Όπως το λέει ο τίτλος, αφού κάτι άλλο ναυάγησε και η ημέρα ήταν μπροστά, μία μικρή βόλτα 110 χλμ. εντός νομού σε δρόμους που προσωπικά δεν θα

περνούσα ποτέ για κάποιο λόγο πέρα της βόλτας και της εξερεύνησης. Κάτι σαν γνωρίζω την γειτονιά μου. Η ημέρα εξαιρετική, την ώρα που όλοι κάθονταν

για φαγητό προσωπικά βολτάριζα, την ώρα που όλοι χώνευαν και έπαιρναν έναν υπνάκο προσωπικά συνέχιζα να βολτάρω.

Μίνι-Μπας που από μακριά μοιάζει να είναι κομένο.

Τι άλλο πωλείται;

Ελληνική ύπαιθρος, έντονο θρησκευτικό συναίσθημα που εκδηλώνεται με κάθε ευκαιρία, τρακτέρ σε ρόλο "γαϊδουράκι" για να κουβαλάει κάποιον παππού.

Και η καλύτερη στιγμή ανηφορίζοντας τις πλαγιές του Πάϊκου, σταματώ να φωτογραφήσω με φόντο τις κορυφές του Πινόβου, υπ' όψιν εκεί πάνω είναι

σύνορα και όπως στέκομαι, με τον ήλιο να με ζεσταίνει, ακούω την απόλυτη ησυχία, δεν κουνιέται τίποτα, ούτε ανθρώπινο, ούτε μηχανικό, ούτε καν πουλί,

η απόλυτη σιωπή, κάτω από τον ουρανό, ο ήλιος να καίει και απέναντι ένα βουνό αγαπημένο, φαίνονται οι κορυφές που έχω πατήσει, τα μονοπάτια που

βαδίσει, τα βράχια που έχω διανυκτερεύσει, το καλοκαίρι με καύσωνα, το φθινόπωρο περπατώντας σε χαλί από φύλλα, τον χειμώνα με χιόνι, πότε με

ομίχλη, άλλοτε με το φως του φεγγαριού, μία φορά με τερματισμένο από μπαταρία φακό και πίσσα σκοτάδι. Το μυαλό ταξιδεύει στο παρελθόν...

Τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη αυτή την εποχή και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον των κατοίκων. Τα πεταμένα

αυτοκίνητα δεξιά-αριστερά του δρόμου, σε σημείο ασφυξίας, είναι συνηθισμένη εικόνα έξω από τα γήπεδα. Λίγο αργότερα όλα αυτά τα αυτοκίνητα θα

μετακινηθούν ακόμα 100 μέτρα πιο πέρα (τα προηγούμενα 50 ήταν από το σπίτι), στην καφετέρια, για την Αθλητική Κυριακή.

Έτσι αφού πήρα τους δρόμους και τα βουνά η μικρή μου βόλτα έλαβε τέλος, επέστρεψα σπίτι και βγήκα να συναντήσω ένα μέλος του ΑΒ για καφέ, καθ' ότι βρέθηκε στα μέρη μου και μία συνάντηση ήταν "μάστ"!!

 

Και η καλύτερη στιγμή ανηφορίζοντας τις πλαγιές του Πάϊκου, σταματώ να φωτογραφήσω με φόντο τις κορυφές του Πινόβου, υπ' όψιν εκεί πάνω είναι

σύνορα και όπως στέκομαι, με τον ήλιο να με ζεσταίνει, ακούω την απόλυτη ησυχία, δεν κουνιέται τίποτα, ούτε ανθρώπινο, ούτε μηχανικό, ούτε καν πουλί,

η απόλυτη σιωπή, κάτω από τον ουρανό, ο ήλιος να καίει και απέναντι ένα βουνό αγαπημένο, φαίνονται οι κορυφές που έχω πατήσει, τα μονοπάτια που

βαδίσει, τα βράχια που έχω διανυκτερεύσει, το καλοκαίρι με καύσωνα, το φθινόπωρο περπατώντας σε χαλί από φύλλα, τον χειμώνα με χιόνι, πότε με

ομίχλη, άλλοτε με το φως του φεγγαριού, μία φορά με τερματισμένο από μπαταρία φακό και πίσσα σκοτάδι. Το μυαλό ταξιδεύει στο παρελθόν...

αυτά τα ''χώματα'' ώρες ώρες ποσα εχουν να σου διηγηθούν και ιστορίες να πουν.... 

Ωραιος !!!   

Μια χαρα !!! Μια χαρά φίλε !!

Ο καιρός γαρ εγγυς !!!   

Ελληνική ύπαιθρος, έντονο θρησκευτικό συναίσθημα που εκδηλώνεται με κάθε ευκαιρία, τρακτέρ σε ρόλο "γαϊδουράκι" για να κουβαλάει κάποιον παππού.

Ελπίζω αυτό το εικονοστάσι εκεί, να έχει γίνει για εντελώς διαφορετικούς λόγους απ' αυτούς που γίνονται στους προς τα εδώ δρόμους.

Κώστα στο έχω πει κι από κοντά.
Ούτε ένα τσιγάρο δρόμος απ' το σπίτι σου κι είσαι σε ταξιδιωτικά μέρη.