πολυ ωραιο!ετσι ειναι!

Αρα με μια φραση

Εμεις οι ιδιοι ειμαστε η μοτοσυκλετα μας.........αναποσπαστα κομματια του εαυτου μας

Μοτοσυκλετα...........

ειναι οταν η καθε φορα που ανεβαινεις στη σελα που σε "ανεχεται" παντα,
ειναι διαφορετικη...
σαν να οδηγας αυτο το μηχανακι για πρωτη φορα...
κι ας ξερεις τα ατοπηματα της,κι ας ξερεις οτι αν το πιεσεις πολυ,ισως και να σε προδωσει...
αλλα εσυ το κανεις,
και εισαι σιγουρος οτι δεν θα το κανει....ενω ενδομυχα ξερεις που να σταματησεις....

της δινεις την ανεση να διαλεξει αυτη που πραγματικα θα σταματησεις...

της δινεις το δικαιωμα να ξερει καλυτερα αυτη αν θα μπεις η οχι στη στροφη.....



Στο φιναλε,αυτη αποφασιζει,οσο και αν εμεις θα θελαμε το αντιθετο...

εμεις απλα ειμαστε μια.....πολυ καλη....."φιλικη συμμετοχη......"

Αυτο ειναι μοτοσυκλετα...τουλαχιστον για παρτη μου,και για ολους οσοι αισθανονται το ιδιο....

Αυτο με το "τσικ τσικ" οταν κρυωνει πολα τα λεφτα....   

Αυτο με το "τσικ τσικ" οταν κρυωνει πολα τα λεφτα....   

νομίζω ειναι το πιο επιτυχημένο...

Μοτοσυκλετα...

Διτροχον με πιστους και φανατικους οπαδους,
που καθιστα την καθημερινοτητα της μεταφορας απολαυση,
και με δεδομενη την απο τη φυση των οπαδων της ελευθερια πνευματος,
ενας τροπος να φευγεις μακρια.

Καλες βολτες να εχουμε.

 

Το δίτροχο alter ego μου.....

Η απολυτη αισθηση ελευθεριας....

Η απολυτη αισθηση ελευθεριας....

και κατι ακομα για αναβατες που δουλευουν στο κεντρο,μοτοσικλετα ειναι οταν εχεις φυγει απο την δουλεια και το  μυαλο σου ειναι κολυμενο και εισαι στην κινηση μποτιλιαρισμενος και το βατιλατερ δουλευει υπερωρια και στο φαναρι που ειναι κοκκινο εισαι πρωτος μαζι με αλλους μιχανοβιους  και με το που γινεται πρασινο βλεπεις μπροστα σου το ανοιχτο δρομο που ολοι μαζι κανουν αυτο που κανεις και εσυ να ανοιξεις σχεδων τερμα το γκαζι και να σε χτυπησει  το αερακι και να αφισεις εστω για λιγο την καθημερινοτιτα.αυτην την αισθηση δεν μπορεις να την νιωσεις πουθενα μα μονο πανω στην μιχανη σου......   

Μοτοσυκλέτα είναι ένας τρόπος να χαλάς πολλά λεφτά...

  μην πληγωνης το mavrou

Αυτοι οι ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΙ βλεπουν πολύ μπροστα

 

Μικρό παιδί.Καλοκαίρι.Αγόρια,κορίτσια μια παρέα.
Των αγοριών οι μυρωδιές μέσα σε χώμα και γρασίδι μπερδεμένες.Των κοριτσιών;Αα!Του πρώτου έρωτα η οσμή
σαν καραμέλα πολύχρωμη με διάφορες γεύσεις σαν φρούτα.
Καλοκαιριάτικο τοπίο σαν το Irises του Van Gogh.
H πρώτη βόλτα.Ένα Gareli αυτόματο.Μια βόλτα εδώ γύρω.Δανεική σαν την ελευθερία μου.
Τα μάτια μου δακρύζουν, νοιώθω το Irises πιο έντονο.Τα μάτια μου μυρίζουν.Ναι!Μυρίζουν.Το δρομάκι μπροστά μου,
τους φίλους που περιμένουν τη σειρά τους να ξελογιάσουν την πόρνη που θα στοιχοιώσει την υπόλοιπη ζωή μας.
Τα μάτια μου μυρίζουν τα κορίτσια.Την ξέρω αυτή τη μυρωδιά!Άσπρο σαπούνι με ένα καραβάκι σκαλισμένο.Δεν την ξέχασα ποτέ.
Μα δεν την ξαναμύρισα ποτέ μου σε γυναικείο κορμί.
Κατεβαίνω.Ο πίνακας του Van Gogh ξεθωριάζει.
Από τότε τη θέση του Irises έχει πάρει η Guernika του Picasso.
Tα μάτια μου δεν μυρίζουν πια.Μόνο η μύτη.Πεζές μυρωδιές.
Τ'αγόρια έγιναν άντρες.Μόνο αδρεναλίνη μυρίζουν.Και φτηνό after shave.
Τα κορίτσια έγιναν γυναίκες.Η καραμέλα έγινε αλκοόλ.Και το σαπούνι πανάκριβο άρωμα με υποσχέσεις ενός εφήμερου αύριο.
Μπορώ και διώχνω τη guernika.Λίγες στιγμές.Αλλά τη διώχνω.
Σαν καβαλώ το Gareli.Που κι αυτό με τη σειρά του μεγάλωσε,έγινε χίλια κυβικά.
Λίγες πολύτιμες στιγμές,σαν πλαγιάζω το κορμί μου για να στρίψω,σαν ανοίγω το γκάζι με βία,σαν σταματώ στο φανάρι έχοντας στα χέρια μου το αποφυλακιστήριο μιας άχρωμης και άοσμης ζωής.
Μόνο τότε για λίγο ξανάρχεται ο Irises και διώχνει τη Guernica.
Και τα αγόρια μυρίζουν χώμα και γρασίδι.Και τα κορίτσια σαπούνι.Σαπούνι άσπρο με το καραβάκι στο κέντρο σκαλιστό.
Μόνο τότε.Και μόνο για πάντα!

Μικρό παιδί.Καλοκαίρι.Αγόρια,κορίτσια μια παρέα.
Των αγοριών οι μυρωδιές μέσα σε χώμα και γρασίδι μπερδεμένες.Των κοριτσιών;Αα!Του πρώτου έρωτα η οσμή
σαν καραμέλα πολύχρωμη με διάφορες γεύσεις σαν φρούτα.
Καλοκαιριάτικο τοπίο σαν το Irises του Van Gogh.
H πρώτη βόλτα.Ένα Gareli αυτόματο.Μια βόλτα εδώ γύρω.Δανεική σαν την ελευθερία μου.
Τα μάτια μου δακρύζουν, νοιώθω το Irises πιο έντονο.Τα μάτια μου μυρίζουν.Ναι!Μυρίζουν.Το δρομάκι μπροστά μου,
τους φίλους που περιμένουν τη σειρά τους να ξελογιάσουν την πόρνη που θα στοιχοιώσει την υπόλοιπη ζωή μας.
Τα μάτια μου μυρίζουν τα κορίτσια.Την ξέρω αυτή τη μυρωδιά!Άσπρο σαπούνι με ένα καραβάκι σκαλισμένο.Δεν την ξέχασα ποτέ.
Μα δεν την ξαναμύρισα ποτέ μου σε γυναικείο κορμί.
Κατεβαίνω.Ο πίνακας του Van Gogh ξεθωριάζει.
Από τότε τη θέση του Irises έχει πάρει η Guernika του Picasso.
Tα μάτια μου δεν μυρίζουν πια.Μόνο η μύτη.Πεζές μυρωδιές.
Τ'αγόρια έγιναν άντρες.Μόνο αδρεναλίνη μυρίζουν.Και φτηνό after shave.
Τα κορίτσια έγιναν γυναίκες.Η καραμέλα έγινε αλκοόλ.Και το σαπούνι πανάκριβο άρωμα με υποσχέσεις ενός εφήμερου αύριο.
Μπορώ και διώχνω τη guernika.Λίγες στιγμές.Αλλά τη διώχνω.
Σαν καβαλώ το Gareli.Που κι αυτό με τη σειρά του μεγάλωσε,έγινε χίλια κυβικά.
Λίγες πολύτιμες στιγμές,σαν πλαγιάζω το κορμί μου για να στρίψω,σαν ανοίγω το γκάζι με βία,σαν σταματώ στο φανάρι έχοντας στα χέρια μου το αποφυλακιστήριο μιας άχρωμης και άοσμης ζωής.
Μόνο τότε για λίγο ξανάρχεται ο Irises και διώχνει τη Guernica.
Και τα αγόρια μυρίζουν χώμα και γρασίδι.Και τα κορίτσια σαπούνι.Σαπούνι άσπρο με το καραβάκι στο κέντρο σκαλιστό.
Μόνο τότε.Και μόνο για πάντα!

Απλα απιθανο το ολο κειμενο φιλαρακι.......