1η στο σασμάν, κουκούλα ως τη μύτη και ζελατίνα ανοιχτή μέχρι να βγούμε Εγνατία…Πιαστήκαμε στα ‘’μασσάλια’’ (στη συζήτηση για όσους δεν ξέρουν)…Ακόμα λίγο και θα ανέβαμε και τσιγαράκι… Έξοδος προς Εθνική και κλείνει το κράνος…Ε…να ξεμπουκώσουμε και λίγο το μοτέρ…άλλωστε 1η βόλτα μετά το Χειμώνα είναι αυτή…
Τελικά ο Γιάννης είχε δίκιο..δεν την αντέχω αυτήν την ευθεία στην Εγνατία…και με 170…και με 200 βαρετή είναι…δεν παλεύεται…μόνο αμα έχεις ενδοσυνεννόηση…-αλλά εμείς δεν έχουμε…
Έχει πλάγιο δυνατό αέρα…δεν κουνά τη μηχανή, απλά κρατάς κόντρα δεξιά ο κεφάλι με αποτέλεσμα μέχρι και σήμερα δυο μέρες μετά να είναι πιασμένος ο μυς.. Το μόνο καλό όταν έχει αέρα είναι ότι γλιτώνεις –σχετικά- τα βιζούνια, και ό,τι άλλο έχει φτερά και γίνεται πίνακας ζωγραφικής στο κράνος…
Λίγο βασανιστική η διαδρομή και τελικά με το φτάνουμε στο ‘’meeting point’’ βλέπω ήδη αραγμένα το Capo και το Τuono… Το πστεύετε ή όχι η ώρα είαι 12+30… μιλάμε…ούτε ραντεβού να είχαμε…Τα παιδια είχαν φτάσει κάνα 10λεπτό και ίσα – ίσα βγάζανε τα κράνη…
Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν ένα πράγμα…αν θα πάμε να φάμε…ε..αυτό είναι…’’Ναι..ναι λέει και ο Γιάννης’’..ε…καλά για τον Gratsun δε χρειάζεται να ρωτήσω…ο Nick πάλι είχε το χαμόγελο μικρού παιδιού που το κερνάς παγωτό..οπότε…Σταματάμε σε ένα μαγαζί, όπου είδαμε ότι είχε μέρος να αράξουμε…Βρίσκουμε και πέντε καρέκλες και κάνουμε ‘’κατάληψη οικίας’’…Γιατί πέντε..?? Ξέρετε τέσσερις εμείς και μία για τα κράνη+μπουφάν…
Απολαυστικό παιδιά το τοστάκι που έφαγα…βέβαια μου αποσπούσε την προσοχή ο Gratsun με τις ερωτήσεις του, αλλά τέλος πάντων...
Στις 14:30 έχει Moto-Gp λέμε…άντε να προλάβουμε…55 Klm σε υψόμετρο 1200μ με καλό δρόμο και φύγαμε…Για άλλη μια φορά φτάσαμε στις…14:30… ε..αυτό το ‘’timing’’… Για όσους ποτέ πάνε Ξάνθη θα με θυμηθούν…στο Λειβαδίτη… (κάποια στιγμή το 2003 το περιοδικό Μοto είχε κάνει ένα ταξιδιωτικό και περάσαν και από εκεί…) Ο δρόμος αρχικά είναι πολύ εύκολος…όσο ανεβαίνεις όμως είναι απλό….ΔΕΝ ΤΡΕΧΕΙΣ και ΔΕΝ ΔΟΚΙΜΑΖΕΙΣ αν πιάνουν τα φρένα σου…Οι στροφές είναι σχεδόν 90 μοιρών…σχεδόν σταματάς επιτόπου για να στρίψεις…ένα πράμα σαν τα μαθήματα οδήγησης…πρέπει να έχεις και το νου σου εννοείται στα χαλικάκια που πέφτουν από τα βράχια και στα νερά που τρέχουν μέσα από τους βράχους….
Λοιπόν φτάνουμε στο Λειβαδίτη
όπου μπορεί στην Ξάνθη να είχε 17΄ βαθμούς εκεί όμως είχε κάτι συννεφάκια και χιόνια που λιώναν…26 Μαρτίου ε..! Ο Gratsun βρίσκει πρώτο τραπέζι πίστα μπροστά από τηλεόραση και μπόλικες καρέκλες…(είπαμε, κράνη,μπουφάν, κουκούλες και όλα τα σχετικά..). Μέσα έχει αναμμένο τζάκι
στη μια γωνία και απέναντι ακόμα μια σόμπα μαντεμένια και αυτή με ξύλα…Ε…χμ…μάλλον πρέπει να κάνει κρύο εδώ… Κάποια στιγμή ανακαλύψαμε ότι στην τουαλέτα υπήρχε ειδικό ‘’σύστημα απολύμανσης’’… Σε λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα είχαν παγώσει τα χέρια σου…!!!
Φαντάζομαι δε χρειάζεται να περιγράψω το φαγητό με το κρασάκι που ήταν ιδιαίτερα ωραίο…
Η επιστροφή ήταν κάπως πιο βαρυά θα έλεγα…¶λλωστε προσωπικά πάντα προτιμώ την ανάβαση από την κατάβαση…Μπροστά το Capo, πίσω εγώ και πίσω το ‘’βαρύ πυροβολικό’’ Tuono με την Αkrapovic να βρυχάται σαν το Δράκο έτοιμο να ορμήσει μέσα από τα βράχια…Η εξάτμιση ακουγόταν μέσα από κράνος και κουκούλα μόλις πλησίαζε στα 15 μέτρα…ε.. μετά σα να έσβηνε..(Γειά σου ρε Νίκο!!!). Το κατέβασμα ήταν σαν ταινία…επειδή κατεβήκαμε πολύ πιο γρήγορα από ότι ανεβήκαμε και καθίσαμε και στο βουνό στα 1200μ, η..αποσυμπίεση στα ώτα μας ήταν βασανιστική…
Δεν έχω ξανανιώσει τέτοιο ‘’βούλωμα’’ στα αυτιά…το ίδιο και ο συνεπιβάτης Γιάννης που μου έγνεφε στον καθρέφτη…Εκτός του ότι δεν άκουγα καν τη μηχανή 1η φορά ένιωσα πόνο στα τύμπανα τόσο που ανυπομονούσα να φτάσουμε στην Ξάνθη για να σταματήσει…Ούτε τεχνικές, αναπνοής έκαναν τίποτα, ούτε φύσημα, ούτε χασμουρητό…Απλά πονούσες πάρα πολύ…Αλλά μόλις πιάσαμε το ισιάδι όλα ο.κ…. Μου έκανε εντύπωση για την ένταση του πόνου οπότε αν έχει συμβεί σε κάποιον από εσάς θα με καταλάβει…
Και σε όλα αυτά είχα συνέχεια το μπροστινό να μουλιάζει στην άσφαλτο λίγο πρίν την στροφή και το πίσω ίσα-ίσα να μην μπλοκάρει…Είπαμε 75 κιλά εγώ και 95 –υγεία να έχει- το γομάρι..ε..το φιλαράκι πίσω μου και 200 παρά ο Πήγασος δεν είναι και λίγα…¶σε που ενίοτε έκανες και λίγο σλάλον να αποφύγεις τα χαλικάκια λίγο πριν το τέλος της στροφής στο γκρεμό…
Η μόνη αμαρτία μου είναι ότι λόγω του περασμένου της ώρας δεν σταματήσαμε για φωτογραφίες…είναι όμως μια διαδρομή που θα ξανακάνω…Θέλω να ξαναδώ το νερό που έτρεχε μέσα από τις χαραμάδες των βράχων και έστω και λίγο από το απέραντο της θέας να χωρέσω μετά βίας στη φωτογραφική…¶λλωστε για όσους δεν είναι επαγγελματίες ή ερασιτέχνες έστω, νομίζω είναι πολύ δύσκολο να καταφέρεις να εγκλωβίζεις όλα όσα βλέπεις, το χρώμα, την άχνα του αέρα, το βάθος του ορίζοντα…¶λλοτε πάλι όμως ‘’τυχαίνει’’ και πετυχαίνεις κάτι φωτογραφίες που σαστίζεις και εσύ ο ίδιος…Είναι σα να σου κάνει δώρο η ίδια η Φύση και να δέχεται να την πάρεις μαζί σου και να τη μοιραστείς με τους φίλους σου σε ένα site ή ένα καφέ κάποια στιγμή…Ας είναι..! Όταν βγάζω φωτογραφίες εκεί ποντάρω..: στην καλή διάθεση της Θεάς ¶ρτεμης να μου επιτρέψει να βάλω λίγο ομορφιά στο φακό και το Θεό-Απόλλωνα να μεταφέρει αυτό το ‘’Κάλλος’’ σε ένα κομμάτι χαρτί….
Προσοχηηή!!! Στροφηηή… Ξεχαστήκαμε νομίζω φίλοι νοεροί συνοδοιπόροι και παραλίγο να ’’αγοράζαμε ένα χωραφάκι’’… Στην Ξάνθη σταματάμε ξανά και πίνουμε ένα απολαυστικό απογευματινό καφεδάκι…
Τους παραγγείλαμε και οι τέσσερις πικρούς…είχε τόσες ‘’γλυκές’’ παρουσίες άλλωστε… Οι δύο από την παρέα μετά την βόλτα πήγαν σε οφθαλμίατρο… ‘’Συχνή περίπτωση’’ είπε ο γιατρός…’’άλλη φορά όταν πηγαίνετε σε τέτοια μέρη να παίρνετε και κολύριο μαζί σας’’…!!!
Δώσαμε τον τελευταίο ασπασμό στο ίδιο σημείο όπου βρεθήκαμε το πρωϊ…η Εγνατία φάνταζε τέρας βαρεμάρας μπρός μου…οι άλλοι είχανε καλύτερη διαδρομή…λίγο οι στροφές στην Καβάλα… λίγο κίνηση… κάτι είναι και αυτό… Δίνουμε τα χέρια ‘’Προσεχτική Οδήγηση’’ πάντα, και 1η της επιστροφής στο σασμάν…
Ραντεβού, αν όχι νωρίτερα, για την 1η Συνάντηση Αprilia Bikers και όχι μόνο…
Καλά Χιλιόμετρα παίδες και ασφαλή οδήγηση…