Μιας και κατά πως φαίνεται πλησιάζει με αργους ρυθμους ο Χειμώνας ας...βυθιστούμε λίγο σε ταξίδια με μπόλικη φαντασία... Φαντασία ασχέτων κυβικών, μάρκας μοτοσυκλέτας και.. φυσικά...προορισμού....

Όπως έχω ξαναπεί το Ταξίδι και η Βόλτα παίρνει άλλο άρωμα όταν αυτα δεν γίνονται στο ''χώρο'' μόνο, αλλά κυρίως στον ''υποκειμενικό χρόνο'' του ταξιδιώτη... εκεί όπου δεν παίζει ρόλο το 2009, αλλά θα μπορουσες κάλλιστα να πεις πως βρίσκεσαι κατι χρόνια πισω...κάτι αιώνες πίσω..κτλ... Φυσικά το μαγικό ραβδάκι για όλα αυτά και Μέγας Συντονιστής ειναι ο παράγων Φύση, και μοτοσυκλέτα..

..το...''μενού'' σήμερις λοιπόν  έχει Βουνό... για όσους από εσάς είσαστε λάτρεις θα καταλάβετε κατιτις λίιγο παραπάνω απο το συναισθημα.. για τους υπόλοιπους θα ειναι ''άλλη μια βόλτα ενός τρελλού''... 

...κάπου εκεί...πάνω στα βουνά της Δαδιάς..στα νοητά σύνορα με το νομό Ροδόπης είχε ενα χωματόδρομο που χρόνια τώρα ελεγα να διαβώ και όλο το ανέβαλα.... Σήμερα η μέρα προβλεπόταν ηλιόλουστη, πλην όμως ειχε μια μελαγχολική υγρασία με περιόδους ελάχιστου Ήλιου.. στο βάθος στα βουνά εβλεπες την υγρασία και την ομίχλη να κινούνται...

Σηκώνω την κουβερτούλα απο το Δεινόσαυρο λοιπόν κι ακομα δεν εχω αποφασίσει καλά καλά τον προορισμό... ''προς Δαδιά και...βλέπουμε''.... στην μπαγκαζιέρα ζεστό νερό και καφές και βουρ...

Η μαγεία αυτήν την εποχή εγκειται στο οτι ο καιρός ειναι απλά υπέροχος... με αυτήν την υγρασία και θολούρα
με απόλυτη άπνοια και η φύση κάτω να ειναι καταπράσινη απο τις βροχές και τα δεντρα να εχουν το πανέμορφο αυτό καφε-πορτοκαλί του Φθινοπώρου....

Στις πρώτες κιολας στροφες η ηρεμία της πλάσης ειναι ο μοναδικός σου σύντροφος... όσο ανεβαίνεις τόσο διακρινεις την ''αντάρα'' την ομίχλη να κινείται πέρα δώθε... Η ώρα ειναι 2 το μεσημέρι και ο Ήλιος αχνοφαίνεται σαν φεγγάρι πίσω απο την ομίχλη... Με λίγα λόγια ειναι απλά πανέμορφα...  

Τα χρώματα τριγύρω ειναι έντονα λόγω της υγρασίας... τα χώματα πιο καφετιά... το γρασίδι πιο πράσινο από την υγρασία τα κίτρινα φύλλα ακόμα πιο έντονα, τα πεσμένα κάτω φύλλα πιο καστανοκκόκινα... ακόμα και οι πέτρες γεμάτες από υγρασία αν τις παρατηρήσεις εχουν άλλο χρώμα απο αυτό της ξεραϊλας του καλοκαιριου...

Με λίγα λόγια ειναι απλά... ''Φθινόπωρο'' με τα όλα του...  Η ανάβαση συνεχίζεται και το εντυπωσιακό μέσα σε αυτό το καστανο-κίτρινο πρελούδιο χρωμάτων είναι οι εντονες πινελιές από τα καταπράσινα πεύκα που αυτην την εποχή ξεχωρίζουν...

Σα να σμιγεις χρώματα...ενα παράξενο πράγμα...άλλα δέντρα πάνε για το χειμερινό τους ύπνο και άλλα τώρα αφυπνίζονται... Το ομιχλώδες σκηνικό συνεχίζεται...σα να βυθίζεσαι όσο περνούν τα χιλιόμετρα σε ενα ονειρικό παραμύθι..πιο βαθυά...πιο βαθυά.. πιο αργά...πιο όμορφα...σιγά σιγά... νιώθεις κι εσύ να γίνεσαι ένα !

Ενα και το αυτό με το Βουνό...νιώθεις να σου μιλά... πόσο παράδοξο να νιώθεις τόσο γεμάτος ανάμεσα σε πέτρες χώμα και βράχους... σα να εχουν ψυχή... Ίσως γιατι τα βλέπεις όλα να εναλλάσσονται μια στεγνά μια βρεγμένα...

..έχω αφεθεί και ο Rotax κάνει τη δουλειά μόνος του...πότε φρενάρει..πότε στρίβει...πότε αγριεύει λίγο και μετά....μετά πάλι ξεχνιέται κι αυτός ατενίζοντας πέρα από τις στροφές τους λόφους... Τόσο που... κάποια στιγμή νόμισα οτι προσπέρασα την μια και μοναδική στροφή που ειχε ο προορισμός μου...

..αφού λοιπόν τελικά την βρίσκω την στροφή ακολουθεί άλλη μια ''ανάβαση''.. (εκεί δεν πήγαμε saddle69 chris caporaid και οι υπόλοιποι οταν είχατε ερθει...)..

Είπα να το σφίξω λίγο το capo αλλά εις μάτην...εκεί είναι πιο ψηλά ακόμα και έχει περισσότερο πράσινο... κανα δυο βοσκοί μόνο ειναι ξεχασμενοι στις πλαγιές...Τους χαιρετάω και μπροστά στην στροφή βλέπω αυτό από τη μια...απλό κλασσικό παράδειγμα του τοπίου ολόγυρα...

από την άλλη βλέπω αυτό...

ωραια λεω..και τρίβω τα χέρια μου...

..εχω αρχισει και το απολαμβάνω... 

κοιτάζω μπροστά και ξεκινάω λίγο πριν το σημείο του...''τερματισμού''...

..το οποίο ''ήταν'' (θεωρητικά) αυτό εδώ...

εκεί λοιπόν απολαύσαμε κυριολεκτικά το ζεστό μας καφεδάκι..

Αλλά...εκεί.. τα συναισθήματα αρχίζουν να σε κυριεύουν... ακόμη και νηστικός να εισαι..ακόμα και φαγωμένος...  

Υπήρχε απόλυτη άπνοια

Εβλεπες λίγο πιο ψηλά τα σύννεφα της ομίχλης να μετακινούνται...
και λόγω του οτι ολόγυρα το μέρος νιώθει να σε περικυκλώνει λόγω της γεωγραφίας του μέρους νιώθεις μια απόλυτη γαλήνη και ηρεμία...  

Τόσο που κάνοντας μια μικρή βόλτα στον χωματοδρομο παραδιπλα που (ποτέ δεν ειχα διαβεί και το είχα καϋμό) νόμιζα οτι αποτελούσα ''παραφωνια'' στην ηρεμία του τοπίου    

Στην τσέπη μου υπήρχε μια ναϋλον σακούλα και κοιταξα ξαφνικά πίσω μου να δω τι κανει φασαρία....!!!!

Σταμάτησα κοιτάζοντας το πηχτό δάσος ολόγυρα και κοιτούσα ψηλα...ουτε πουλιά...(λόγω της υγρασίας) ούτε τίποτα... Την Άνοιξη ισχυει ακριβώς το αντίθετο.. ακους τα πάντα να κινούνται... σαύρες κάνουν θόρυβο, κανα φίδι, χελώνες, τα πάντα...

Αυτή τη φορά τίποτα απολύτως..!!!

Ξάφνου..! Άκουσα επιτέλους ένα ανεπαίσθητο ήχο... κοίταξα απέναντι στο πορτοκαλί δέντρο και εντυπωσιάστηκα...!!!


Όταν ακούς το φύλλο να πέφτει από ψηλά καθώς σκαλώνει στην φυλλωσιά του δέντρου και των θάμνων μέχρι να σταματήσει.....

τότε αντιλαμβάνεσαι τι θα πει ηρεμία και Φύση...

Κοιτάξω λοιπόν τον δρόμο μπροστά μου που ποτε δεν εχω ακολουθησει..
Ναι..λοιπόν.. έβαλα και το capo σε χωματόδρομο...

μπροστά μου ειχε αυτό το σπασμένο κορμό δέντρου

ε..προφανώς και ήθελα να συνεχίσω...

ρώτησα ενα μπάρμπα που περνουσε από εκεί.. ''ρε..μπαρμπα του λεω..που παει απο εδώ''..???

- ''εμ..σαματις ξερω κι εγώ... αει θα γυρισω πίσω...'' 

Ωραία λεω.. Θέμης σε version μετά από 30 χρόνια με το τουτου να αλωνίζει τα βουνά...

Συνεχίζω αφού βρίσκω κάτι κυνηγούς που επιβεβαιώνουν οτι ο δρόμος κάπου βγάζει και είναι βατός...
 Ρίχνω μια τελευταια ματιά πίσω..

''ειναι θουλή γιατί ειν` απ`τ`αριστερου του μάτ`... ειν` του τσακίρκου''....

''τουτ` ειναι απ`του δεξί''... ''το`χω για τις κοντινές αποστάσεις'''.. 

Δυστυχώς τις πιο ''μαγικες'' φωτος δεν τις τράβηξα γιατι δεν ηθελα να σταματησω στις ανηφοριές και στα χαλικια και με ψάχνατε ακομα και τώρα σε κανα χαντάκ` απο κάτ`... 


Εκεί..λοιπόν..στο χώμα...(βατό και εύκολο κατα 85%) ξεδιπλώθηκε μια άλλη μαγεία... Βυθιζομαι στο ομιχλώδες τοπίο...στον άγνωστο δρόμο και σε μια σχετική γκριζα εικόνα....
μόλις παίρνω την πρώτη στροφή ο Ηλιος λες και παραμόνευε κρυμμένος πίσω από ενα δέντρο με τυφλώνει... κάπου εκει ήταν ο μπαγάσας κρυμμένος ανάμμεσα στις φυλλωσιές....

Εντυπωσιάστηκα..! Σα να βγαινεις απο το σκοτεινό τούνελ και βλέπεις το φως μπροστά σου...

Κράτησε για λίγο αυτό βεβαια, αλλά κοιτώντας στις χαράδρες εκανε ωραία παιχνίδια με τα δέντρα που φαινόντουσαν σκούρα πορτοκαλί.. ντυμμένα το πέπλο της ώχρας που εχει αυτή η εποχή....


Βουρ την ανηφόρα και αφού δίνω υπόσχεση να ξαναπάω και να εχω χρόνο να περπατήσω εκει στα χαντάκια ανάμεσα συνεχίζω....

Οι κυνηγοί σταματουν και μου λεν ''μόλις δεις ασφαλτο...αριστεραααα''....

Σε λίγο λοιπόν βγαίνω στην άσφαλτο ''αριστεραααά'' και...χα ..!!!

εχω βγει σε γνωριμα μέρη μα τόσο διαφορετικά... η ομιχλη αν και ειναι 15+30 το μεσημέρι κάνει παιχνίδια και περνάει πάνω απο το δρόμο... δείτε το βιντεάκι προσεκτικά... θα δειτε πως κινειται και ειμαι μεσα στο συννεφάκι...
Ένα..μαγικο τοπίο... κάπου εκεί λεω θα ερθει και καμμια μάγισσα με το σκουπόξυλο να με κοπανάει αλλά τελος πάντων...

Αν και χιλιοδιάβατος αυτός ο δρόμος αυτη τη φορά ειχε άλλο χρώμα... (Ειναι η διαδρομή που κάναμε με Daltons + Παρτινους...Γρηγόρη... αλλά επιστρέφοντας...προς Αλεξανδρούπολη)...



και εδω..

μερικές φώτος που το εντυπωσιακό ειναι οτι οι ελικες δε φαινονται απο την ομίχλη...=30 μέτρα δηλαδή... και μάλιστα αρκετά πιο χαμηλά ειναι κρυμμένες....

..κάπως έτσι θα κρυβόντουσαν και οι Δράκοι στα παραμύθια μεσα στα δάση..τεράστιοι...σιωπηλοί και παντοκράτορες...