Με αφορμή την συνάντηση μας για την πίτα 2025, ο κολλητός στην Piaggio έκανε το κονέ, ο Λυμπερόπουλος έδωσε το μηχανάκι για το event και έτσι ξαναβρέθηκα στην σέλα του Stelvio ( το είχα ήδη οδηγήσει πριν λίγο καιρό και μου είχε αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις).
250 χλμ μετά, συνεχίζει να μου αρεσεί πολύ σαν μοτοσυκλέτα. Νομίζω ότι ίσως θα την αγόραζα, ειδικά αν μπορούσα να πετύχω μια καλή τιμή σε μτχ ή με το τρέχον χρηματοδοτικό. Το συγκεκριμένο είναι το δημοσιογραφικό και μιας και το έχω πλύνει ήδη 2 φορές, μπορώ να πω ότι κρατιέται σε πολύ καλή φόρμα. Μοναδικά σημεία που προβληματίζουν είναι ο -ηλεκτροκίνητος- μηχανισμός της ζελατίνας που δείχνει ξεχαρβαλωμένος (λειτουργεί όμως κανονικά), τα λίγο κουρασμένα άβαφα πλαστικά σε εμπρός φτερό και καπάκι ντεπόζιτου και...μάλλον αυτά. Οι συναρμογές είναι καλές (είπαμε για τον μηχανισμό), τα βαμμένα κομμάτια είναι άριστα (κάτι μικροσημαδάκια στο αριστερό πλαστικό υπάρχουν, ίσως από κάποιο γδάρσιμο) ενώ και οι βαφές σε μοτέρ και άξονα δεν έχουν ίχνος σκουριάς, ψώρας ή αποχρωματισμού. Θα μου πεις, 1 χρόνου μηχανάκι με 8000χλμ είναι αλλά υπενθυμίζω ότι έχει περάσει από διάφορα χέρια και χρήσεις. Εδώ το βίντεο από το τεστ του ΜΟΤΟ με το συγκεκριμένο Stelvio
Σαν μοτοσυκλέτα, έχει ένα δυνατό μοτέρ με γεμάτες μεσαίες που συνεχίζει και ψηλα, 200αρίζει για πλάκα ενώ χαμηλά δεν σκορτσάρει. Είχα οδηγήσει το Capo 1200 του κολλητού και είμαι βέβαιος ότι το Stelvio έχει καλύτερο μοτέρ, στο Aprilia ενώ είχε γεμάτες μεσαίες, μετά τις 8000rpm ψόφαγε. Τον άξονα δεν τον καταλαβαίνεις καθόλου, το είχα ξεχάσει μέχρι που μου το επισήμανε και ο πυξιδας990 . Στατικά είναι αρκετά βαρύ αλλά στον δρόμο έχει ελαφριά αίσθηση και στρίβει πολύ θετικά. Ίσως στο κυνήγι να μου φάνηκε ότι θέλει να ανοίξει την τροχιά του αλλά δεν προσπάθησα να το πιέσω κι άλλο, ξένο μηχανάκι είναι και δεν ήθελα να εκθέσω κανέναν. Πάντως, είναι πολύ ευχάριστο ακόμα και σε γρήγορους ρυθμούς.
Πολύ καλά φρένα, καλή θέση οδήγησης, χωρίς ενοχλητικούς κραδασμούς και με ωραίο ήχο από το μαμά τελικό. Άριστη ανεμοκάλυψη, χωρίς βουητό και αναταράξεις.
Ήταν όλα ρόδινα? Φυσικά και όχι.
Το κιβώτιο ήταν σκληρό, όταν κούμπωνες την πρώτη το μηχανάκι πήδαγε μπροστά, υποτίθεται ότι είχε και quickshifter αλλά μια δυο φορές που προσπάθησα να κουμπώσω ταχύτητα χωρίς συμπλέκτη δεν ήθελε. Η σέλα ήταν αρκετά σκληρή, δεν με κούρασε βέβαια αλλά θα την άλλαζα με την ψηλότερη comfort σίγουρα.
Στην συνάντηση (ωραίος χώρος το Φουγάρο στο Ναύπλιο) το οδήγησαν αρκετά παιδιά και τους ρώτησα όλους πως τους φάνηκε. Είχε ενδιαφέρον γιατί υπήρχαν αντικρουόμενες γνώμες, σε κάποιους άρεσε ενώ άλλοι δεν τα βρήκαν μαζί του. Στα μειον άκουσα ότι ο ψεκασμός ήταν λίγο απότομος χαμηλά, προσωπικά δεν το πρόσεξα, το βάρος στις μανούβρες, ο μηχανισμός της ζελατίνας, ότι ήταν σφικτό στις αναρτήσεις του (ισχύει αλλά το είχα προφορτίσει αρκετούτσικα πίσω και οι διαδρομές δεν είναι κλασσικές ονοφάδικες 200χιλ αλλά 170χιλ).
Στα συν άκουσα για την δύναμη του μοτέρ, τα φρένα, την ανεμοκάλυψη, την ελαφριά αίσθηση στον δρόμο, τον όμορφο σχεδιασμό του.
Η επιστροφή ήταν μοναχική, ο ρυθμός χαλαρός. Συνέχισα στον παλιό μέχρι Κόρινθο, βγήκα ΕΟ, σετάρισα το cruise στα 130 και χάθηκα στις σκέψεις μου.
Χρειάζομαι κάτι περισσότερο από αυτά που μου έδωσε? Όχι.
Μου άρεσε η μοναδικότητα και ιδιαιτερότητα της μάρκας, της αίσθησης, του πακέτου.
Νομίζω ότι θα το αγόραζα τελικά...
