Από τότε που μπήκαμε στο 36ωρο το 2004 τρέχαμε σαν ομάδα "ΑΣΤΡΑΧΑΝ". Ποτέ δεν κυνηγήσαμε ατομικό κύπελλο, ενώ τό ομαδικό ήταν ασαφής και απροσδιόριστος στόχος (αν και μαζέψαμε αρκετά σαν "παράπλευρη απώλεια").
Για μας η επιτυχία ήταν να καταφέρουμε να τερματίσουμε όλοι περνώντας απ' όλα τα σημεία και ταυτόχρονα να κάνουμε ένα ταξίδι σε μέρη που πιθανόν ο καθένας μόνος του να μην πήγαινε ποτέ.
Αλλά το πιο σημαντικό απ' όλα ήταν να περάσουμε όσο γίνεται καλύτερα και να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερος χαβαλές. Γι' αυτό και ειδικά στα πρώτα μας 36ωρα μείναμε μνημειώδεις γιατί τα κάναμε 72ωρα αφού τερματίζαμε μία μέρα μετά κάνοντας τη Δευτέρα επιπλέον χλμ εκτός 36ωρου.
Έχει μείνει ιστορική η διαμάχη μας σε σημείο φωτογραφίας 36ωρου όπου τσακωνόμασταν αν θα συνεχίσουμε για αγριογούρουνο στιφάδο στο Καρπενήσι ή στην Αράχωβα για προβατίνα, εκτός 36ωρου φυσικά.
Σίγουρα ξέραμε ότι τα χλμ του 12ου 36ωρου ήταν 1580 (μαζί με την παράκαμψη στο Terra Verde) από το road book, από την Πέμπτη (είμαι γνωστός Excelάκιας).
Παρ' όλα αυτά τερματίσαμε ο καθένας με τα χλμ. που έγραψε, που παρ' όλο ότι κάναμε την διαδρομή όλοι μαζί και ακριβώς όπως το road book, 6 μηχανές έγραψαν όλες διαφορετικά χλμ.
Α! και διόρθωση απόκλισης κοντέρ δώσαμε μόνο σε μία (το Bmw) γιατί ξέραμε από παλιότερες βόλτες ότι έκλεβε λίγο παραπάνω.
Επειδή αρκετοί από εμάς είχαν λιγότερα χλμ από το road book θα μπορούσαμε να κάνουμε λίγα χλμ ακόμα και να τα φέρουμε ακριβώς. Αλλά αυτό δεν είναι στα προβλήματα που μας απασχολεί. Άλλα μετράνε.
Εγώ θα πω γιατί γουστάρω το ομαδικό. Γιατί εκεί είναι η πρόκληση.
Όλο αυτό, να καταφέρεις να το κάνεις συντονισμένα, με άλλους 5 που ό καθένας έχει άλλη μηχανή, άλλο τρόπο οδήγησης, άλλο ρυθμό, άλλη άποψη για το τι σημαίνει στάση για τσιγάρο, φαΐ, κατούρημα και εν τέλει άλλη αντίληψη του χρόνου και της κούρασης. Και ταυτόχρονα να περάσεις να καλά, να κάνεις χαβαλέ και πάνω απ' όλα να γυρίσεις ασφαλής και όρθιος.
Όχι ότι δε είχαμε και κακές στιγμές γκρίνιας, τσακωμών και καβγάδων (όπως όταν αφήσαμε έναν πίσω που έμεινε από βενζίνη ενώ εμείς κάναμε κόντρες στη Εθνική - ακούς Χρήστοοοοοο):
-Ρε σείς έχουμε μείνει πολύ πίσω.
-Ε! αφού πας σαν κουλάδι.
-Εγώ ρε πάω σα κουλάδι ή ο άλλος που ιδρώνει συνέχεια και αλλάζει 14 φανελάκια το χλμ.
-Α! τα φανελάκια που αλλάζω φταίνε όχι αυτός που το ρημάδι του θέλει κάθε 150 χλμ βενζίνη
-Το δικό μου ρε ή το άλλο που καίει πιο πολύ λάδι απ' ότι βγάζει ο κάμπος της Μεσσήνης
-Άντε ρε που θες δυο πακέτα τσιγάρα την ώρα και πρέπει να σταματάμε κάθε 12 λεπτά
-Στον άλλο πέστα που τρώει πιο πολλά κρουασάν απ’ ότι οι παιδικοί σταθμοί της Ανατολικής Αττικής
και άλλα τέτοια φολκλόρ.
Και στα 6 χρόνια που κατεβαίνουμε στο 36ωρο έχουμε φτιάξει μια απίθανη παρέα όπου ο καθένας με τις ιδιαιτερότητές του συμπληρώνει τους άλλους. Τώρα αν έρθει και κάνα κύπελλο (που ήρθε) κομμάτια να γίνει θα το πιούμε και το ποτήρι αυτό.
Και αυτό που μένει είναι οι εικόνες, οι αναμνήσεις, οι ατάκες:
-Ρε σεις να την πω τη ιστορία επιτέλους;
-Άντε πέστην.
-Και που λές...
-Άντε ρε ακόμα να τελείωσεις;
-Ρε θα με αφήσετε να την πώ; 12 φορές την έχω ξεκινήσει;
-Και ποιός σε σταμάτησε ρε; Άντε λέγε.
-Και που λές...
-Τι πάλι από την αρχή θα την πείς;
-...Θα κλαψω...
-Α! club sandοuits έχετε;
-Αυτό πως σου 'ρθε;
-Συνειρμικό... Από το κλάψ...
Α! και μια σημείωση ακόμα. Από εμπειρία στα 36ωρα πρέπει να πας πολύ καλά στο αγώνισμα για να διεκδικήσεις κύπελλο στο ατομικό. Στο ομαδικό δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο, γιατί η λογική του μέσου όρου εξομαλύνει κάπως τα πράγματα. Αλλά άλλη νοοτροπία το ατομικό, άλλη το ομαδικό.
Εγώ προσωπικά θα ήθελα να κάνω ένα 36ωρο ατομικά, για την εμπειρία, αλλά δεν ξέρω αν θα το κάνω ποτέ γιατί την παρέα δεν την αλλάζω (έτσι κι αλλιώς έχω κάνει και κάνω ταξίδια μόνος μου, αλλά το 36ωρο το τραβάει το ομαδικό του)
Υ.Γ. Φίλε Χρήστο αν και φέτος δεν τα κατάφερες να έρθεις, ήσουν εκεί. Του χρόνου οπωσοδήποτε.