει τον αγώνα!», ανέφερε ο Rossi. «Τέλος πάντων, όλα είναι διαφορετικά τώρα, είμαι αποφασισμένος και ανυπομονώ για τον αγώνα. Η Yamaha μας πάντα πήγαινε καλά εκεί και μέχρι να παρουσιαστεί το πρόβλημα πέρσι, πέταγε. Είμαι πολύ χαρούμενος που γυρίζουμε στην Ευρώπη και οι επόμενοι αγώνες είναι μερικοί από τους αγαπημένους μου, όπου γνωρίζω ότι πάντα είμαι δυνατός. Είναι ένα πολύ σφικτό πρόγραμμα με επτά αγώνες σε δυο μήνες, άλλα είναι και σημείο κλειδί για το πρωτάθλημα, είμαι έτοιμος να αγωνιστώ στο 100%. Η Κίνα ήταν πολύ ενθαρρυντική για εμάς, διότι η μοτοσικλέτα δούλεψε τέλεια στα δοκιμαστικά και στον αγώνα, στον οποίο περιμέναμε αρκετά προβλήματα. Νομίζω ότι η μοτοσικλέτα είναι πολύ καλή και παρότι έχουμε έλλειψη σε τελική ταχύτητα δεν θα είναι μεγάλο πρόβλημα στα επόμενα σιρκουί, όπως ήταν στην Κίνα. Νομίζω ότι βρισκόμαστε σε καλή κατάσταση».




MOTOGP FREE

 
 

Ονειρεμένο ξεκίνημα, δύσκολη συνέχεια
Ο Casey Stoner δεν επαναπαύεται στην έως τώρα καλή παρουσία του


Ο Casey Stoner δεν θα μπορούσε να σκεφτεί καλύτερο ξεκίνημα στη φετινή χρονιά από τρεις νίκες στους τέσσερις πρώτους αγώνες. Φυσικά ο Αυστραλός αναβάτης της Ducati δεν επαναπαύεται σε καμία περίπτωση και ξέρει ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Στο Le Mans ο νεαρός θα έρθει αντιμέτωπος με την πρώτη ουσιαστικά δύσκολη αποστολή κι αυτό διότι στους πρώτους τέσσερις αγώνες, αφενός σε Κατάρ και Jerez είχαν γίνει δοκιμές από όλες τις ομάδες, άρα ήξεραν λίγο πολύ τις δυνατότητές τους, και αφετέρου σε Τουρκία και Κίνα τα Ducati ευνοήθηκαν από την πανίσχυρη Desmosedici. Τώρα όμως τα δεδομένα αλλάζουν και ο Stoner θα πρέπει να αποδείξει ότι δεν ήταν μόνο θέμα Ducati η κυριαρχία του στο πρώτο κομμάτι του πρωταθλήματος.

«Μέχρι στιγμής, αυτή η χρονιά είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα», ανέφερε ο Stoner ενθουσιασμένος. «Τώρα πρέπει να κρατήσουμε χαμηλούς τόνους, να σιγουρευτούμε ότι δεν θα είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι, να συνεχίσουμε τη σκληρή δουλειά και ίσως να ανταμειφθούμε από όλα αυτά. Στην Κίνα όλα δούλεψαν τέλεια για μία ακόμη φορά, παρότι ήταν πολύ δύσκολος αγώνας. Πρέπει να περιμένουμε να δούμε τι θα κάνουμε στο Le Mans. Πάντα τερμάτιζα 4ος εκεί, στην πραγματικότητα έχω τερματίσει 4ος τα τελευταία 3 χρόνια».

Ο 21χρονος Αυστραλός μας αναλύει τα μυστικά της γαλλικής πίστας: «Πρέπει να έχεις μια μοτοσικλέτα η οποία να είναι πολύ καλή στα φρένα. Αν δεν έχεις αυτό, καλύτερα να το ξεχάσεις. Την ίδια στιγμή χρειάζεται να έχεις καλή πρόσφυση στην έξοδο των αργών στροφών, διότι υπάρχει αρκετό σταμάτα-ξεκίνα μετά τις ευθείες. Το Le Mans είναι σίγουρα για θαρραλέους, με αρκετά σημεία για να χάσεις τα φρένα, συν κάποια εσάκια που μπορείς να προσπεράσεις κάποιους. Υπό κανονικές συνθήκες πάω καλά στα δοκιμαστικά, απλά δεν τα καταφέρνω στον αγώνα, ίσως φέτος να μπορέσουμε να το βελτιώσουμε αυτό».   




MOTOGP FREE

 

 «Στόχος το MotoGP»
Ο Jorge «Aspar» Martinez δεν αποκλείεται του χρόνου να ανέβει στη μεγάλη κατηγορία


Το αφεντικό της πολύ επιτυχημένης ισπανικής ομάδας Aspar, στα 125cc και 250cc, έχει βάλει πλώρη για το MotoGP και δεν αποκλείεται του χρόνου να τον δούμε με τετράχρονη μοτοσικλέτα των 800cc. Αυτή τη στιγμή προμηθεύεται μοτοσικλέτες από την Aprilia άλλα η ιταλική εταιρία δεν έχει στα σχέδιά της να κατασκευάσει μια πρωτότυπη 800cc, με αποτέλεσμα ο Jorge Martinez να στρέφει το βλέμμα του σε άλλους κατασκευαστές. Παρόλα αυτά δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει τις μικρές κατηγορίες όπου έχει την ικανότητα να βρίσκει και να αναδεικνύει μικρούς, ταλαντούχους, αναβάτες.

Ο Ισπανός μέντορας πολλών αναβατών δήλωσε σχετικά με την εμπλοκή του στο MotoGP στο περιοδικό Motociclismo: «Στόχος μας είναι να έχουμε έναν αναβάτη την επόμενη χρονιά στο MotoGP και δυο το 2009. Διαθέτουμε ότι χρειάζεται από χορηγούς και, πέρα από αυτούς, θα έχουμε και κάποιους ακόμη. Οι καθαρές επιλογές αυτή τη στιγμή είναι οι Suzuki και Kawasaki, άλλα έχουμε μιλήσει και με άλλους κατασκευαστές. Πρόκειται για ένα σχέδιο τριών χρόνων και πάντα με την ίδια εταιρία ελαστικών που χρησιμοποιούν οι ομάδες. Θα είναι ένα ολοκαίνουριο επίτευγμα, και οι ομάδες των 125cc και 250cc θα συνεχίσουν με την ίδια σύνθεση».

Ο Jorge Martinez το 1988 πήρε το πρωτάθλημα στην κατηγορία των 125cc και το 1997, μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση δημιούργησε την ομάδα, Aspar. Πέρσι κατέκτησε και τον τίτλο με αναβάτη τον Alvaro Bautista.   


 

 The Aussie’s
Οι Αυστραλοί ξανάρχονται: Wayne Gardner vs Mick Doohan vs… Casey Stoner;


Το αφιέρωμα στους Αυστραλούς αναβάτες δεν είναι καθόλου τυχαίο. Κάθε άλλο μάλιστα. Η φετινή πορεία του εκπληκτικού Casey Stoner με έβαλε στον πειρασμό να ψαχουλέψω τα αρχεία μου και να ξεσκονίσω τα πολυκαιρισμένα βιβλία της ιστορίας. Οι πρόγονοι του Casey είναι οι καταλληλότεροι, ώστε να μας δώσουν μια καλύτερη εικόνα για το τι εστί Αυστραλός αναβάτης. Οι Wayne Gardner και Mick Doohan δοξάστηκαν όσο λίγοι στην «χώρα των καγκουρό» και με αυτούς θα περιηγηθούμε στην ιστορία των Aussie’s. Ας δούμε τι έγραψε η ιστορία για κάποιους από τους σπουδαιότερους αναβάτες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα MotoGP.

Wayne Gardner (1977-1992)

Το έμφυτο ταλέντο του τον βοήθησε να κυριαρχήσει σε μια εποχή στην οποία μια γενιά αναβατών αγωνίζονταν σώμα με σώμα πάνω στις ατίθασες δίχρονες μοτοσικλέτες. Ο Wayne Gardner κυριάρχησε πάνω σε μια μοτοσικλέτα με πολύ άγρια δύναμη και άφησε ανεξίτηλα σημάδια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλετών. Γεννήθηκε στις 11 Οκτωβρίου του 1959 στο Wollongong, της Βόρειας Ουαλίας στην Αυστραλία. Ο «Wollongong Whiz*», όπως ήταν το ψευδώνυμό του, έγινε ο πρώτος Αυστραλός αναβάτης που κατέκτησε παγκόσμιο πρωτάθλημα ταχύτητας μοτοσικλετών. Το επιθετικό του στιλ και η ικανότητά του στο φρενάρισμα ήταν αυτά που τον καθιέρωσαν, ενώ ήταν εκείνος που προετοίμασε το έδαφος στον μεγάλο Mick Doohan να κατακτήσει 5 συνεχή πρωταθλήματα. Ένα από τα περίεργα χαρακτηριστικά στην καριέρα του Gardner ήταν ότι ποτέ δεν άλλαξε ομάδα και οδήγησε αποκλειστικά για τη Rothmans Honda.
(*άγριος)



Με μια δανεική ΤΖ250

Το 1977, ένας νεαρός αναβάτης, μόλις 18 χρονών, ξεκινούσε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στη σέλα μιας μεταχειρισμένης Yamaha TZ 250cc. Από τις πρώτες κιόλας δοκιμές φάνηκε το ταλέντο του και η ευκολία με την οποία χειριζόταν τη μοτοσικλέτα. Δεν πέρασαν δύο χρόνια και ο Gardner κατακτά την πρώτη το νίκη στον 6ωρο αγώνα της Castrol στη σέλα μιας τετράχρονης μοτοσικλέτας 750cc. Αυτή του η εμφάνιση τον έκανε γνωστό και αμέσως ήρθε στη Βρετανία για να συμμετάσχει στα τοπικά πρωταθλήματα. Το 1981 συνεχίζει να τρέχει με τετράχρονες μοτοσικλέτες, άλλα αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να φτάσει να  κοιμάται στη σέλα της μοτοσικλέτας του. Παρόλα αυτά στον αγώνα της Suzuka τραβάει τα βλέμματα των Ιαπώνων και την επόμενη χρονιά στρατολογείται στην ομάδα της Honda Britain δίπλα στον Ron Haslam. Κάνει μα πολύ καλή σεζόν κατακτώντας και μία νίκη, ενώ επαναλαμβάνει την επιτυχία του στον 6ωρο αγώνα της Castrol.

Τo 1983 ήταν μια κρίσιμη χρονιά για τον Gardner, καθώς ένα σοβαρό γεγονός έθεσε σε κίνδυνο τη μέχρι τότε καλή πορεία του. Συμμετέχει ως αναβάτης wild-card στο GP του Assen, στη σέλα μιας τρικύλινδρης NS 500. Στα δοκιμαστικά παίρνει τη δέκατη θέση, άλλα ο αγώνας έμελλε να διαρκέσει πολύ λίγο. Ο Franco Uncini, αναβάτης της Suzuki, έπεσε ακριβώς μπροστά του με αποτέλεσμα να περάσει από πάνω του χτυπώντας τον σοβαρά στο κεφάλι. Ο Uncini είχε τραυματιστεί πολύ σοβαρά και ο Αυστραλός, επηρεασμένος, θεώρησε κατάλληλη στιγμή να αποχωρήσει από τους αγώνες. Χαρακτηριστικά είχε δηλώσει: «Θα ήθελα να φύγω από ‘δω και να αποσυρθώ, να μείνω σπίτι μου στο Wollogong και να ξεχάσω τους αγώνες με τις μοτοσικλέτες». Ευτυχώς όμως ο Ιταλός ανάρρωσε γρήγορα και επέστρεψε στους αγώνες, με αποτέλεσμα ο Wayne να ανακαλέσει την απόφασή του.

Η πορεία προς την κορυφή

Το 1984 ο Αυστραλός αναβάτης συμμετείχε στο πρώτο του παγκόσμιο πρωτάθλημα στη σέλα μιας NSR 500cc. Η χρονιά είναι απόλυτα επιτυχημένη και αμέσως ο Gardner κατακτά το κοινό με τη θεαματική του οδήγηση. Τερματίζει 7ος με καλά πλασαρίσματα στις πρώτες θέσεις. Τον επόμενο χρόνο τα πήγε ακόμη καλύτερα και πήρε την 4η θέση της κατάταξης. Αυτό όμως που έδειχνε να τον συγκρατεί ήταν η ξεπερασμένη τρικύλινδρη NSR του. Έτσι το 1986 παίρνει τα χέρια του μια V4 NSR 500cc, στην εργοστασιακή ομάδα της Rothmans Honda. Teammate του στην ομάδα ήταν ο πολύς, Freddie Spencer, ο οποίος όμως εγκαταλείπει εκείνη τη χρονιά τους αγώνες, αφού ταλαιπωρήθηκε από τενοντίτιδα, αφήνοντας τον Gardner ως πρώτο αναβάτη της Honda Rothmans, της ομάδας με την οποία κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα την ίδια χρονιά.



Η επιτυχία κορυφώνεται το 1987, με την κατάκτηση του πρώτου και μοναδικού του τίτλου στην κατηγορία των GP500. Ο τίτλος του παίρνει μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστεί κανείς τους αντιπάλους του Αυστραλού: Lawson, Mamola, Rainey, ακόμη και ο Haslam. Στην πατρίδα του τον υποδέχονται ως ήρωα και τον βραβεύουν με το Μετάλλιο Τιμής της Αυστραλίας. Την επόμενη χρονιά υπερασπίστηκε τον τίτλο του, άλλα δεν τα κατάφερε και έμεινε στη δεύτερη θέση παρότι είχε 4 νίκες. Ο Wayne Gardner δεν θα μπορέσει να επαναλάβει τις καλές του εμφανίσεις, αφού αρχίζει να ταλαιπωρείται από αλλεπάλληλους τραυματισμούς. Το 1988 τερματίζει 10ος, ενώ μέχρι και το 1991 κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα. Το 1992 αποφασίζει να εγκαταλείψει την ενεργό δράση ύστερα από έναν ακόμη σοβαρό τραυματισμό στο δεξί του πόδι.

Ο τότε αρχηγός της ομάδας της Rothmans, Mamoru Moriwaki είχε πει: «Μια μέρα αυτός θα γίνει ο καλύτερος αναβάτης στον κόσμο, σίγουρα παγκόσμιος πρωταθλητής. Μπορώ να το δω στα μάτια του», και δεν έπεσε έξω. Πέρα από τις οδηγικές του ικανότητες ο Wayne βοήθησε και πολύ τους συμπατριώτες του να μπουν με αξιώσεις στο χώρο της ταχύτητας. Αναβάτες όπως ο Daryl Beattie και ο Mick Doohan χρωστάνε πολλά στον «Άγριο από το Wollogong». Άλλωστε και αυτός ήταν που έφερε τον Mick Doohan στην ομάδα της Honda το 1989 και από τότε καθιερώθηκε στο παγκόσμιο στερέωμα. Ο Wayne Gardner πήρε συνολικά 18 νίκες στη μεγάλη κατηγορία και η μεγάλη του καριέρα συνεχίστηκε στους τέσσερις τροχούς.   

Mick Doohan (1989-1999)

Μόλις δέκα χρόνια ήταν αρκετά για τον μεγάλο Mick Doohan να κατακτήσει τα πάντα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ταχύτητας μοτοσικλετών και να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στο θεσμό. Γεννημένος στο Brisbane της Αυστραλίας, μεγάλωσε σε οικογενειακό περιβάλλον γεμάτο μοτοσικλέτες και με τρία αδέρφια αφοσιωμένα στο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Οι γονείς του ήταν αυτοί που τον ώθησαν στους αγώνες και σύντομα βρέθηκε σε χωμάτινη πίστα να δοκιμάζει την τύχη του στο motocross. Το 1977 ο Mick χάνει τον πατέρα του σε ηλικία 12 ετών, και μαζί χάνει το κέφι του για αγώνες. Στα 18 του, και μετά την πίεση που δέχτηκε από τα αδέρφια του, ξαναμπαίνει στο χώρο των αγώνων, αυτήν τη φορά σε πίστα ταχύτητας. Η πρώτη του επαφή είναι με μια Yamaha 350 με την οποία καταφέρνει, παρότι είναι απροετοίμαστος, να πάρει τη δεύτερη θέση στον αγώνα του τοπικού πρωταθλήματος στην πίστα Surfers Paradise Raceway. Από εκείνο το σημείο και μετά θα συμμετέχει με διάφορες μοτοσικλέτες κυρίως φίλων του στα 250cc άλλα και στα 500cc.

 

Τα πράγματα σοβαρεύουν για τον Doohan όταν του δίνεται η ευκαιρία από τον Warren Willing (μετέπειτα μηχανικό της KTM) να οδηγήσει στο Αυστραλιανό Πρωτάθλημα Superbikes για λογαριασμό της Suzuki. Η καταπληκτική 5η θέση τού εξασφαλίζει πλήρη εργοστασιακή εμπλοκή για το 1988 με την ομάδα της Yamaha. Πήρε πολλές νίκες εκείνη τη χρονιά, άλλα η σημαντικότερη στιγμή του ήταν όταν πήρε μέρος ως wild-card στον αγώνα του Sugo για το παγκόσμιο πρωτάθλημα Superbikes, όταν κατέκτησε την 3η και 1η θέση αντίστοιχα. Η επιτυχία του σε εκείνο τον αγώνα του άνοιξε τον δρόμο για τα Grand Prix.

Η καλή ημέρα από την αρχή… δεν φαίνεται

Ο Mick Doohan είχε ένα δίλημμα να ξεπεράσει όταν μετακόμισε στα GP. Honda, Yamaha ή Suzuki. Τελικά η επιλογή του ήταν η Honda και όπως αποδείχτηκε ήταν η σωστή. Το 1989 τον βρίσκει στην ομάδα της Rothmans Honda με teammate τον συμπατριώτη του Wayne Gardner. Η NSR 500cc ήταν μια μοτοσικλέτα πραγματικά δύσκολη, με υπερβολική δύναμη και απότομη απόδοση. Ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη για τον Mick, ο οποίος όμως δεν το έβαλε κάτω. Φυσικά το ντεμπούτο του δεν ήταν το ιδανικό αφού εγκατέλειψε στη Suzuka και είχε μια άσχημη πτώση στο Philip Island, όπου και τραυμάτισε τα χέρια του.

Οι ατυχίες συνεχίστηκαν για τον Mick, όταν στη Suzuka και πάλι, σε αγώνα Endurance, έχασε το μικρό του δάχτυλο, το οποίο ευτυχώς με επιτυχημένη επέμβαση επανατοποθετήθηκε. Η πρώτη του νίκη όμως ήρθε την επόμενη χρονιά (1990) στη Βουδαπέστη, νικώντας τον Αμερικανό Wayne Rainey. Τη ίδια χρονιά είχε και τις μεγαλύτερες μάχες με τον Gardner και στο GP της πατρίδας τους έκαναν το «1-2» με τον Doohan να τερματίζει πίσω από τον teammate του. Όλα έδειχναν ότι η επόμενη χρονιά θα ήταν δική του άλλα δεν υπολόγισε το… Assen.

Το 1991 ξεκινάει ιδανικά, παρά την απόσυρση της Michelin από τους αγώνες. Ο Doohan ήταν πρώτος στην κατάταξη πριν από τον Ολλανδικό γύρο, άλλα στην προσπάθειά του να κυνηγήσει τους Rainey και Schwantz, έχασε το μπροστινό της NSR, έπεσε και χτύπησε δυνατά στις μπαριέρες. Δεν τραυματίστηκε σοβαρά, άλλα αυτό ήταν ένα μήνυμα για το τι θα επακολουθούσε. Το 1992 ο αναβάτης από το Brisbane επιστρέφει δυνατότερος από ποτέ και ξεκινάει τη σεζόν με νίκη στη Suzuka βοηθούμενος κα από τον νέο «big bang» κινητήρα της V4 NSR 500cc, ενώ οι σχέση του με τον teammate του Wayne Gardner δεν είναι στο καλύτερο επίπεδο. Ο Mick ήταν πραγματικά ασταμάτητος, αφού κατέκτησε 5 νίκες στους 7 πρώτους αγώνες. Το Assen όμως είναι εκεί.  Στα δοκιμαστικά του Ολλανδικού GP, με πάνω από 170Km/h, χάνει τον έλεγχο της NSR του και με ένα μεγαλοπρεπές highsiding καταλήγει στο έδαφος με τη μοτοσικλέτα να τον καταπλακώνει παγιδεύοντας το πόδι του. Είχε σπάσει το πόδι του, όχι πολύ σοβαρά, άλλα οι κακές εκτιμήσεις των γιατρών και η «πρόχειρη» δουλειά για ταχεία ανάρρωση χειροτερεύουν την κατάσταση τάχιστα. Πραγματικά, ο Doohan παραλίγο να χάσει το πόδι του και ο μόνος που δεν τον εγκατέλειψε ήταν ο Dr Costa, ο οποίος τον αναλαμβάνει προσωπικά. Ο σκληροτράχηλος Αυστραλός επιστρέφει στον τελευταίο γύρο άλλα είναι αργά αφού ο Rainey έχει περάσει μπροστά και παίρνει τον τίτλο.



Το 1993 βρίσκει τον Doohan προσαρμόζει τη μοτοσικλέτα του ώστε να μπορεί να χρησιμοποιήσει το πίσω φρένο. Το πόδι του έχει καταστραφεί πια και τοποθετεί έναν μοχλό στο κλιπόν με τον οποίο χειρίζεται το πίσω φρένο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στη Laguna Seca πέφτει και σπάει την κλείδα του, άλλα συνεχίζει. Η θέλησή του είναι απίστευτη, άλλα οι προσπάθειές του επισκιάζονται από το σοβαρό τραυματισμό του Wayne Rainey στο Misano όπου και μένει παράλυτος. Το 1994 ο Doohan κατακτά τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και ξεκινάει γι’ αυτόν μια χρυσή περίοδος. Μέχρι το 1998 κυριαρχεί απόλυτα και σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Κορυφαία στιγμή είναι το 1997, όταν κάνει ρεκόρ νικών σε μια σεζόν (12) και καταφέρνει να πάρει την Pole Position 12 συνεχόμενες φορές. Απίστευτο…

Τέλος εποχής

Το 1999 και ύστερα από ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα με αντιπάλους τους Biaggi και Criville, ο Doohan δεν ξεκινάει καλά. Τα πράγματα θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο όταν θα φτάσει το πρωτάθλημα στον ισπανικό γύρο. Στην πίστα της Jerez και στα πρώτα δοκιμαστικά χάνει τον έλεγχο της NSR του, με αποτέλεσμα να πατήσει την άσπρη γραμμή και να γλιστρήσει. Το highsiding είναι σφοδρό με πάνω από 200Km/h. Ο Mick σπάει, καρπό, κλείδα, πόδι, χέρι και πλευρά. Μετά από 8 μήνες ο Αυστραλός παραδέχεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει και ανακοινώνει την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Το ατύχημα της Jerez του αφήνει ένα δυσλειτουργικό πόδι και ένα ημιπαράλυτο χέρι. Παρόλα αυτά οι επεμβάσεις που υποβλήθηκε ήταν επιτυχημένες και του επέτρεψαν να περπατά και να κινείται ελεύθερα. Ο 5 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής δέχεται την πρόταση του HRC να αναλάβει καθήκοντα γενικού διευθυντή του αγωνιστικού τμήματος, και οδηγεί τον Valentino Rossi στην κατάκτηση των δύο πρώτων τίτλων του. O μεγάλος Mick Doohan σε 137 εκκινήσεις είχε 54 νίκες, 58 Pole Position ενώ ανέβηκε 95 φορές στο βάθρο. Ένας πραγματικός θρύλος των αγώνων.

Casey Stoner (2002-...)

O πιτσιρικάς από την Αυστραλία σε ηλικία 14 χρόνων, με τη προνοητικότητα των γονιών του, μετακόμισε στην Ευρώπη για να ξεκινήσει τα πρώτα μοτοσικλετιστικά του βήματα στην Αγγλία. Πριν συμβεί αυτό όμως, είχε πείσει τους πάντες ότι έχει τις ικανότητες να πρωταγωνιστήσει στο χώρο της μοτοσικλέτας. Σε ηλικία μόλις 4 χρονών ο Casey τριγυρίζει στην αυλή του σπιτιού του με ένα Peewee 50cc και μόλις στα πέντε του τρέχει σε αγώνα Dirt-Track. Έξι χρονών ο μικρός Stoner κατακτά τον πρώτο του τίτλο στην Αυστραλία. Αυτή ήταν και η αρχή μιας λαμπρής πορείας, με πολλές θυσίες και αμέτρητες ώρες στη σέλα μιας μοτοσικλέτας. Η οικογένεια του Casey ήταν αυτή που τον στήριξε ώστε να φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο. Από τη ηλικία των 6 μέχρι και τα 14 του χρόνια έτρεξε σε κάθε αγώνα της Αυστραλίας, ταξιδεύοντας με τον πατέρα, τη μητέρα και την αδερφή του. Σε αυτό το διάστημα κατακτά 41 νίκες συνολικά σε όλες τις κατηγορίες που συμμετείχε και παίρνει πάνω από 70 τοπικούς τίτλους, οδηγώντας ταυτόχρονα μέχρι και 5 διαφορετικές μοτοσικλέτες με διαφορετικό κυβισμό. Όταν ήταν 12 χρονών ο Casey έτρεξε στο NSU Central Coast, ένα Αυστραλιανό μίνι πρωτάθλημα, σε πέντε διαφορετικές κατηγορίες με 7 αγώνες η κάθε κατηγορία. Δηλαδή 35 αγώνες σε ένα διήμερο. Κέρδισε στους 32 από τους 35 και πήρε και τους πέντε τίτλους. Αυτό κι αν είναι δείγμα ταλέντου.



Πάμε Ευρώπη;

Όλα έδειχναν ότι η Αυστραλία ήταν πολύ μικρή για να χωρέσει τον Stoner και οι γονείς του αποφασίζουν να τον φέρουν στην Ευρώπη όπου και θα έχει περισσότερες ευκαιρίες να διακριθεί. Η Βρετανία ήταν ο τόπος που επιλέγουν, για το ξεκίνημα της καριέρας του στους αγώνες ταχύτητας. Άλλωστε στην Αυστραλία δεν επιτρεπόταν μέχρι 16 χρονών να τρέξει κάποιος σε αγώνες, κάτι που δεν ίσχυε στην Βρετανία. Η απόφασή των γονιών του είχε αρκετό ρίσκο άλλα αμέσως ανταμείφτηκαν, με τον πρώτο αγώνα επί Ευρωπαϊκού εδάφους. Ο Casey στάθηκε πολύ τυχερός και μαζί με το ταλέντο του, προσέλκυσε αμέσως χορηγούς.
 Το 2000 κατακτά το Βρετανικό πρωτάθλημα Aprilia 125cc στην πρώτη του χρονιά εμπλοκής. Εκείνη τη χρονιά έτρεξε επίσης δυο αγώνες του Ισπανικού πρωταθλήματος 125cc. Το έμπειρο μάτι του Alberto Puig αμέσως τον εντόπισε. Ο Ισπανός  εντυπωσιάστηκε από την αποφασιστικότητα και τις δυνατότητες του Casey και τον κάλεσε να τρέξει για την ομάδα της Telefonica Movistar Team στο ισπανικό πρωτάθλημα 125cc. Το 2001 συμμετέχει στο Βρετανικό και το Ισπανικό πρωτάθλημα ταυτόχρονα. Τερματίζει δεύτερος και στα δύο πρωταθλήματα, παρότι έχασε αρκετούς αγώνες λόγω ημερομηνιών. Την ίδια χρονιά κάνει και δυο εμφανίσεις στο παγκόσμιο πρωτάθλημα 125cc, στον αγώνα της Αγγλίας και της Αυστραλίας. Κατακτά την 18η και 12η θέση αντίστοιχα και εξασφαλίζει μια θέση στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Η ομάδα που τον πήρε στις τάξεις τις ήταν η Safilo Oxydo LCR Team, με manager τον Lucio Cecchinello. Ο Stoner δείχνει αμέσως το μεγάλο του ταλέντο, την ταχύτητά του και τα αποτελέσματα έρχονται άμεσα. Καλύτερος του τερματισμός είναι στο Brno όπου κατακτά την 5η θέση, ενώ συνεχίζει την χρονιά με πολλούς τερματισμούς μέσα στην πρώτη εξάδα. Μια λαμπρή καριέρα έχει ξεκινήσει. 



MotoGP Time

Το 2003 μετακομίζει στα 125cc και παίρνει την πρώτη του νίκη. Η ομάδα του παραμένει η LCR Safilo Oxydo, ενώ η επόμενη χρονιά τον βρίσκει στην εργοστασιακή ομάδα της KTM, όπου παίρνει άλλη μια νίκη. Το 2005, επιστρέφει στην ομάδα του Lucio Cecchinello, πραγματοποιεί πολύ καλές εμφανίσεις, κατακτά πέντε νίκες, και τερματίζει 2ος πίσω από τον Dani Pedrosa. Ο Cecchinello διακρίνει στο νεαρό μεγάλες δυνατότητες και δημιουργεί, για το 2006, την LCR MotoGP Team με την υποστήριξη της Honda και της Michelin. Μοναδικός αναβάτης είναι ο νεαρός Casey. Ξεκινάει εντυπωσιακά με μια 6η θέση στην Ισπανία, ακολουθεί μια Pole Position και ένα podium στον καταπληκτικό αγώνα της Κωνσταντινούπολης τερματίζοντας μόλις δύο δέκατα πίσω από τον Marco Meladri. Δυστυχώς για την υπόλοιπη χρονιά ο νεαρός, αν και αποδεικνύει την ταχύτητα του σε κάθε αγώνα, βρισκόμενος πάντα στις πρώτες θέσεις, δείχνει επιρρεπής στο λάθος και σημειώνει αρκετές πτώσεις που τον ρίχνουν τελικά στην 8η θέση της βαθμολογίας. Ο Casey Stoner είχε κερδίσει όμως με τις εμφανίσεις του την προσοχή όλων και αυτό αποδεικνύεται από την πρόταση που δέχτηκε από την εργοστασιακή Ducati να βρίσκεται στην ομάδα την επόμενη χρονιά, δίπλα στον Loris Capirossi. Το 2007 ξεκινάει ονειρεμένα για τον Αυστραλό με μια πειστική νίκη στο Κατάρ, μπροστά μάλιστα από έναν αποφασισμένο Valentino Rossi. Ο Casey έχει ζεσταθεί για τα καλά. Έχει προσαρμοστεί για τα καλά πάνω στην Ducati και τα Bridgestone. Η ανώμαλη προσγείωση στον αγώνα της Jerez ευτυχώς δεν του χαλάει την ψυχολογία και επιστρέφει στην Τουρκία με μια αλάνθαστη εμφάνιση να πάρει την δεύτερη νίκη της χρονιάς. Τα καλύτερα όμως έρχονται στην Κίνα όπου καταφέρνει να αντέξει στην πίεση του Rossi για μια ακόμη φορά και να πάρει την τρίτη του νίκη στους τέσσερις πρώτους αγώνες. Καταπληκτικό ξεκίνημα.

 

Το μέλλον δικό του

Ο Casey Stoner εμφανίζεται φέτος τελείως διαφορετικός σε σχέση με πέρυσι. Από εκεί που συνεχώς οδηγούσε επιθετικά και πίεζε συνεχώς ελαστικά και μοτοσικλέτα στο όριο, φέτος δείχνει ένα πολύ ώριμο πρόσωπο. Συγκρατημένος, ταχύτατος, συγκεντρωμένος 100% και το κυριότερο αλάνθαστος. Ο μικρός Casey έχει όλα τα προσόντα, ώστε να επαναφέρει στην κορυφή του κόσμου μια σπουδαία οδηγική σχολή. Τη σχολή των Aussie’s.


 

 Motogp FP1: Ανάσταση
Ο Dani Pedrosa βρέθηκε στην κορυφή του πρώτου σκέλους ελεύθερων δοκιμών


Έπρεπε να περάσουν τέσσερα αγωνιστικά Σαββατοκύριακα και να φτάσουμε στο GP Le Mans για να δούμε σύσσωμη την εργοστασιακή ομάδα της Honda να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις. Έκπληξη, όμως, δεν είναι η πρώτη θέση του Dani Pedrosa (1.35.699), άλλα η τρίτη του Nicky Hayden. Πού καταντήσαμε! Να αποκαλούμε έκπληξη την τρίτη θέση στα ελεύθερα δοκιμαστικά του περσινού πρωταθλητή MotoGP. Ανάμεσά τους ο Valentino Rossi με τη Yamaha-Fiat. Η διαφορά του «Γιατρού» με τον Pedrosa ήταν 0,071 κάτι που δείχνει ότι θα έχουμε σκληρή μάχη, όχι μόνο μεταξύ των δυο άλλα και των υπολοίπων, αφού μέχρι και την 9η θέση η διαφορά ήταν κάτω από μισό δευτερόλεπτο.

Άλλη μία Honda, η LCR του Carlos Checa, ακολούθησε στην 4η θέση. Ο Ισπανός φαίνεται ότι στην Ευρώπη αναζωογονείται, και όπως στην Jerez έτσι κι εδώ ξεκινάει καλά το τριήμερο. Ο πρωτοπόρος του πρωταθλήματος Casey Stoner ήταν 5ος. Ο αναβάτης της Ducati έπεσε και αυτός κάτω από το 1.36 και ήταν ο πρώτος με ελαστικά της Bridgestone. Ο Toni Elias ακολούθησε με τη Honda του Gresini, ενώ ο teammate του Rossi, Colin Edwards, βρέθηκε στην 7η θέση.

Ο John Hopkins έφερε τη Rizla Suzuki του πίσω από τη Yamaha του Edwards, μόλις 0,360 μακριά από το χρόνο του Pedrosa, άλλα ο Άγγλο-Αμερικανός περιμένει περισσότερα στο μεσημεριανό σκέλος. Τη δεκάδα συμπλήρωσαν οι Marco Melandi, ο οποίος κράτησε την πρώτη θέση για αρκετή ώρα, και Alex Barros με την Pramac D’Antin Ducati. Κακό ξεκίνημα από τον Loris Capirossi, ο οποίος έμεινε στη 12η θέση, αντίθετα με τον τοπικό Silvain Guintoli, ο οποίος ανέβηκε στη 13η θέση με την δορυφορική ομάδα της Yamaha και τα ελαστικά της Dunlop.

 

καταπληκτικά άρθρα ιδίως αυτό με τους Gardner,Doohan,Stoner
μια ερώτηση μόνο
από που τα κατέβασες?

Ευχαριστούμε omerta69...πολύ καλά άρθρα...!!!!

Ευχαριστούμε omerta69...πολύ καλά άρθρα...!!!!

να σε καλά φιλαράκι για τα καλά σου λόγια..

καταπληκτικά άρθρα ιδίως αυτό με τους Gardner,Doohan,Stoner
μια ερώτηση μόνο
από που τα κατέβασες?

έλα τώρα δεν λέγονται αυτά  laughing out loud από το motogp free αγορίνα....

 MotoGP: The Rain Man
Το βρόχινο σκηνικό του Le Mans μετέτρεψε τον αγώνα σε πραγματική απόλαυση

Ο αγώνας του Le Mans ήταν περίπου μια επανάληψη του περσινού αγώνα της Αυστραλίας, όπου ένα Kawasaki οδήγησε τον αγώνα, νικητής ήταν ο Melandri και δεύτερος ο Chris Vermeulen. Αυτήν τη φορά ο «ειδικός» της βροχής, Chris Vermeulen, χάρισε την πρώτη νίκη στη Suzuki σε ένα ονειρεμένο διήμερο για τους «γαλάζιους». Ο νεαρός Αυστραλός παρέδωσε μαθήματα ομαλότητας και στρωτής οδήγησης και πήρε πανάξια την πρώτη νίκη της καριέρας του, την οποία φυσικά πανηγύρισε ανάλογα. Δεύτερος ήταν ο σταθερότατος Marco Melandri με τη Honda του Gresini. Ο Ιταλός πίεσε τον Vermeulen άλλα δεν μπόρεσε τελικά να ακολουθήσει το ρυθμό του και έμεινε πίσω. Στην τρίτη θέση, και σίγουρα ο πιο κερδισμένος από το GP του Le Mans, ήταν ο Casey Stoner με τη δύστροπη, άλλα καλοστημένη Ducati. Ο πρωτοπόρος της βαθμολογίας οδήγησε συνετά, χωρίς λάθη και πήρε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, αφού ο κυριότερος αντίπαλός του, Valentino Rossi, έμεινε στην 6η θέση. Πάμε όμως να δούμε τον αγώνα.
 
Λασπομαχίες

Ο αγώνας κηρύχτηκε βρόχινος εξαρχής, άλλα οι περισσότεροι αναβάτες ξεκίνησαν με slick ελαστικά. Πρώτος όρμησε στην ευθεία ο Casey Stoner με τον Valentino Rossi πίσω του. Ο Rossi αμέσως όμως έκανε την κίνησή του και πέρασε μπροστά, φτιάχνοντας και μια μικρή διαφορά. Την ίδια στιγμή ο κάτοχος της pole position, Colin Edwards, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα με αποτέλεσμα να μείνει τελευταίος. Καταστροφή. Πίσω στην κορυφή, οι αναβάτες οδηγούσαν πολύ προσεχτικά και οι χρόνοι ήταν κατά 5 δευτερόλεπτα πάνω από το στεγνό γυρολόγιο. Πραγματικά, το πρώτο κομμάτι του αγώνα ήταν από τα πιο εντυπωσιακά που έχουμε παρακολουθήσει. Συνεχείς προσπεράσεις σαν να βλέπαμε 125, οριακά φρένα και πολύ πατινάζ από όλους. Μετά από 6 γύρους οι Γάλλοι αναβάτες Guintoli και De Puniet κάνουν κάτι που μάλλον δύσκολα θα βλέπαμε υπό άλλες συνθήκες. Περνάνε στην κορυφή και οδηγούν τον αγώνα. Απίστευτο. Η βροχή όμως αρχίζει να δυναμώνει και οι πτώσεις πύκνωσαν. Πρώτο θύμα ήταν ο Carlos Checa, ο οποίος πήγε να επωφεληθεί από ένα λάθος του Rossi άλλα το πλήρωσε ακριβά. Ο ενθουσιασμός των De Puniet και Guintoli τους οδήγησε σε πτώσεις διαδοχικά, με αποτέλεσμα ο John Hopkins να περάσει μπροστά, ακολουθούμενος από τους Melandri, Rossi και Pedrosa.

Η ώρα των βρόχινων

Οι συνθήκες πλέον είχαν γίνει πολύ ολισθηρές και 19 γύρους πριν το τέλος αρχίζουν οι αναβάτες να μπαίνουν στα pit, ώστε να αλλάξουν μοτοσικλέτες. Αφού ολοκληρώθηκε η διαδικασία, στην πρώτη θέση βρέθηκε ο Hopkins, με τον Melandri δεύτερο και τους Pedrosa, Rossi, Hayden να ακολουθούν. Τότε ήταν που άρχισε τη μεγάλη αντεπίθεση ο Chris Vermeulen. Πέρασε διαδοχικά όλους τους αναβάτες και ξέφυγε στην κορυφή. Ο μοναδικός που κατάφερε να μείνει κοντά του ήταν ο Marco Melandri. Πιο πίσω ο John Hopkins έχανε συνεχώς θέσεις, αντίθετα με τον Casey Stoner που άρχισε να απειλεί τον Rossi. Η μάχη άναψε όταν ο «Γιατρός» έκανε το πρώτο, από τα πολλά λάθη και έδωσε την ευκαιρία στον Αυστραλό να περάσει εύκολα. Τα άσχημα δεν σταμάτησαν εκεί, αφού ο εκπληκτικός Alex Hoffman που ακολουθούσε βρέθηκε κοντά στον Ιταλό και δεν άργησε να τον προσπεράσει. Τα ελαστικά του Rossi είχαν καταστραφεί, και ο «Γιατρός» πάλευε με όλες του τις δυνάμεις να κρατηθεί στη σέλα της M1. Ένα τρελό ντεμαράζ του Dani Pedrosa στους τελευταίους τέσσερις γύρους του χάρισε την 4η θέση, τη στιγμή που ο teammate του Nicky Hayden, μετά από έναν πολύ καλό αγώνα, έχασε το μπροστινό της RC212V και κατέληξε στην αμμοπαγίδα την στιγμή που είχε περάσει τον Rossi και κράταγε γερά την 4η θέση. Πανευτυχής και ο Alex Hoffman, στον καλύτερο τερματισμό μέχρι τώρα στην καριέρα του.

Μια ποδοσφαιρική ομάδα

Οι πτώσεις που σημειώθηκαν στο βρεγμένο Le Mans ήταν πολλές. Χαρακτηριστικό ήταν ότι μόλις 11 αναβάτες κατάφεραν να τερματίσουν. Στην 6η θέση τελικά υποχώρησε ο Valentino Rossi, ενώ ο ταχύτατος John Hopkins δεν τα κατάφερε στην βροχή και έμεινε 7ος. Ο Loris Capirossi με την εμπειρία του κατάφερε να ανέβει 8ος, μπροστά από τον Makoto Tamada ο οποίος σταθερά έμεινε όρθιος στην πίστα, και χάρισε στην Dunlop τον πρώτο τερματισμό στη δεκάδα. Ο teammate του, Sylvain Guintoli, τελικά ανέκαμψε μετά την πτώση του και πήρε τη 10η θέση ενώ ο άτυχος Colin Edwards, ο οποίος άλλαξε δύο μοτοσικλέτες, κατάφερε να βρεθεί στους βαθμούς με δυο γύρους διαφορά από τον πρώτο.

Συμπέρασμα

Αυτό, κυρίες και κύριοι, είναι το MotoGP. Απρόβλεπτο, συναρπαστικό και με αμέτρητες ανατροπές. Καταπληκτική οδήγηση από τον Chris Vermeulen, ο οποίος σπάει πολλά ρεκόρ με αυτήν του τη νίκη. Πρώτη νίκη για τον ίδιο, πρώτη νίκη για τη Suzuki και πρώτη νίκη της Bridgestone επί γαλλικού εδάφους. Φυσικά μεγάλος κερδισμένος ήταν ο Casey Stoner, ο οποίος αύξησε τη διαφορά του από τον Valentino Rossi άλλα παράλληλα απέδειξε σε όλους ότι μόνο τυχαία δεν βρίσκεται στην κορυφή. Ώριμος, με μια Desmosedici να βάζει τα γυαλιά στην «καλύτερη μοτοσικλέτα του κόσμου», κατά Colin Edwards Yamaha, και με τα ελαστικά της Bridgestone να έχουν κλέψει την ταυτότητα των Michelin. Πολύ καλή επίδοση για τον Dani Pedrosa, ενώ τι να πούμε για τον Marco Melandri ο οποίος έδειξε το μεγάλο του ταλέντο για μία ακόμη φορά.

Ο Valentino Rossi ήταν το μεγαλύτερο θύμα της βροχής. Ο Ιταλός και η ομάδα της Yamaha έκαναν πολύ κακή επιλογή ελαστικών, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να αντέξει στην πίεση των υπόλοιπων και στο τέλος να «χαροπαλεύει» να κρατήσει την προβληματική M1 του στην πίστα. Έμεινε λοιπόν αρκετά πίσω από τον Casey Stoner, και παρότι έδειξε σε πολλά σημεία το ταλέντο του, δεν κατάφερε να δαμάσει τη Yamaha. Τώρα ο «γιατρός» θα πρέπει να κοιτάξει τι έφταιξε και να δουλέψει πολύ, αφού ο νεαρός Αυστραλός απέδειξε ότι είναι ταχύτατος και στην Ευρώπη. 



MOTOGP FREE

 
 

 Δηλώσεις αναβατών MotoGP (20/5)
Η αίθουσα της συνέντευξης τύπου γέμισε με χαμόγελα από τους τρεις νικητές

Ανακούφιση και χαρά ήταν τα δυο στοιχεία που χαρακτήρισαν τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών του Γαλλικού GP. Ο Chris Vermeulen ήταν πανευτυχής και έδειχνε να μην έχει πιστέψει ότι ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα. Αναφέρθηκε στην δυσκολία να κρατηθεί στην μοτοσικλέτα στους πρώτους γύρους άλλα και στον ρυθμό που έπρεπε να ακολουθήσει ώστε να κρατηθεί μπροστά από τον Marco Melandri. Ο Ιταλός από την μεριά του έκανε μια αναφορά στον περσινό αγώνα της Αυστραλίας όπου υπήρχαν παρόμοιες συνθήκες, άλλα και στην έλλειψη διπλής ξύστρας, που δυσκόλευε την αίσθηση που είχε στην κλίση της μοτοσικλέτας. Τέλος ο Casey Stoner δεν πίστευε ούτε ο ίδιος πως κρατήθηκε όρθιος σε τέτοιες συνθήκες. Πάμε όμως να δούμε τι δήλωσαν οι αναβάτες του βάθρου.

Chris Vermeulen-Rizla Suzuki (1ος)
«Ήταν δύσκολο από την αρχή, ψιχάλιζε όταν καθόμασταν στο grid. Βλέπεις το νερό να μαζεύεται στην άσφαλτο και σκέφτεσαι πόσο να πιέσεις με slick ελαστικά. Πολλοί αναβάτες με προσπέρασαν και άρχισα να περνάω κι εγώ μερικούς, άλλα μπήκα στα pit έναν γύρο νωρίτερα από τους υπόλοιπους, αν και δεν έκανε μεγάλη διαφορά αφού όταν εκείνοι έβγαιναν εγώ βρισκόμουν στην πρώτη στροφή, άρα ήταν ουσιαστικά το ίδιο πράγμα άλλα η βροχή δυνάμωνε όλο και πιο πολύ και δεν μπορούσα να ανοίξω το γκάζι αρκετά στην τελική ευθεία, η μοτοσικλέτα γλίστραγε και κούναγε. Άλλα τα καταφέραμε και είναι η πρώτη νίκη και ελπίζω να έρθουν κι άλλες».

Marco Melandri-Gresini Honda (2ος)
«Ήταν απίστευτος αγώνας. Πέρσι την πρώτη χρονιά που αλλάξαμε μοτοσικλέτες (στο Philip Island), κέρδισα μπροστά από τον Chris, και τώρα κέρδισε εκείνος μπροστά από εμένα, άρα μάλλον είμαστε εντάξει. Ήταν πολύ δύσκολο διότι όταν ξεκινήσαμε έβρεχε λίγο, και με τα slick ελαστικά ήταν λίγο τρομακτικά και έβλεπες κάποιους αναβάτες να παίρνουν κάποιες στροφές πολύ γρήγορα και κάποιες άλλες πολύ αργά, άρα ‘έκαναν τον αγώνα πολύ περίεργο. Όταν ξεκίνησε να βρέχει πιο πολύ ήταν καλύτερα, διότι αλλάξαμε τη μοτοσικλέτα. Όταν βγήκα στην πίστα ήμουν μπροστά με τον Chris και τον John, και ο Hopkins με πέρασε πολλές φορές άλλα ήταν πιο αργός από εμένα. Όταν τον πέρασα ήμουν περίπου δυο δευτερόλεπτα πίσω από τον Chris και προσπάθησα να τον πιάσω και μόλις τον έφτασα άρχισε να βρέχει δυνατά το οποίο με δυσκόλεψε, διότι δεν είχα διπλή ξύστρα. Έτσι δεν μπορούσα να ακουμπήσω το γόνατό μου κάτω άρα δεν είχα καλό έλεγχο του μπροστινού και δεν ήμουν τόσο γρήγορος για να τον φτάσω. Αφού πήρα δυο, τρία ρίσκα είπα εντάξει Chris αυτός είναι ο αγώνας σου».

Casey Stoner-Ducati Marlboro (3ος)
«Απλά είμαι έκπληκτος πώς κρατήθηκα όρθιος σήμερα. Στο πρώτο κομμάτι του αγώνα υπήρχε ψιλή βροχή και υπήρχαν πολλοί οι οποίοι πήγαιναν γρήγορα, όπως είπε και ο Marco, άλλα μερικές στροφές αργότερα ήταν ξαπλωμένοι στο έδαφος, άρα δεν ήσουν σίγουρος πόσο έπρεπε να πιέσεις. Άλλα καταφέραμε να ξεπεράσουμε αυτό το κομμάτι και πήραμε τα βρόχινα ελαστικά, από εκείνο το σημείο προσπαθήσαμε να ηρεμήσουμε, να είμαστε συνετοί και νομίζω ότι τα καταφέραμε σήμερα. Κάναμε τα πάντα σωστά. Με πέρασαν πολλοί στην αρχή και έπεσα στην 8η ή 9η θέση. Δεν μπορούσα να δω την πινακίδα της ομάδας μου. Άλλα στο τέλος του αγώνα προσπάθησα να μειώσω ρυθμό ώστε να φτάσω στο βάθρο και τα κατάφερα άρα ήταν καλό». 

 






MOTOGP FREE
21-05-2007