ΠΡΟΛΟΓΟΣ




 Αν και δεν έχει περάσει ούτε μια βδομάδα
από τη μέρα που πατήσα και πάλι το πόδι μου στην Ελλάδα ,
και το μυαλό μου ακόμα δεν έχει επιστρέψει
από τα οροπέδια και τα πάσα της Ιταλίας και της Ελβετίας ...
θα ξεκινήσω σιγά σιγά να γράφω
τις εμπειρίες , τις εικόνες και τις στιγμές
που έζησα στο σημαντικότερο ταξίδι της ζωής μου μέχρι στιγμής . 




 Είχα χρόνια που συζητάγα και σχεδιάζα
για τις μελλοντικές μου εξορμήσεις  στο εξωτερικό .
Λίγο τα ταξιδιωτικά άλλων αναβατών που διαβάζα στο moto.gr
λίγο οι άθλοι αναβατών όπως του Βροχίδη ή του Γώγου ,
με έψηναν όλο και περισσότερο να βγω εκεί έξω
και να δω και μόνος μου τις ομορφιές και τις εικόνες που διαβάζα τόσα χρόνια .


 Όμως η κουβέντα πολύ , ή ανάλυση περισσότερη αλλά ουσία μηδέν .
Μία μου έφταιγαν τα χρήματα ( που πιστεύα δεν έφταναν ) ,
την άλλη προτεραιότητες της καθημερινής  ζωής προσπέρναγαν τα ταξιδιωτικά μου όνειρα ,
άλλες φορές πάλι δεν υπήρχε η παρέα και άλλες η διάθεση ...
και έτσι με αυτά και με αυτά έφτασε ο κόμπος στο χτένι ,
και είπα  ή φέτος ή ποτέ !!   




 Έτσι από το Γενάρη είχα κάνει τα κουμάντα μου ,
είχα βγάλει το budget και το προορισμό
είχα κανονίσει τη παρέα και τους συνοδοιπόρους σε αυτό το ταξίδι
και στα τέλη του μήνα έκλεινα ήδη τα εισητήρια για τον Ιούνιο
για να πετύχω κάθε δυνατή έκπτωση μέσω early booking .


Ο προορισμός ?
Ο παράδεισος των μοτοσυκλετών που ακούει στο όνομα Άλπεις !! 









 Από το Γενάρη που είχα τα εισητήρια στα χέρια μου ,
μέχρι και τον Ιούνιο που μπήκα στο καράβι μεσολαβούσαν 5 μήνες αναμονής .
Το χρονικό διάστημα αυτό άρχισα να διαβάζω και να ψάχνω πληροφορίες
για τα μέρη που θα επισκεπτόμουν ,
και παράλληλα να εξοπλίζομαι όσο καλύτερα μπορούσα για αυτό το ταξίδι .




 Αρχισα να φτιάχνω χάρτες και να ενώνω σημείο σημείο ,
τα περισσότερα γνωστά πάσα και μέρη που ήθελα να επισκεφθώ .
san boldo , stelvio , gavia , furka ...κτλ


 Οι εμπειρία μου σε 36ωρα και Λεωνίδιο εκεί με βοήθησε ,
μιας και μπορούσα να εκτιμήσω με σχετική ακρίβεια
πόσα χλμ θα έβγαιναν κάθε μέρα σύμφωνα με το ρυθμό και τη σύσταση της παρέας .


 Η σημαντικότερη επένδυση που έκανα στο κομμάτι πλοήγησγ ήταν ένα zumo 590 ,
που όχι μόνο με βοήθησε να στήσω τις διαδρομές μου και τα μέρη που ήθελα να δω
αλλά στη πράξη αποδείχτηκε ως το καλύτερο ταξιδιωτικό gagdet που είχα ποτέ ,
πηγαίνοντας με από το ένα μέρος στο άλλο με ακρίβεια χιλιοστού .


 Τη θες αυτήν την ασφάλεια της πλοήγησης εκεί έξω ,
συν πως κέρδισα πολύ χρόνο από το να έψαχνα χάρτες και τηλέφωνα στη μέση του πουθενά . 





 Παράλληλα με τον εξοπλισμό άρχισαν και οι δοκιμές στο capo ώστε να είναι έτοιμο 100%
μέχρι τον Ιούνιο .
Πήγε στο οδοιπορικό του Λεωνιδίου σαν πρώτη πρόβα ,
ακολούθησε το 36ωρο και αποδείχτηκε βράχος αξιοπιστίας και ετοιμότητας . 


 Μέσα Μαίου ήταν όλα έτοιμα και το μυαλό μου είχε αρχίσει να ταξιδεύει ήδη .


 Τέλη Μαίου και 6 μέρες πριν την αναχώρηση ,
ρίχνουμε ένα καυγά τρικούβερτο στη δουλειά ,
με κάτι τύπους που κατά την ονομασία μόνο , θεωρούνται συνάδελφοι μου . 


Δεν κολώνω όμως , είμαι έτοιμος να τα κάνω όλα πουτ@ν@
και να δηλώσω ακόμα και παραίτηση αν μου έτρωγαν την άδεια ...
την οποία και στο τέλος πήρα κανονικά και με το νόμο .


Οκ λέω , όλα καλά μεθαύριο φεύγω . 
Τα πράγματα έτοιμα και κρεμασμένα στη ντουλάπα περιμένουν να φορεθούν 







 Το capo από κάτω περιμένει να ετοιμαστεί ,
και κάπως έτσι βρεθήκαμε στης 5 Ιουνίου
2 caponord και ένα bandit να ταξιδεύουμε
για να ζήσουμε το μεγαλύτερο μας ταξιδιωτικό όνειρο .


Άντε και καλό μας ταξίδι λοιπόν ...







.... η συνέχεια τις επόμενες μέρες 

Κόστος εισητηρίων για Ανκόνα


μέσω minoan lines ,
δίκλινη καμπίνα + μοτοσυκλέτα με επιστροφή
με έκπτωση early booking και της adac που είμαι μέλος
βγήκαν στα 270 € περίπου 

Και κάπως έτσι το ταξίδι ξεκινάει . 


 Είναι 17:30 το απόγευμα και ο ήλιος βράζει τα πάντα .
Ντυνόμαστε κορντούρες και τα σχετικά , και οδεύουμε προς το λιμάνι της Ηγουμενίτσας .


 Το καράβι φεύγει από εκεί 11:30 το βράδυ , και έχουμε αρκετές ώρες μπροστά μας .
Σκεπτόμουνα πως καλύτερα να φύγουμε νωρίς και να περιμένουμε στο λιμάνι ,
παρά να φύγουμε τελευταία στιγμή και να μας βρει καμιά αναποδιά στο δρόμο ,
πχ . κανά λάστιχο , και να χάσουμε όλο το ταξίδι απο βλακεία . 




 Έτσι λοιπόν ρολάραμε στο δρόμο χαλαρά έχοντας αφήσει πίσω τις καθημερινότητες μας,
και τίποτα μα τίποτα δεν μπορούσε να μας σταματήσει πλέον .


 Έτσι νόμιζα τουλάχιστον , μέχρι που μόλις 15χλμ από το σπίτι μου ,
λίγο έξω από το χωριό Λούρος ,
κάνω μια προσπέραση σε ΙΧ και καθώς έχω το γκάζι μου φουλ ανοιχτό ,
νιώθω το capo να χάνει δύναμη ... 


 Την ψυλλιάζομαι κατευθείαν ότι κάτι πάει στραβά με ρεύματα ,
κοιτάω αστραπιαία το βολτόμετρο που αναβοσβήνει κόκκινο δηλώνοντας πρόβλημα
και αμέσως βγαίνω δεξιά και σβήνω . 




 Δεν το πίστευα ότι θα επιβεβαιωνούμουν όταν έλεγα να φύγουμε νωρίς
και να έχουμε περιθώριο χρόνου αν συμβεί κάτι να το λύσουμε .
Ο Μέρφυ και η περίφημη θεωρία είχαν κάνει την εμφάνιση της .


 Η πρώτη μου σκέψη είναι πάει το ταξίδι χάθηκε για μένα . 
Η δεύτερη ( 5sec αργότερα δλδ ) ήταν πάμε να κατεβάσουμε τα πράγματα
να λύσω το capo να το φτιαξω . 


 Το capo εν το μεταξύ όση ώρα μέχρι να λύσω τη σέλα ,
και δοκίμαζα να βάλω μπροστά γύρναγε τη μίζα τρελά με δύναμη
αλλά δεν έσκαγε να κάνει ανάφλεξη να πάρει μπροστά
ενώ παράλληλα το efi δεν έδειχνε καμία ένδειξη . 




 Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έιχε συμβεί και από που να το πιάσω ???
Λύνω τη σέλα και βλέπω από κάτω την κεντρική 30αρα ασφάλεια σχεδόν λιωμένη .
Υποθέτω ότι το πρόβλημα ήταν από εκεί , αλλάζω ασφάλεια κουμπώνω σέλα ,
πατάω μπουτόν και παίρνει μπροστά 


 Το χαμόγελο έχει επανέλθει , θεωρώ ( εσφαλμένα ) πως έχει λυθεί το θέμα
δένω τα πράγματα επάνω και συνεχίζουμε επιτέλους για την Ηγουμενίτσα
σκεπτόμενος ας με βγάλει ως εκεί να μπω στο καράβι και ότι είναι το αντιμετωπίζω
με άλλη διάθεση από την Ιταλία πλέον !! 






 Εδώ παλέυω με το capo έξω από το Λούρο ,
μια εικόνα που θα επαναληφθεί στη συνέχεια
σε διάφορα μέρη του πλανήτη 







 Με τα πολλά φτάνουμε Ηγουμενίτσα και αράζουμε σε ένα καφέ ,
μέχρι να περάσει η ώρα .
Παράλληλα στην Ηγουμενίτσα έχουν συνάντηση παγκόσμια χαρλεάδες ,
και έχει γεμίσει ο τόπος με harley όλων των μεγεθών και όλων των σχημάτων .


 Φουλ φασαρία από τις εξατμίσεις , φουλ ξεκράνωτοι , φουλ δερμάτινα με πρόκες ,
καρφιά , λογότυπα , νεκροκεφαλές και λοιπά θεατρινίστικα ....
και μέσα σε αυτό το συφερτό που και που σκάγαν και κάτι μωράκια
λες και ήταν βγαλμένα από τσόντα απευθείας και μαζεύαμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα . 










 Νύχτωσε σιγά σιγά και σηκωθήκαμε να πάμε να φουλάρουμε καύσιμα ,
και να περάσουμε τη πύλη του λιμανιού .
Η Ηγουμενίτσα κατά τη δύση του ηλίου χάριζε εικόνες μαγικές .









 Μέσα στο λιμάνι φουλ νταλίκες , ΙΧ και ελάχιστες μοτοσυκλέτες περιμέναμε το βαπόρι
να κάνει την εμφάνιση του ερχόμενο από Πάτρα .
Άσχετοι εμείς περιμέναμε στη σειρά που ήταν για το βαπόρι της Ανεκ ,
οπότε παρακολουθήσαμε το Μινοαν να φτάνει και να μας προσπερνάει για λίγες μέτρα
παρακάτω που ήταν η δική του προβλήτα επιβίβασης .










 Η μεγάλη στιγμή έφτανε , μπήκαμε στο καράβι οι 2 και περιμέναμε τον 3ο της παρέας .
Κάποια στιγμή μου κάνει νόημα ότι οκ μπαίνει και αυτός και ξεκινάω να ανέβω στο πάνω deck
που βάζουν τις μοτοσυκλέτες .
 Αράζουμε οι 2 και περιμένουμε το 3ο . Περνάει η ώρα αλλά πουθενά αυτός .
Ρε τι έγινε πάλι ?? 


 Κάποια στιγμή ανεβαίνει ένα παλικάρι με ένα varadero και μας λέει ότι ο φίλος μας
έχει κάποιο πρόβλημα με το εισητήριο και δεν τον αφήνουν να μπει !! 




 Ρε πστ μου σκέπτομαι , ακόμα δεν έχουμε φύγει και μας έχουν βρει αυτά
που να πατήσουμε και το πόδι μας στην Ιταλία .
Τον παίρνω τηλέφωνο μεσα στα νεύρα , μου λέει πως δεν είχε μαζί το εισητήριο της μοτοσυκλέτας
και πως θα πεταχτεί πίσω στα γραφεία της μινοαν να κάνει επανέκδοση και έρχεται .


 Οκ λέω , μικρό το κακό αναμένουμε . 


 Κάποια στιγμή τα καταφέρνει και πλέον είμαστε και οι 3 στο καράβι ,
ανακουφισμένοι και χαμογελάμε με τα κουλά που μας έχουν τύχει με το καλημέρα .


 Βρίσκουμε τη καμπίνα μετά από μία απίστευτη ταλαιπωρία μέσα στο πλοίο για να την εντοπίσουμε
και αράζουμε αναμένωντας το πλοίο να ξεκινήσει !! 




Αναμονή στο λιμάνι 







 Μέσα στο πλοίο κατά την επιβίβαση ,










 Εγώ με τα νεύρα τσαντάλια να μιλάω με τον 3ο της παρέας
για να καταλάβω το λόγο που δεν τον άφησαν να μπει . 







Άποψη καμπίνας της Minoan και το πλοίο πλέον ταξιδεύει στη θάλασσα !!












.... συνεχίζεται τις επόμενες μέρες 

 H θάλασσα ήρεμη όλο το βράδυ , και αφού κάναμε ένα σύντομο tour
μέσα στο καράβι για να δούμε τους χώρους και τα ''αξιοθέατα'' ,
πήγαμε στη καμπίνα να τη πέσουμε για ύπνο .


 Θα πιάναμε Ανκόνα σύμφωνα με τη minoan στης 2.30 το μεσημέρι ,
υπόψιν η Ιταλία είναι μία ώρα πίσω ,
αλλά καλές 3.30 και βγήκαμε από το καράβι .
 
 Όλο το πρωί βολοδέρναμε πέρα δώθε ,
βγάζαμε καμιά φωτό ντεμέκ καλλιτεχνική ,
φτιάξαμε και κανα 2 καφέδες και ήπιαμε ,
φάγαμε και το μεσημεριανό μας που είχαμε πάρει μαζί
μπας και περάσει η ώρα λίγο πιο γρήγορα .








 Στο καράβι μέσα απλά δεν πλησιάζεις τίποτα .
Ενδεικτικά ένας καφές ( fredo πχ ) είχε 4,40 €
και μιλάμε για καφέ αίσχος από όλες τις απόψεις .


 Σηκώθηκαν πρωί πρωί οι συνοδοιπόροι να πιουν καφέ ,
φάγαν μία σβερκιά στο κεφάλι από 4,40 ο καθένας
και λογικά θα το θυμούνται για πολύ καιρό αυτό το καφέ 






 Κάποια στιγμή ακούστηκε από τα μεγάφωνα ότι φτάνουμε Ανκόνα ,
και αρχίσαμε να μαζευόμαστε για να βγούμε έξω .
Αργότερα από τα παράθυρα του πλοίου πήραμε και την πρώτη εικόνα της πόλης !! 







 Στο gps μπήκαν οι πρώτες οδηγίες που ήταν να μας πάνε όσο πιο βόρεια μπορούσαμε ,
ώστε την επόμενη μέρα να ξεκινούσαμε απευθείας για πάσα και Άλπεις !!


 Είχαμε βρει ένα δωμάτιο μέσω του airbnb
που από όσο κατάλαβα είναι ένα site σαν τα booking και trivago
μέσω του οποίου όμως βρίσκεις καταλύματα οικίες σε πολύ καλύτερες τιμές .


 Εμείς είχαμε βρει σε μία περιοχή πιο πάνω από τη Βενετία ,
στο vitorrio venneto , με διαμονή περίπου στα 25 € το άτομο .


 Τα χλμ που μας χώριζαν από την Ανκόνα μέχρι τη πόλη που θα μέναμε
ήταν περίπου 450 που αφορούσαν όλα autostrada και με θερμοκρασίες που άγγιζαν τους 35 βαθμούς 


 Φτάσαμε στην autostrada , πλησιάσαμε το γκισέ ,
και περιμέναμε τη τύπισσα να μας πει να πληρώσουμε διόδια ... 
αλλά στο γκισέ προς έκπληξη μας δεν υπήρχε κανείς .
Υπήρχε μόνο ένα χαρτάκι που είχε βγάλει αυτόματα το μηχάνημα
το γνωστό bigleto ( μπιλιετο ) που το έπαιρνες και αυτόματα άνοιγε η μπάρα .


 Για τα υπόλοιπα 450 χλμ άψογου αυτοκινητόδρομου
δεν μας σταμάτησε κανείς , ούτε μπλέξαμε σε ουρές για να πληρώνουμε διόδια ανά 80χλμ ...
αλλά στην έξοδο από την εθνική είχε πάλι το ίδιο μηχάνημα όπου του έβαζες το μπιλιέτο μέσα ,
σου έβγαζε το ποσό και είτε με μετρητά είτε με κάρτα ξοφλούσες και άνοιγε η μπάρα ,
πάλι χωρίς καμία παρουσία υπαλλήλου . 




 Για να έχετε υπόψιν τη σημαίνει κόστος χρήσης autostrada ,
σας λέω πως για 450 χλμ αυτοκινητόδρομου πληρώσαμε κατά την έξοδο 28,80 € 




Anyway ,


 πολλά τα χλμ και πολύ και η ζέστη . Εξαντληθήκαμε και σωματικά
αλλά και ψυχολογικά από αυτήν την απέραντη ευθεία που δεν τελείωνε ποτέ .
Εντύπωση μου έκανε ότι οι Ιταλοί , παρόλο που αρκετοί είχαν αμαξάρες
κανείς δεν πήγαινε στην αριστερή λωρίδα άνω των 120 με 130 χλμ/ωρα .


 Ξέρετε σαν εδώ που έχουμε ένα saxo φτιαγμένο και πάμε με 190 αριστερά
και παίζουμε και τα φώτα σε αυτόν που πάει με 170 για να τον προσπεράσουμε από πάνω ...
εεεεεε , αυτό δεν έπαιζε καθόλου και γενικώς η οδήγηση τους και η συμπεριφορά
των αυτοκινήτων στο δρόμο σε έκανε να νιώθεις ασφάλεια , και ήταν πολύ ευχάριστο αυτό . 




Κάποιες μικρές στάσεις στο δρόμο για νερό και τσιγάρο ,
και τρώμε τα χλμ έχωντας φτάσει καμιά 10αρια πριν το δωμάτιο που θα μέναμε
νωρίς το απόγευμα . 












 Συχνά πυκνά , εγώ , σαν γνήσιος Έλληνας δεν τι πάλευα με τα 120-130 που πηγαίναμε
και ανέβαζα χλμ για λίγη ώρα αλλά μετά έκοβα μιας και τα παιδιά δεν ακολουθούσαν τα καγκουριλίκια μου 
Έτσι κάποιες φορές τους έχανα από πίσω μου , έκοβα λίγο στα 110 δεξιά και με έφταναν άμεσα .
Αυτό το σκηνικό έπαιξε καμιά 10αρια φορές και την συγκεκριμένη μέρα .


 Όπως είπα λοιπόν είμαστε 10 χλμ περίπου πριν φτάσουμε στο σπίτι ,
και κανά 2-3 πριν βγούμε από την autostrada .
Έχω κάνει ένα άνοιγμα πάλι και αφού έχω χάσει τα παιδιά από το οπτικό πεδίο
μένω στη δεξιά λωρίδα μέχρι να φανούν με 100-110 χλμ/ωρα.


 Περνάνε 10 sec που τόσο συνήθως έκαναν μέχρι να εμφανιστούν στο βάθος
και δεν βλέπω φώτα στο βάθος .
Περνάνε 15 , περνάνε 20 sec .... αρχίζουν και με ζώνουν τα φίδια 
30 sec , 35 ....


ok είμαι βέβαιος κάτι μλκια έχει γίνει .


Κάνω δεξιά μπαίνω βοηθητική και σταματάω εντελώς και περιμένω .
Περιμένω , περιμένω ....περιμένω αλλά τίποτα .


Κατεβαίνω από το μηχανάκι και αρχίζω να σκέφτομαι τις επιλογές μου :


a) να γυρίσω μέσα στην autostrada δεν μπορώ
β) να πάρω τηλέφωνο δεν μπορώ γιατί μαλακωδώς έφυγα χωρίς να βάλω κάρτα
γ) να πάρω τηλέφωνο το 112 ήταν πολύ νωρίς για να αναστατώσω τη μισή Ιταλία .


Αποφασίζω να περιμένω και αυτό κάνω ,
μέχρι που 1 λεπτό αργότερα σταματάει ένα Ιταλικό ΙΧ από πίσω μου ,
και επιβεβαιώνω αυτό που ήξερα ήδη δλδ ότι έχει γίνει μλκια .


Εύχομαι να μην είναι τα χειρότερα και να ακούσω κάτι απλό 
ο Ιταλός με πλησιάζει , πιτσιρικάς 25 χρονών περίπου
και με σπαστά Αγγλικά μου λέει


- your friends about 2 km back , have problem
- are they ok ?
- problem with tyre
- are they ok ?
- yes they are fine , the tyre boom


οκ , κατάλαβα !!
Το λάστιχο έσκασε και είναι καλά 2 χλμ πίσω μου .
Χαλαρώνω και τον ευχαριστώ που σταμάτησε για να μου πει
( λες και τον έστειλε κάποιος 


και αράζω πλέον περιμένοντας να δω τα παιδιά ή να έρχονται
αφού θα επισκευάσουν το λάστιχο
ή να τους δω να περνάνε με οδική .


 Κοιτάω και το κινητό μου και βλέπω sms από τα παιδιά
που επιβεβαιώνει αυτά που μου είπε ο Ιταλός και ότι προσπαθούν να το φτιάξουν
στη βοηθητική λωρίδα της autostrada .


 Αναμένω , μην μπορώντας να κάνω κάτι περισσότερο
και βγάζω φωτό να περάσει η ώρα ...












 Έχουν περάσει 50 λεπτά ώσπου τους βλέπω να έρχονται πατώντας στη βοηθητική λωρίδα
και με πολύ μικρή ταχύτητα .
Πάμε να βγούμε από την autostrada που νυχτώνει και έχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνο
και να κάνουμε αυτά τα 10χλμ μέχρι το δωμάτιο με το μισοφουσκωμένο
πίσω ελαστικό του bandit και στο δωμάτιο θα συζητάγαμε τι θα κάναμε αύριο . 




 Όντως βγήκαμε και φτάσαμε στο δωμάτιο , όπου μας περίμενε ο Ιταλός
να μας δώσει τα κλειδιά .










 Τον ρωτάμε αν παίζει βουλκανιζατέρ εδώ κοντά μας λέει τέτοια ώρα πως δεν παίζει
αλλά και πως την επόμενη μέρα μιας και ήταν Κυριακή δύσκολα θα βρίσκαμε .


 Οκ , το αφήνουμε όπως έχει τώρα να κάνουμε ένα μπάνιο και να ξεκουραστούμε
και αύριο το πρωί με φρέσκο μυαλό θα ψάχναμε για τη λύση .
Πάντως ένα ελαστικό ήταν πολύ λίγο για να μας σταματήσει . 




 Μπανάκι , τηλεορασίτσα τελικό CL , και μία μικρή βόλτα στο χωριό
για να πιούμε καμιά μπύρα .


- τι θα φάμε ?
- εγώ δεν τρώω , δεν πεινάω
- οκ , θα φάμε εμείς , τι έχει ?
- έχει hamburger
- ωραία θα πάρουμε από ένα


 Δεν σας λέω πόσο έκαναν αλλά σας δείχνω εικόνα
της άποψης περί hamburger αυτού του μαγαζιού 










Που ναι το ψωμάκι ωρέ ?? 




 Με αυτά και με αυτά , κουρασμένοι
και έχωντας περάσει και τη σημερινή μας αστοχία / περιπέτεια
πείτε το όπως θέλετε ...
πήγαμε να την πέσουμε για ύπνο μιας και μας περίμενε μεγάλη μέρα αύριο .


Μεγάλη και οδηγικά μιας και θα μπαίναμε στα ωραία κομμάτια της διαδρομής
αλλά μεγάλη μιας και θα έπρεπε να λύσουμε και το θέμα του ελαστικού
και όλα αυτά Κυριακή σε ένα Ιταλικό χωριό 




....η συνέχεια τις επόμενες μέρες








 

*σημείωση :


ξέχασα να αναφέρω πως το raid στη διάρκεια της μέρας , σε κάποια στάση που κάναμε
αρνήθηκε να πάρει μπροστά .
Το σενάριο το ίδιο δλδ : η μίζα να γυρνάει με δύναμη , efi να μην ανάβει , αλλά να μην παίρνει μπροστά .
Ανοιξε κλέισε το διακόπτη κανά 2-3 φορές και πήρε οπότε το θεώρησα ''τυχάιο'' 






ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΜΕΡΟΣ


Ξημερώνει λοιπόν , και έχουμε να δούμε τι θα κάνουμε με το ελαστικό του bandit .
Τα σενάρια που παίζουν είναι 2 :

a) επισκευή με ξεζαντάρισμα ελαστικού από εσωτερικά
β) αλλαγή ελαστικού αν δεν μπορεί να εφαρμοστεί η λύση α

Για κορδόνι δεν το συζητάει ο ιδιοκτήτης .


Τα μηχανάκια παρκαρισμένα από κάτω από το διαμέρισμα που μείναμε





 Αποφασίζουμε οι 2 να ψάξουμε για βουλκανιζατέρ και ο ένας να περιμένει στο δωμάτιο
και να μην φορτώσουμε τα μηχανάκια μέχρι να βρεθεί λύση πρώτα.
Κατεβαίνουμε κάτω και εκεί πιάνω τον Ιταλό γείτονα και τον ρωτάω αν ξέρει κάτι .
Ο Ιταλος δεν μιλάει γρι Αγγλικά και παλεύουμε να συννενοηθούμε με νοηματική
σύμβολα και ζωγραφική σε χαρτί . 
Με τα πολλά κάτι συννενοούμαστε και φεύγει με το αυτοκίνητο του να βρει λύση .


 Ανακουφιζόμαστε προς στιγμήν πως όλα θα λυθούν τόσο γρήγορα και εύκολα ,
αλλά μετά από 10 λεπτά γυρναέι και μας λέει πως δεν υπάρχει τίποτα σε ακτίνα 70 χλμ 


 Οκ , τον ήπιαμε . Αν δεν βρίσκαμε λύση θα είμασταν υποχρεωμένοι να μείνουμε ακόμα ένα βράδυ εκεί .
Ευτυχώς που όταν έφτιαχνα τους χάρτες είχα μία μέρα στο τέλος , που την ονόμαζα μέσα ασφαλείας .
Την ονόμαζα έτσι γιατί αν χρειαζόταν θα την κόβαμε για να έβγαινε το υπόλοιπο πρόγραμμα κανονικά
που ήταν και το καλό κομμάτι της βόλτας .
Να λοιπόν που αυτή η μέρα μπορεί να έβρισκε εφαρμογή . 




 Ξεκινάμε λοιπόν να πάμε να βρούμε ανοιχτό λαστιχά .
Ρωτάμε τους πάντες , σταματάω μοτοσυκλετιστές στο δρόμο , ταξιτζήδες ...κτλ
αλλά η απάντηση παντού ίδια και πάντα αρνητική .
Απογοήτευση !! 


 Σταματάμε στην άκρη του δρόμου για ανασυγκρότηση , πάω να βάλω μπρος το raid .... τα ίδια 
Μία , δύο τρεις προσπάθειες .... τίποτα !!
Άντε ξανα βγάλε σέλα στη μέση του δρόμου να δούμε τι και πως ...
Η ασφάλεια πάλι καψαλισμένη . Την αλλάζω πάλι , κουμπώνω σέλα , βάζω μπροστά και παίρνει
θεωρώντας πάλι ( εσφαλμένα ) ότι έχω βρει τη πηγή του προβλήματος , και συνεχίζουμε την αναζήτηση .




 Κάποια στιγμή κόβωντας βόλτες στη πόλη , βλέπω ένα περιπολικό και δεν χάνω την ευκαιρία .
Σταματάω και μπλα,μπλα,μπλα .... ο καραμπινιέρι αν και ντυμένος επίσημα και έχοντας προφανώς άλλη δουλειά να κάνει
ασχολείται μαζί μας και αρχίζει τα τηλέφωνα κολλητά το ένα πίσω από το άλλο .







Μετά από κανά 15λεπτο μας λέει πως βρήκε λύση , θα ανοίξει το μαγαζί του ένας giovanni μόνο για μας ,
και πως θα μας πάει ο ίδιος με το περιπολικό στο συνεργείο !! 




 Εγώ σταματημένος στο ίδιο σημείο με το περιπολικό , το bandit καμιά 100αρα μέτρα παρακάτω .
Περιμένω το καραμπινιέρι να μπει στο punto και να αρχίσω να τον ακολουθώ , όταν ένα άλλο
άσχετο περιπολικό περνάει το δρόμο .... το βλέπει το bandit και αρχίζει να τον ακολουθεί
νομίζωντας ότι είναι ο δικός μας !! 




 Μλκ λέω αυτά δεν γίνονται !! Βλέπω εν το μεταξύ τον δικό μας που έρχεται , και δεν μπορώ να πάω
να πιάσω τον άλλο που τράβηξε για άλλα ντάλα .
Σκέφτομαι καλύτερα να ακολουθήσω να δω που είναι το συνεργείο και μετά βρίσκω τον άλλο .
Και έτσι έκανα .








 Φτάνουμε εκεί , εξηγώ του καραμπινιέρι τι έγινε ... τον ευχαριστώ και αναμένω τον μάστορα ,
ενώ σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω για να βρω το bandit .
Πάω 150 μέτρα παρακάτω σε μία διασταύρωση που αν καταλάβαινε ότι έχει κάνει λάθος
από εκεί θα πέρναγε και θα τον τσάκωνα ... και έτσι έγινε !! 


 Αφού βρεθήκαμε πήγαμε στο συνεργείο , και μετά από 5 λεπτά ήρθε ένα φορτηγό οδικής
με τον giovanni μέσα υποθέτω που θα μας έφτιαχνε το λάστιχο . 







 Όλα καλά όλα ωραία , μόνο που ο giovanni δεν έχει ιδέα από εσωτερικά μπαλώματα κτλ
παρά αρκείτε στο να μας βάλει ένα νέο κορδόνι σίγουρα πιο σωστά από τι το έιχαν βάλει χθες .
Πλέον η απόφαση για το αν θα συνεχίσουμε σήμερα ή θα μείνουμε εκεί
όσο και να μην μου άρεσε σαν ιδέα καθόλου ,
ανήκει στον οδηγό του .


 Εν τέλει αποφασίζει να συνεχίσουμε και όπου μας βγάλει ,
και έτσι γυρνάμε στο δωμάτιο μαζεύουμε γρήγορα γρήγορα ,
και σπεύσουμε να βγούμε στο δρόμο να καλύψουμε το χαμένο έδαφος . 


 Είχαμε 350 χλμ περίπου μπροστά μας που περιελάμβαναν το san boldo
και τον παγετώνα grossglokckner βόρεια της Λιένζης ,
αλλά είμασταν οριακά για να προλάβουμε να δούμε και τον παγετώνα .







 Σταμάτάμε για καύσιμα πριν πιάσουμε τα ωραία της διαδρομής ,
και το raid κάνει πάλι τα ίδια . Απελπισία !! 
Μία , δύο τρεις ..... και παίρνει μπροστά .
Πήρε ? Άρα συνεχίζω και όσο με βγάλει !! 




 Το τοπίο έχει αρχίσει και αλλαζει ,
βγαίνουμε από τα αστικά κέντρα και αρχίζουμε και ανηφορίζουμε .
Η θερμοκρασία ( επιτέλους ) πέφτει και το μάτι αρχίζει να ανοίγει !! 













 Πλέον κάνουμε και τη πρώτη μας γνωριμία με την ορεινή Ιταλική άσφαλτο !!
Δεν έχω λόγια απλά ... δεν έχω λόγια 
ΑΛΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ !!


Και δεν είναι μόνο η ποιότητα του οδοστρώματος , αλλά και η καθαριότητα του .
Πουθενά δεν υπήρχε να βρεις ούτε πετραδάκι μέσα , είτε ήσουν στα 800 μέτρα είτε στα 2600 .
Αυτό θα συνεχιζόταν και στην Ελβετία με αντίστοιχη ποιότητα , με μόνη εξαίρεση την Αυστρία
που προφανώς αγοράζουν άσφαλτο μαζί με τους δικούς μας 




 Φτάνουμε san boldo .
Ένα πάντρεμα τούνελ και φουρκέτας , στενό και ανηφορικό λες και είμαστε σε παιδική χαρά .
Τόσο στενό που έχει φανάρια για να ρυθμίζει τη κυκλοφορία ,
πουθενά σημείο για να σταθείς να βγάλεις μια φωτό ,
και θέλει ιδιαίτερη προσοχή μιας και μπορεί εύκολα να ξεγελαστείς και να σαβουριαστείς εκέι μέσα .










 Ήδη από αυτό το πρώτο πάσο ,
έχουμε ξεχάσει τα πάντα και με άλλη διάθεση συνεχίζουμε να
ρολάρουμε στην ορεινή Ιταλία , και που και που να σταματάμε για καμιά φωτό . 









 Από χρόνο πάμε καλά ,
έχουμε καλύψει αρκετά από τη χασούρα τη πρωινή
από προβλήματα φαίνεται να έχουμε ηρεμήσει προς στιγμήν
και οδεύουμε να περάσουμε στην Αυστρία για το περιβόητο παγετώνα
και τη διανυκτέρευση στη Λιένζη !! 






...συνέχεια β μέρος αύριο 

Κυριακη Μέρος 2ο


Έχουμε μπει λοιπόν πλέον σε μία πανέμορφη ταξιδιωτική διάθεση ,
και συνεχίζουμε να ανεβάινουμε όλο και πιο βόρεια για να περάσουμε Αυστρία .

Όσο πηγαίνουμε και βυθιζόμαστε σε αυτές τις πανέμορφες εικόνες ,
τόσο πληθαίνουν και οι μοτοσυκλέτες που συναντάμε στο δρόμο .

Από ένα σημείο και μετά , και για όλες τις υπόλοιπες μέρες που θα γυρνάγαμε στις Άλπεις
στα 100 οχήματα που συναντάμε στο δρόμο τα 85 είναι μοτοσυκλέτες .


 Μοτοσυκλέτες όλων των ειδών , και μοτοσυκλετιστές από Ιταλία , Γερμανία , Αυστρία κυρίως .
Πάλι τα bmw πλειοψηφία αλλά μην φανταστείτε τις τραγελαφικές καταστάσεις που έχουμε στην Ελλάδα ,
ας πούμε τα έβρισκες σε ένα ποσοστό 35-40 % του συνόλου .


 Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση όμως ήταν η οδηγική συμπεριφορά τους . 
Αφενώς μεν , μέσα σε κατοικημένες περιοχές είτε οδηγούσαν vespa 50cc είτε rsv4
έπεφταν όλοι στα 50 ή όσο έλεγε το όριο ( δλδ μπορεί και 30  )
αφετέρου δε όταν ήταν να σε προσπεράσουν δεν σε σούβλιζαν πάνω στη στροφή
περνώντας στο χιλιοστό από σένα , όπως έχουμε συνηθίσει στα Ελληνικά δεδομένα .


 Αντίθετα έμεναν πίσω σου και αφού είχαν βεβαιωθεί ότι τους είδες ,
σε πέρναγαν σε σημεία με χώρο και χωρίς να σε ενοχλήσουν . 


 Απίστευτα πράγματα 




Κάποια στιγμή περάσαμε τα σύνορα Ιταλίας - Αυστρίας ,
που στέκουν απλά για να θυμίζουν το παρελθόν της ΕΕ
ή αν θέλετε και για να προετοιμάζουν το μέλλον της ,
και μπαίναμε στη χώρα των ktm όπου η άσφαλτος άρχιζε να θυμίζει Ελλάδα 








 Στάση για ανασυγκρότηση , και φωτό με φόντο ένα ss !! 









 Νωρίς το απόγευμα μας βρίσκει να φτάνουμε 10 χλμ πριν τη Λιένζη και από εκεί ,
να κάνουμε την παράκαμψη των 50-60 χλμ μέχρι το παγετώνα . 


 Αρχίζει το ανηφόρισμα , και παράλληλα αρχίζει να αγριεύει και το τοπίο όσο ανεβαίναμε .
Ξεκινήσαμε με καταπράσινα λιβάδια , περάσαμε σε ελατοδάση πνιγμένα στα νερά και στους καταρράκτες
και καταλήξαμε στα 2500 μέτρα υψόμετρο , στη πέτρα και στο χιόνι ... σε μία εικόνα και θέα
που σου έπαιρνε το μυαλό και δεν μπορώ να σας τη περιγράψω με λόγια !! 



























 sticker aprilia bikers και εκεί πλέον !! 









 Η είσοδος για το παγετώνα για τις μοτοσυκλέτες στα 24,50 € ,
και σε κάποιους κακοφαίνεται αυτό ... αλλά για μένα δεν υφίσταται καν σαν θέμα .


 Όταν έχεις την ευκαιρία να δεις αυτό το θέαμα , και τον τελευταίο παγετώνα των Αλπεων εν ζωή
( ποιος ξέρει για πόσο ακόμα μιας και δεν τον είδα και πολύ στα ντουζένια του    )
δεν αξίζουν οι δεύτερες σκέψεις και οι μουρμούρες για την είσοδο , αλλά η ουσία που είναι να το δεις !!








 Κάτσαμε κανά μισάωρο απολαύσαμε τις εικόνες , και τη δροσιά που πρόσφερε το σημείο ,
και κάποια στιγμή ξεκινήσαμε να κατέβουμε για τη Λιένζη όπου θα μέναμε .


 Στοιχεία διαμονής στο gps και αφήνουμε την πλοήγηση πάνω του .
Μας βάζει στη Λιένζη , μας περνάει από το κέντρο , μας στρίβει σε ένα στενό ,
αρχίζει να μας ανηφορίζει και κάποια στιγμή μας βάζει και σε ένα στενό χωμάτινο δρομάκι ... 
λέω δεν παίζει κάτι μλκια έχει γίνει , ωστόσο το ακολουθώ να δω που θα μας πάει .

Κάποια στιγμή μέσα απο τα δέντρα ξεπροβάλει ένα ξύλινο σπίτι ,
μέσα σε μια καταπράσινη πλαγιά βγαλμένο από το μικρό σπίτι στο λιβάδι .
Έλα ρε λέω ... αυτό είναι ? Θα μείνουμε εδώ αλήθεια ?


 Και όντως ήταν το σωστό , και όντως θα μέναμε εκεί . 








 Εικόνα από Λιένζη 







Η μέρα ολοκληρωνόταν μαγικά , παρόλα τα πρωινά προβλήματα .

Η συνέχεια είχε μπανάκι και ξεκούραση για να αναπληρώσουμε δυνάμεις για την αυριανή μέρα
που θα ξαναμπαίναμε Ιταλία για να συνεχίσουμε στα πάσα της .


 Μια μικρή βόλτα στη πόλη , και φαγητό στην εύκολη και οικονομική λύση των mcdonalds .


Παράλληλα αύριο θα κάναμε μια προσπάθεια μιας και θα ήταν Δευτέρα ,
μήπως και επισκευάζαμε το λάστιχο του bandit το οποίο βέβαια δεν είχε χάσει πίεση ...
ενώ εγώ έπρεπε να βρω χρόνο και να ασχοληθώ με το garmin zumo ,
που λόγο μιας αναβάθμισης που του είχα κάνει μια βδομάδα πριν φύγω
μου είχε κάνει όλους τους χάρτες άχρηστους , αλλά ευτυχώς είναι το laptop μαζί και θα το πάλευα το πρωί !!


Το capo δεν το είχα βάλει στο πρόγραμμα για αύριο ,
γιατί θεώρησα όλα καλά .... ή έτσι νόμιζα δλδ ...


... συνέχεια αύριο  

Μπραβο πολυ καλη αφηγηση και ακομα καλυτερες φωτογραφιες.!!!
 


Υ.Γ : Παρακαλω πολυ μην σβηστει καταλαβαινω οτι κρατατε καθαρο το τοπικ αλλα αξιζουν να φαινονται
και καποια καλα λογια για το ομορφο αυτο ταξιδι.

Ισως εχεις δικιο, γιατι βλεπω οτι παει για σηριαλ "Τολμη και Γοητεια" με ολιγον "Sons of Anarchy". 

Τυχον ερωτησεις/αποριες, παρακαλω πολυ να γινουν στο τελος διαφορετικα θα κοβονται. Ολα τα αλλα θα μενουν.
 Οσοι μπορουν να κρατηθουν, καλο ειναι να το κανουν

 

* σημείωση :


 το βράδυ από το δωμάτιο στη Λιένζη , είχα μία επικοινωνία μέσω text και viber
με το Κοσμά , μπας και πάρω καμιά ιδέα βάσει της συμπτωματολογίας που είχα
και ξεκολλούσε το μυαλό μου .
 Δεν καταλήξαμε κάπου όμως , παρά στο να πάρω τηλέφωνο το Βασίλη
κάτι που δεν έκανα μιας και δεν ήταν εφικτό εκείνη τη στιγμή και δεν το θεώρησα και αναγκάιο . 








Ξημέρωμα Δευτέρας 'Α μέρος






 Όλο το βράδυ έπιασε μια μπόρα στη Λιένζη , με αστραπόβροντα και δυνατή βροχή
που έκανα τον ύπνο μας υπερπαραγωγή .
Αν δεν  έμπαινε και κανάς σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι στο δωμάτιο το βράδυ
έτσι όπως είμασταν λίγο απομονωμένα , θα ήμουν πολύ ικανοποιημένος 




 Άρχισε να μπαίνει φως από το παράθυρο , και δειλά δειλά άνοιξα τα μάτια μου .
Λέω , οκ θα ναι 6 και η ώρα θα φτιάξω καφεδάκι και θα αράξω .
Κοιτάω το ρολόι , ή ώρα ήταν 5 
Μα καλά ρε πστ μου , τι ώρα ξημερώνει εκεί πάνω ?  Πόσο βόρεια είμασταν δλδ ? 




 Μην έχοντας άλλη επιλογή , βγάζω τα σύνεργα του καφέ , φτιάχνω το φραπεδάκι μου σιγά σιγά
μην ξυπνήσω τους υπόλοίπους που κοιμόντουσαν και ανοίγω τη τηλεόραση που είχα στο δωμάτιο για παρέα .
Άντε λέω , να κάτσω να φτιάξω το garmin . Έξω το laptop , καλώδια  Internet και μια μισή ώρα παίδεμα
μέχρι της 6 και μισή ώστε να καταφέρω να εγκαταστήσω όσα χρειαζόμουν και να κάνω τους χάρτες μου να παίξουν πάλι σωστά . 




 Στο μεταξύ ξυπνάνε και οι υπόλοιποι ( ή τους ξυπνάω εντέχνως μπας και φύγουμε κάποιοα στιγμή )
και αφού πιουν καφέ κτλ , αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε για να κατέβουμε στη πόλη ,
να βρούμε βουλκανιζατέρ για το bandit και μετά να φύγουμε για το πρόγραμμα μας .


 Τα άλογα το πρωί στον στάβλο 





 Το capo με δυσκολία παίρνει μπροστά    και ξεκινάμε ...
Πρώτη στάση ένα συνεργείο που μας σύστησαν ώς το κορυφαίο της περιοχής .
Φτάνουμε , δεν μας μιλάει κανείς , δεν ασχολείτε κανείς μαζί μας ....
ρε λες να μπήκαμε σε ελληνικό μάστορα ( σκεφτόμουν ) ? 


 Την ίδια στιγμή ανατίναζαν ένα 50cc δίχρονο σκούτερ ,
με τέρμα γκάζι σε έναν διάδρομο μέχρι που κόλλησε live 


 anyway , κάποια στιγμή κάπως συννενοηθήκαμε αλλά από τι καταλάβαμε
και εδώ έπαιζε η ίδια λύση , δλδ κορδόνι και μόνο κορδόνι .
Είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν η άλλη λύση που ξέραμε εμείς
είναι γνωστή στον έξω κόσμο ή αφορά μόνο δική μας πατέντα ... 







 Πάμε και σε ένα άλλο βουλκανιζατέρ , τα ίδια και αυτός 
Αποφασίζουμε να μην ασχοληθούμε άλλο με το λάστιχο , από τη στιγμή που δεν χάνει αέρα
και να συνεχίσουμε το δρόμο μας .
Εν το μεταξύ , μιας και έχω αλλάξει ήδη 4 καψαλισμένες ασφάλειες , λέω δεν αγοράζω και έναν
πυροσβεστήρα ...γιατί όπως με πάει εμένα μπορεί και να μου χρειαστεί 









 Με πυροσβεστήρα πλέον στην γκάμα των αξεσουάρ μου ,
και με το gps να δουλέυει σωστά αυτή τη φορά ξεκινάμε για να κάνουμε τη 3η μέρα μας
ξαναμπαίνωντας Ιταλία και περνώντας μέσα από μια φιδίσια διαδρομή που είχα σχεδιάσει
πολλά πάσα μέχρι το merano που θα διανυκτερεύαμε και είχαμε κλείσει δωμάτιο
μέσω booking το προηγούμενο βράδυ . 




 Ο χάρτης της ημέρας !!





 Στη πορεία μας προς cortina d amprezzo 











 Κρατήστε το το όνομα cortina d amprezzo είναι κομβικό σημείο για τις Άλπεις ,
και μπορεί να αποτελέσει σημείο διαμονής για βόλτες καθημερινές εκεί γύρω . 
Μετά τη cortina που είναι μια υπέροχη πόλη με φανταστικά κλασικά κτήρια ,
αρχίζει το γνωστό ανηφόρισμα προς τα πάσα ...
ενώ παράλληλα πληθαίνουν και συνεχώς οι μοτοσυκλέτες που συναντάμε στο δρόμο .


 Πρώτο πάσο το falzareggo και ακολουθούν αρκετά .
Το capo δεν ενοχλεί , δουλεύει ρολόι ... και μεις έχουμε πάλι μπει στη νιρβάνα
των δρόμων και των πάσων που αντικρύζουμε .
Στρίβουμε άλλοτε χαλαρά και άλλοτε πιέζοντας , αράζουμε στις κορυφές και χαβαλεδιάζουμε
πίνουμε κανά εσπρεσάκι στα γρήγορα , βλέπουμε κανά ωραίο μοτόρι αραγμένο ...
και γενικά η μοτοσυκλετιστική διασκέδαση βαράει κόκκινο !! 






















 Η ώρα περνάει γρήγορα , και έχει μεσημεριάσει για τα καλά .
Ξεκινάμε να κατηφορίζουμε για το merano , στο οποίο όμως δεν θα μπαίναμε
αλλά θα κάναμε μια παράκαμψη πριν από αυτό για να δούμε άλλα 2 πάσα
και νωρίς το βράδυ θα μπαίναμε στη πόλη . 




 Στη πορεία μας προς το bolzano όπου κατεβαίναμε σταδιακά υψόμετρο ,
κάποια στιγμή χάνω από τους καθρέπτες μου τους πίσω .
Σταματάω δεξιά σε ένα ποταμάκι και περιμένω .
2 λεπτά αργότερα εμφανίζονται , τους κάνω νόημα να μην σταματήσουν
να προχωρήσουν και βάζω κράνος και τους πιάνω παρακάτω .


 Πάω να βάλω μπροστά ... μπαααα τίποτα !! 
Τα ίδια ... μία , δύο , τρεις , τέσσερις .... τίποτα .
Πρώτη φορά δεν έπαιρνε μετά από τόσες προσπάθειες και απογοητεύομαι .
Κατεβαίνω , βγάζω κράνος γάντια ... και περιμένω να καταλάβουν οι άλλοι
ότι δεν ακολουθώ και να επιστρέψουν .


 Παραδόξως είμαι ψύχραιμος , έχω συνηθίσει πλέον
και αράζω απολαμβάνοντας τη φύση γύρω μου
μέχρι να εμφανιστούν τα παιδιά και να δούμε τι θα κάνουμε , πάλι 




..... συνεχίζεται

Δευτέρα Μέρος Β΄




 Γυρνάνε πίσω τα παιδιά , αράζουμε λίγο σκεπτόμενοι τι να κάνουμε .
Κάποια φάση πατάω τη μίζα και παίρνει μπρος 


 Πάμε λέω , αφού πήρε .... όπου φύγει φύγει 


 Πλησιάζουμε στο merano και σταματάμε για καύσιμα .
Βάζουμε και όταν πάω να το ξαναβάλω μπροστά πάλι τα ίδια .
Εεεεε , άι γμσ λέω , ήμαρτον .


 Ξεκινάω να λύνω μέσα στο βενζινάδικο . Δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει
και αρχίζω να σκέφτομαι σενάρια εξωπραγματικά :


a) βραχυκυκλωμένα μπουζί
β) λάθος χρόνισμα στις βαλβίδες
γ) tps


και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε ...



 Συνδέω και το laptop μπας και έχει γράψει κάτι ο εγκέφαλος ,
αλλά τίποτα όλα καθαρά .
Κάνω ένα reset tps , ότι κάτι έκανα δλδ ...
και αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνουμε ??   




 Αποφασίζουμε να σφάξουμε τα 2 πάσα που είχαμε να δούμε ακόμα ,
να πάμε merano όσο ακόμα είναι νωρίς και να ψάξουμε να βρούμε να αλλάξουμε
την ασφαλειοθήκη που μου έλιωνε συνέχεια τις ασφάλειες , πεπεισμένοι ότι αυτή πρέπει να φταίει


 Φτάνουμε merano , και μέσα στη πόλη πλέον το μηχανάκι με το άνοιγμα του γκαζιού σβήνει  
Τα παίρνω στο κρανίο , το ανεβάζω σε ένα πεζοδρόμιο και αρχίζω να λύνω πάλι ...
Βρίσκουμε ασφαλειοθήκη και εγώ λέω θα αλλάξω και τα μπουζί του πίσω κυλίνδρου μπας και ...


 Αλλαγή μπουζί στη μέση του δρόμου  



 




Φορτώνω τα πράγματα μου σε άλλο μηχανάκι για να έχω άμεση πρόσβαση στη σέλα αν χρειαστεί ,
και ξεκινάμε κακήν κακώς για να βρούμε το δωμάτιο που είχαμε κλείσει .
Φτάνουμε και πλέον το ενδεχόμενο τνα καλέσω adac είναι πολύ κοντά .


 Πάμε στο parking και παλεύουμε με το capo , αλλάζουμε την ασφαλειοθήκη
παίζουμε με το tps αλλά τίποτα .
Εν το μεταξύ αύριο είχαμε το stelvio και δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι θα το έχανα 


Σκέφτομαι τις εναλλακτικές μου :


a) adac και τους ζητάω μοτοσυκλέτα να συνεχίσω
β) adac και τους ζητάω αυτοκίνητο
γ) adac και καβαλάω δικάβαλος στο άλλο capo και φύγαμε


 Όπως και να έχει εγώ με το raid η χωρίς στο stelvio θα πήγαινα . 


 Κάπου εκεί λέω να πάρω το Βασίλη ένα τηλέφωνο ,
να δω τι θα μου πει .
Όντως τον καλώ , του εξηγώ που είμαι , και αναλυτικά τη συμπτωματολογία μου .


- αισθητήρας στροφάλου Γιώργο . Το χω δει εκατοντάδες φορές , και δεν δίνει efi ...
δεν κάνει καλή επαφή και γιαυτό ενώ γυρνάει η μίζα δεν οπλίζει η τρόμπα και δεν κάνει ανάφλεξη


 Τόσο απλά !!
Τον ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθεια του , και πλέον ήξερα που να κοιτάω για το πρόβλημα .
Βγάζω τη φύσα , στραβώνω λίγο τα ποδαράκια του αισθητήρα , σπρέι επαφών κούμπωμα πάλι
και tire up για σφίξιμο και πάμε για δοκιμή !!







 Το ρημάδι δείχνει να δουλέυει σωστά . 
Εφόσον ξέρω πλέον που είναι το πρόβλημα , παίρνω την απόφαση να συνεχίσω το ταξίδι
και μέχρι όπου με βγάλει .


 Ανακουφιζόμαστε όλη από την εξέλιξη και πάμε να ετοιμαστούμε για βόλτα και φαγητό στο tirollo . 
















 Βρίσκουμε μια πιτσαρία , και λέμε άντε Ιταλία είμαστε ας δοκιμάσουμε και μια Ιταλική πίτσα .
Πλησιάζουμε να δούμε με τρόπο λίγο τις τιμές ( μην πάθουμε και κανά εγκεφαλικό )
και αφού βλέπουμε ότι ήταν σχετικά normal μπουκάρουμε μέσα . 


 Κατάλογοι μόνο σε Ιταλικά και Γερμανικά ,
και επιλέγουμε φαγητό στα τυφλά 


Έχει πάει 8 το βράδυ , και πεινάμε σαν λύκοι ... όλοι μέρα στο δρόμο νυστικοί .
Μία πίτσα , μία μπύρα και μία λαζάνια μπολονέζ για το καθένα 


 Σκάνε τα φαγητά , και έρχεται και αυτό το μπολονέζ ρε παιδιά ,
και δοκιμάζω και απογειώνομαι 


 Τι αριστούργημα λέμεεεε ... άνετα έτρωγα άλλα 2 εκεί .
Κιμάς μέσα , τυριά μέσα , και από πάνω μια κρούστα τυριού λιωμένη ...
μιλάμε ο παράδεισος του φαγανού ανθρώπου !! 

















 


Το φαγητό έσωνε τη παρτίδα της ανάποδης μέρας που πήγαινε να κλείσει άσχημα ,
αλλά τόσο η βοήθεια του Βασίλη , τόσο το καλό φαγητό και η θετικότατη εντύπωση από το tirol
γύρναγαν τη πλάστιγγα πάλι θετικά , και μετά από μία εξανλτητική μέρα
πηγαίναμε στα δωμάτια για ξεκούραση και ανυπόμονοι για την αυρινή μέρα
που θα βλέπαμε επιτέλους το διάσημο passo stelvio !! 




.... συνέχεια τις επόμενες μέρες 

 Βάζω μερικές ακόμα φωτό από τις πρώτες 2 μέρες διάσπαρτες ,
συγχωρέστε με αν κάποιες είναι διπλές στο θέμα ,
είναι τόσο πολύ το υλικό που έχω χάσει τη μπάλα !! 


 Με τα βίντεο να δείτε τι χαμός γίνεται , 50 gb υλικό 






















 

Τρίτη , η καλύτερη μέρα του ταξιδιού .
( α μέρος )







 Το ξημέρωμα , ξέρετε 5:30 το πρωί , με βρήκε στο ξύλινο μπαλκόνι του δωματίου
να απολαμβάνω το καραβίσιο handmade καφέ μου με θέα τα γύρω βουνά και
με έναν καιρό που έδειχνε να ανοίγει όσο περνούσε η ώρα . 







 Λίγο αργότερα θα ξύπναγαν και οι υπόλοιποι και θα κατεβαίναμε κάτω για πρωινό .
Ήταν η πρώτη μέρα που η διαμονή μας περιελάμβανε πρωινό και θα το τιμούσαμε δεόντως .


Εκεί ήταν και μια παρέα ηλικιωμένων , μάλλον Γάλλοι , που ήταν ενθουσιασμένοι με τη παρουσία μας
και μας μοίραζαν απλόχερα χαμόγελα όλη την ώρα .


 Είμαι βέβαιος πως θα είχαμε πολλά να πούμε , πολλά να μας ρωτήσουν , και πολλά να ακούσουμε ...
αλλά αυτοί δεν μίλαγαν Αγγλικά , εμείς καθόλου Γαλλικά οπότε αρκεστήκαμε σε χαμόγελα και χαιρετούρες . 









 Η σημερινή μέρα περιελάμβανε το διάσημο passo stelvio , το οποίο δεν απείχε και πολύ από εκέι που ήμασταν ,
αλλά και την είσοδο μας στην Ελβετία και τη διαμονή μας στο  περιβόητο davos το οποίο ήθελα πολύ να επισκεφθώ .
 Είχαμε πλέον αποδεχτεί ότι το λάστιχο του bandit θα παραμείνει με το κορδόνι ,
και ότι το capo θα συνέχιζε να μας σπάει τα νεύρα και να αποδεικνύεται ρώσικη ρουλέτα κάθε φορά που
θα χρειαζόταν να το βάλουμε μπροστά , αλλά εφόσον ξέραμε από που προέρχεται δεν είχαμε πρόβλημα . 




 Βέβαια το capo , δεν είχε πει ακόμα τη τελευταία του λέξη ,
και ενώ ξεκινήσαμε μια χαρά θυμήθηκε στη διαδρομή να κάνει κάτι περίεργα κοψίματα ,
και άλλες φορές στην εκκίνηση με πρώτη και στο άνοιγμα του γκαζιού να πνίγεται και να σβήνει  ...
δεν πτοήθηκα όμως ιδιαίτερα , ανακάλυψα πως όταν το έκανε αυτό
αν καθόμουν 1 λεπτό στην άκρη του δρόμου και το άφηνα να δουλεύει ρελαντί επανερχόταν
οπότε με συνοπτικές διαδικασίες παραμερίστηκε και αυτό ,
και πιστός στη λογική που έλεγε :


'' λειτουργεί ? άρα πάμε ''


θα συνέχιζα για να ζήσω το υπόλοιπο του ταξιδιού !!   
( αν και το άγχος του το είχα σε όλο το ταξίδι )




 Το ανέβασμα στο stelvio ξεκινάει από νωρίς ,
με μία φύση που οργίαζε  πολλά χλμ πριν τη κορυφή ,
και σου έδινε μια πρόγευση τι θα επακολουθούσε .


 Στο δρόμο , όλες τις μέρες και σε όλες τις χώρες ,
πολλά μα πάρα πολλά ποδήλατα . 





 Οι άνθρωποι πραγματικά δεν παίζονται ,
είναι από άλλο πλανήτη σε φυσική κατάσταση και σε αντοχές .
Δεν ξέρω πόσοι κάνετε ποδήλατο ή πόσοι μπορείτε να αντιληφθείτε πλήρως τι έκαναν ...
αλλά μιλάμε ότι έκαναν 60 και 70 και 100 χλμ εκ των οποίων τα μισά ανηφορικά
που σε ανέβαζαν από τα 800 μέτρα πχ υψόμετρο στα 2100 και 2300 κτλ


απλά 


εδώ εμείς κουραζόμασταν με τα μηχανάκια και αυτοί το έκαναν με ποδήλατα !! 


Πρώτες εικόνες του πάρκου , πριν πιάσουμε τις φουρκέτες που θα μας ανέβαζαν στη κορυφή 



















 Το τοπίο αλλάζει όσο ανεβαίνεις , όπως και σε όλα τα πάσα ,
και μπαίνουμε στις αριθμημένες φουρκέτες . 
Δεν θυμάμαι ακριβώς τον αριθμό τους , μιλάμε για καμιά 50αρια
και ήταν όλες αριθμημένες δλδ :


49 , 48 , 47 ..... 5, 4 ,3 , 2 , 1  μέχρι και τη κορυφή .


Βαρέθηκα να στρίβω το ποταμόπλοιο στις επιτόπιες φουρκέτες 


Μέχρι που φτάνεις στη τελευταία , ακολουθεί μια μικρή ευθεία και αντικρύζεις
τη κορυφή του stelvio 
















 Στη κορυφή βέβαια , ο κακός χαμός .
Μιλάμε για το μοναστηράκι των πάσων 


Πάρα πολλές μοτοσυκλέτες , πολλά μαγαζιά ,
σουβενίρ , πάγκοι με λουκάνικα , καφέδες ...
μόνο γύφτοι να πουλάνε καρπούζια έλειπαν 



















 Αράξαμε κάμποση ώρα , παίξαμε με το χιόνι που ήταν σε αφθονία ,
ρουφήξαμε οξυγόνο , εικόνες και αναμνήσεις και ανεβήκαμε πάλι στα μηχανάκια
για να συνεχίσουμε για το επόμενο passo το gavia . 


 Το μόνο που παρακαλούσα το θεό , ήταν να πάρει μπροστά το capo με τη πρώτη
και να μην ξεφτιλιστούμε εκεί στα βουνά με 150 μηχανάκια και μοτοσυκλετιστές γύρω μου
... και ευτυχώς με άκουσε ο Κύριος και πήρε με τη πρώτη και άνετα !! 




 Συνέχεια λοιπόν για passo gavia .
Λιγότερο διάσημο από το stelvio , με λιγότερο κόσμο
αλλά πολύ πιο ωράιο 


 Εκεί βρήκαμε και την ευκαιρία και λίγα μέτρα πριν τη κορυφή αράξαμε
σε ένα καταφύγιο και ήπιαμε ένα εσπρεσάκι έξω στο κρύο με θέα
τα χιονισμένα βουνά και τα ρυάκια που σχηματιζόντουσαν καθώς τα χιόνια έλιωναν .



























.... συνεχίζεται αργότερα με β μέρος και πορεία προς davos 

 β΄ μέρος




 Ξέχασα να βάλω το χάρτη της ημέρας !! 





 Έχουμε περάσει λοιπόν το Passo stelvio και το passo gavia ,
ενώ ενδιάμεσα έχουμε διασχίσει το Bormio ,
και οδεύουμε ολοταχώς για να μπούμε στην Ελβετία .


 Λίγο πριν τα σύνορα σταματάμε στην aprica για ανεφοδιασμό σε καύσιμα ,
και όπως κάθομαι εκτός μοτοσυκλέτας κοιτάω το δείκτη λαδιού .
Έχει πέσει πολύ ... 


 Η αλήθεια είναι ότι λίγες μέρες πριν φύγω έβλεπα κάτι λαδάκια στο γκαράζ
αλλά τα απέδιδα στη λίπανση της αλυσίδας ...
όμως τώρα το έβλεπα καθαρά , είχα διαρροή !!
Ή μάλλον πιο σωστά , είχα ΚΑΙ διαρροή λαδιού 


 Δε γμσ λέω , και πάω στο βενζινάδικο να αγοράσω λάδι .
Βρίσκω ένα agip 10-40 , ( αυτό είχε δλδ μόνο ) το αγοράζω
και το συμπληρώνω , μέχρι λίγο πιο κάτω από την ένδειξη max .


 Περιττό να σας πω , πως 1 lt το έφαγα σχεδόν όλο στο ταξίδι 





 Βάζουμε μπροστά και συνεχίζουμε , για να μπούμε Ελβετία .
Έτσι όπως είχα φτιάξει τους χάρτες θα μπαίναμε Ελβετία ,
θα ξαναβγαίναμε λίγο πιο κάτω και θα ξαναμπαίναμε οριστικά
λίγο αργότερα παιρνόντας ορισμένα πάσα στο ενδιάμεσο .


 Φτάνουμε στα σύνορα , και ήδη ''μυρίζει'' Ελβετία . 
Σταματάμε και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε στο τελωνείο .
Η Ελβετία δεν ανήκει στην ΕΕ , και έχει συνοριακό σταθμό σε λειτουργία .


 Πλησιάζουμε δειλά δειλά , με το σκεπτικό μήπως μας ζητήσουν χαρτιά
αλλά εν τέλει απλά περνάμε από δίπλα τους χωρίς να μας δώσουν καμία σημασία . 


 Στην Ελβετία έπαιζε και ένα ακόμα σενάριο ,
αυτό της βινιέτας , η οποία κόστιζε 40 € 


 Μας είχε βασανίσει πολύ αυτό πριν πάμε εκεί ,
μέχρι που μάθαμε πως βινιέτα χρειάζονται τα οχήματα
που κινούνται στους αυτοκινητόδρομους της Ελβετίας μόνο .


 Ωραία !! Και ποιοι είναι οι αυτοκινητόδρομοι ?? 
Ιδού η λύση







 Είμασταν οκ , αφού καμία διαδρομή μας δεν πάταγε σε αυτούς τους δρόμους .
Και έτσι γλυτώσαμε το 40αρι . 




 Κεφάλαιο Ελβετία


 Αν μπορούσα να μετακομίσω σε μία χώρα αύριο το πρωί ,
από αυτά που έχω δει μέχρι στιγμής αυτή θα ήταν η Ελβετία .

Μία χώρα βγαλμένη από παραμύθι ,
ένας λαός ήπιος , ήρεμος ... πολιτισμένος .


Όπου και να κοίταζες ήταν σαν να έβλεπες πίνακα ζωγραφικής ,
όπου και να έστρεφες το βλέμμα σου όλα τακτοποιημένα σε τάξη ,
όμορφα συντηρημένα , λες και είχε περάσει πριν από λίγο κάποιος και τα είχε φτιάξει .


Παντού ανάπτυξη , παντού δρόμοι , παντού .... τα πάντα
Είχε τρένα ρε παιδιά μέχρι και στα πάσα επάνω .
Το διανοήστε ?


Ανέβαινε το τρένο στα 2800 μέτρα , και το έβλεπες να κατεβαίνει φουρκέτες κατηφορικές
και εμείς έχουμε έναν οδοντωτό όλο και όλο και τον έχουμε ως μνημείο . 


Τι άλλο να πω γιαυτή τη χώρα , δεν ξέρω ... είμαι ερωτευμένος μαζί της !! 




 Περνάμε από απίστευτα μέρη , που δεν μπαίνουμε καν στο κόπο να σταματήσουμε για φωτό
γιατί πολύ απλά αυτά που βλέπουμε είναι παντού !!





 Συνεχίζουμε να κάνουμε τη παράκαμψη που θα βγαίναμε Ιταλία πάλι για το passo livigno
και θα γυρνάγαμε ξανά Ελβετία και davos μετά .
Εκεί στη διαδρομή συναντάμε και το πρώτο και μοναδικό Έλληνα που είδαμε σε όλο το ταξίδι .
Ήταν ένα τουριστικό λεωφορείο από τη Θεσσαλονίκη , και μόλις κατάλαβα ότι είχε Ελληνικές πινακίδες
ξέρετε πιάσαμε τα πατριωτικά , κόρνες , χαιρετούρες και τα σχετικά ....
σαν εξωγήινους μας κοίταζαν οι Ελβετοί 
παίζει να ήμουν και η πρώτη κόρνα που είχε να ακουστεί χρόνια στη χώρα .




 Φτάνουμε passo livigno σε Ιταλικό έδαφος ,
και σταματάμε για ξεκούραση και να χαζέψουμε με το τοπίο .



























 Περνάει η ώρα και ξαναμπαίνουμε στο δρόμο .
Επόμενη στάση davos αφού πρώτα θα περνάγαμε από άλλο ένα πάσο
που μαγεμένος από σα είχα δει εκείνη τη μέρα είχα ξεχάσει και το όνομα του . 


 Μπαίνουμε ξανά Ελβετία , και είμαστε σε ένα τεράστιο τούνελ
όπου χάνω τη σύνδεση με το gps και πάμε για λίγο στα τυφλά .
Βγαίνουμε από το τούνελ και φτάνουμε σε ένα φράγμα το οποίο είναι τελωνείο
αλλά έχει και διόδια     , 13 € παρακαλώ τα οποία πληρώνουμε
και αναρωτιόμαστε γιατί τα πληρώσαμε ?? 


 Η απάντηση δόθηκε λίγο μετά , όταν συνηδητοποίήσα ότι λόγο του τούνελ
είχα χάσει κατά λίγα μέτρα το σωστό δρόμο και μπαίναμε από άλλη διαδρομή
από αυτήν που είχα σχεδιάσει , αλλά όταν το κατάλαβα ήταν άργα ...
είχαμε δώσει τα φράγκα και μπορούσαμε να πάμε μόνο μπροστά .


 Στη πορεία ξαναμπαίνουμε σε ένα τούνελ , μήκους άνω των 3 χλμ
στενό και σαν να ήταν σκαμμένο στα χέρια ... μάλλον για αυτό ήταν τα 13€
Βγαίνουμε από τη πίσω μεριά του βουνού , και λυσάμε στην Ελβετική άσφαλτο
που και αυτή δίνει ρέστα . 


 'Οσο πλησιάζουμε προς davos έχει αρχίσει και απογευματιάζει και ο καιρός κλείνει ,
μέχρι που 25 χλμ πριν μας πιάνει βροχή .
Σημειωτέον ήταν η πρώτη και η τελευταία βροχή που θα συναντάγαμε σε όλο το ταξίδι
προς διάψευση όλων των Κασσάνδρων που προέβλεπαν χιόνια , παγετούς και καταποντισμούς για αυτή τη περίοδο 

Βάζουμε αδιάβροχα και συνεχίζουμε για νταβός ,
περνώντας από το passo fluella
που λόγο βροχής όμως δεν σταματήσαμε καθόλου και δεν έχουμε σχεδόν καμία φωτό .

Eικόνες davos !!  




















Aν σας είπα πριν , ότι ερωτεύτηκα την Ελβετία
το davos το αγάπησα από τη πρώτη στιγμή .


Κρυμένο μέσα στα βουνά ,
με άριστες υποδομές , ήσυχο και γαλήνιο .


Χειμώνας βέβαια και ας ήταν 10 Ιουνίου σχεδόν ,
το πρωί έγραφε 5 βαθμούς το κοντέρ 


Είχαμε βρει ένα δωμάτιο το προηγούμενο βράδυ μέσω του airbnb
και ευτυχώς δλδ γιατί οτιδήποτε άλλο δεν πλησιαζόταν ούτε απέξω για διαμονή .
Εμείς καθαρίσαμε με ένα 35αρι το άτομο .


Η γυναίκα που μας έδωσε το δωμάτιο ευγενικότατη και φιλικότατη ,
μου έκανε τεράστια θετική εντύπωση η συμπεριφορά της .
Εκεί που επίσης συγκλονίστηκα ήταν όταν εκφράσαμε αμφιβολίες
για την ασφάλεια των μοτοσυκλετών έξω , μας απάντησε χαμογελαστά :


'' δεν κλέβει κανείς στο Νταβός , δεν έχετε κανένα πρόβλημα . Μπορείτε να αφήσετε
και τη πόρτα ανοιχτή αν θέλετε ''


εεεε , νταξ αυτό ήταν


I Love Davos !!! 




To μόνοοοοοοο προβληματάκι στην Ελβετία και το Davos ,
είναι το φαγητό . 
Μην πείτε ότι θα βγω έξω να πάρω κάτι να φάω ,
δεν πρόκειται απλά να βρέιτε τίποτα .


Καταρχής Τρίτη απόγευμα 7 η ώρα και όλα κλειστά !!
ΌΛΑ ΟΜΩΣ !! Απορώ αυτός ο Άδωνις που τα έχει δει αυτά που λέει
ότι στην Ευρώπη όλα είναι ανοιχτά ? 


Επίσης κόσμος πουθενά . Δεν ξέρω που πάνε και τι κάνουν
αλλά εμένα αυτός ο μοναχισμός μου άρεσε . 


Περπατάγαμε στο κέντρο , και σε κάποια φάση σταματήσαμε και δεν μιλάγαμε
για να ακούσουμε κάποιον ήχο .... και ήταν λες και είμασταν σε κάποια βουνοκορφή .
Απόλυτη ησυχία , μόνο τα βήματα μας και οι φωνές μας ακουγόντουσαν . 


Τη λύση στο φαγητό μετά από αποτυχημένο ψάξιμο μιας ώρας
έδωσε το supermarket το οποίο μου έκανε εντύπωση ότι είχε πολλά προπαρασκευασμένα φαγητά
που ήθελαν απλά φούρνο .
Να δείτε που και οι ντόπιοι έτσι θα τρώνε !!


Γιαυτό έρχονται Ελλάδα παιδιά , τρώνε σουβλάκι και παθαίνουν ΣΟΚ
δεν τα έχουν δει αυτά ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα !! 


anyway ,
η μέρα έκλεινε θαυμάσια
φοβερά τοπία
φοβερή δρόμοι
σχεδόν μηδέν προβλήματα
και είναι σίγουρα μια μέρα που θα γυρνάει στο μυαλό μου
και θα την αφηγούμε στα εγγόνια μου στο μέλλον !! 






.... συνέχεια τις επόμενες μέρες με νέες περιπέτειες   

Τετάρτη 
τελευταία μέρα στα βουνά




 Η αλήθεια είναι ότι μετά από τη προηγούμενη υπερπλήρη μέρα
σε εικόνες , διαδρομές , μέρη ....κτλ
εγώ ήμουν χορτάτος !! 


 Σκεπτόμουν ότι ακόμα και σήμερα να έμπαινα στο καράβι για επιστροφή
θα ήμουν μια χαρά μιας και είχα γεμίσει από ευχαρίστηση .
Πρώτη φορά μου συνέβαινε αυτό σε εκδρομή/βόλτα/ταξίδι όλα αυτά τα χρόνια .


 Ωστόσο είχαμε μέρες ακόμα μπροστά μας μέχρι τον επαναπατρισμο ,
και απο δω και πέρα ότι θα έβλεπα θα ήταν απλά bonus στις ήδη γεμάτες μπαταρίες μου . 




 Δεν θα αναφερθώ ξανά στο capo σε αυτή τη μέρα γιατί δεν έχει νόημα πλέον .
Αυτό συνεχίζει να κάνει τα δικά του , και εγώ να αδιαφορώ όσο αυτό πηγαίνει .


Συνοπτικά έχουμε τα εξής :


- δυσκολία στην εκκίνηση κάποιες φορές , αλλά παίρνει μπροστά από τη μέρα που σκαλίσαμε τον αισθητήρα στροφάλου
- κομπιάσματα στο δρόμο που διορθώνονται αν κάτσω στην άκρη του δρόμου για 1 λεπτό να δουλέυει ρελαντί
- σβησίματα κάποιες φορές στην εκκίνηση στο άνοιγμα του γκαζιού που διορθώνεται όπως παραπάνω
- χάνει λάδι , απλά συμπληρώνω


Κατά τα άλλα , βράχος !! 
Άπαξ και ξεκινήσει δλδ , όλα καλά ...


Σήμερα θα φεύγαμε από το davos  , και θα γυρνάγαμε όλη μέρα στην Ελβετία .
Ο χάρτης της ημέρας μας ήταν κάπως έτσι ... 













Δεν θυμόνουν ακριβώς τι είχαμε να δούμε σήμερα ,
και είχα αμφιβολίες για αυτή τη μέρα στο πως θα καταλήξει .
Βασικά δεν θυμάμαι αν είχα πάσα μέσα ( που μάλλον είχα ) ή μόνο ορεινές διαδρομές ,
που βέβαια έχοντας στο μυαλό μου όλες αυτές τις εικόνες των προηγούμενων ημερών
μέρα δίχως πάσα = ανούσια μέρα 




 Το πρωί πριν φύγουμε , λέω κάτσε να πεταχτώ στο φούρνο του davos
να πάρω κάτι να φάω ... μας τον είχε συστήσει και η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος που μείναμε .
Μπαίνω μέσα και λέω , εεεε του πστ μια πίτα θα την έχουν δεν μπορεί .
 Κοιτάω δεξιά κοιτάω αριστερά , και είχε μόνο ψωμιά .
Σκέτα ψωμιά σε διάφορα μεγέθη . Στρογγυλά , μακρόστενα , οβαλ ...κτλ


Ρε πλάκα μου κάνουν λέω ?
Τι φούρνος είναι αυτός ? 


 
 Ντράπηκα , πήρα ένα κρουασάν που είχε και έφυγα χαμογελαστός
σκεπτόμενος το φούρνο της γειτονιάς μου , που με τα ίδια λεφτά που πήρα το κρουασάν ,
θα είχα φύγει με μια ζαμπονοτυρόπιτα , μία μπουγάτσα και ένα milko !! 




Είμαστε στο δρόμο λοιπόν και απομακρυνόμαστε από το αγαπητό davos ( ίσως κάποτε ξαναπάω εκεί )
και ψάχνουμε και παράλληλα βενζινάδικο να φουλάρουμε . Είμαι με ρεζέρβα .


 Μαλακωδώς , προσπερνάμε όλο το Νταβός και αποφασίζουμε να βάλουμε κάυσιμα στην επόμενη πόλη /χωριό .
Χμμμμ .... ναι τι ώρα ?
Απορώ τι σκεπτόμουνα όταν συμφωνούσα με αυτό ? 


 


 Από το Νταβός και έπειτα υπάρχουν μόνο βουνά , και το capo είναι με τη ρεζέρβα . 
Με ζώνουν τα φίδια ότι θα μείνουμε  από καύσιμα , αλλά τη λύση τη δίνει τελευταία στιγμή
ένα χωριό πόυ είχε μια αντλία όλη και όλη με αυτόματο πωλητή , οκ σωθήκαμε λέω !!  






  Πάω , βάζω τη κάρτα , βάζω 32 € καύσιμα ... και όλα καλά !!
Μέχρι που σκάει η χρέωση της κάρτας με mail on line και με έχει χρεώσει 150 € και 32 € 
Εγκεφαλικό !!


 Χέστηκα πάνω μου , λέω , δεν είναι δυνατόν .
Ο φίλος μου , λέει θα στα επιστρέψει τα 150 , τα κρατάει γιατί δεν ξέρει πόσο θα βάλεις αρχικά
και μετά στα κάνει αντιλογισμό .
Δεν ησυχάζω ιδιαίτερα να πω την αλήθεια , γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να πάρω επιτόπου
τη τράπεζα και να ρωτήσω , μένω να εύχομαι ότι είναι έτσι ...
και συνεχίζω τη μέρα μου χωρίς να δίνω άλλη σημασία στο γεγονός ,
αφού ότι έγινε έγινε έτσι και αλλιώς




 Λίγο παρακάτω φτάνουμε στην είσοδο του πρώτο μας πάσου για σήμερα ,
και τρώμε και το πρώτο και μοναδικό άκυρο που φάγαμε σε όλο το ταξίδι .
Το albula pass ήταν κλειστό λόγο χιονιών ακόμα , και τώρα έπρεπε να αυτοσχεδιάσουμε
για το υπόλοιπο της διαδρομής χωρίς όμως να μπούμε στους δρόμους της Βινιέτας .





 


 Πέφτει η ιδέα να πάμε εναλλακτικά προς το st.moritz που θα το βλέπαμε έτσι και αλλιώς
καθώς θα περνάγαμε το albula pass , αλλά η σκέψη γρήγορα αμφισβητείται από  μένα .
Αν πηγαίναμε st.moritz θα κάναμε 70-80 χλμ και μετά θα κάναμε άλλα τόσα τα ίδια ,
για να ξαναμπούμε στη διαδρομή μας .
Το θεωρούσα άσκοπο και χαζό , να κάνω 150+ χλμ για να δω ένα πλούσιο χειμερινό θέρετρο
που θα είχε ferrari και lamborghini .... 


 Πέφτει άλλη αντιπρόταση , γνήσια ελληνική λες και θα ανεβαίναμε στο Μέτσοβο 
που έλεγε να παραβλέψουμε την ταμπέλα που μας αποαγόρευε την είσοδο στο albulla
και να πηγαίναμε να το περάσουμε έτσι και αλλίως ... και έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε




 Φτάσαμε μέχρι το πρώτο χωριό , και εκεί ένας αναβάτης gs που κατέβαινε
( και προφανώς είχε την ίδια ιδέα με μας )
μας γύρισε πίσω λέγοντας μας ότι είναι κλειστό .









 Άντε πάλι από την αρχή .


Έξω χάρτες , έξω gps , google maps και προσπαθώ να βρω τη καλύτερη δυνατή λύση .
Καταλήγουμε ότι το καλύτερο δυνατό τη παρούσα στιγμή και υπό το φόβο της βινιέτας
ήταν να παρακάμπταμε όλο το κυκλικό κομμάτι που αφορούσε το albula pass και το st. moritz
και να συνεχίζαμε την υπόλοιπη διαδρομή ως έχει χαλαρά πλέον , μιας και τα χλμ θα είχαν μειωθεί αρκετά .


 Επίσης παρέμενε η φοβία μου για το τι θα βλέπαμε στη συνέχεια της διαδρομής ,
και αν είχα βάλει πάσα μέσα ή όχι ?
Όπως και να χει μπήκαμε πάλι στο δρόμο και ξεκινήσαμε . 


 
 Το 70% της διαδρομής αδιάφορο , και η μέρα εξελισσόταν σε φιάσκο .
Όταν λέμε αδιάφορη βέβαια για να είμαι ακριβείς , εννοώ ότι περνάγαμε από μέρη απίστευτης ομορφιάς
που τα είχαμε συνηθίσει πλέον .
Ποτάμια , λίμνες , τούνελ , δάση ....κτλ
Αυτό που ψάχναμε και θέλαμε ήταν πάσα , με άσφαλτο πίστας , και χιόνια δεξιά και αριστερά .


Ορισμένα ''αδιάφορα'' μέρη 















 Έχουμε φτάσει 40 χλμ πριν το μέρος της διαμονής μας , και η φόλα είναι προ των πυλών  ,
όταν στο δρόμο ξεπροβάλει ταμπέλα για oberalpass , και σχεδόν πανηγυρίζω μέσα από το κράνος . 
Θεωρούμε πως αυτό θα ήταν το τελευταίο πάσο που θα δούμε ,
οπότε καθυστερουμε την παραμονή μας εκεί .
Πίνουμε καφέ , τρώμε κάτι , παίζουμε στο χιόνι , και περπατάμε στο παγωμένο χιόνι μέχρι μία λίμνη εκεί κοντά .
Εκεί ανέβαινε και το τρένο που σας έλεγα πριν . 
















Καφεδάκι με θέα τη μαγεία .
3 εσπρέσο + 1 καπουτσίνο + μια ανανόπιτα ( αηδία ) = 25 € 











 Φεύγουμε από το oberalpass με την ευχαρίστηση ότι είδαμε άλλο ένα πάσο ,
αλλά και τη πίκρα ότι ήταν το τελευταίο μας πάσο . 


 Σερνόμαστε στο δρόμο αργά με πορεία προς το airolo ,
όταν σε κάποια διασταύρωση βλέπουμε ταμπέλα για furka pass
και τα χαμόγελα μας φτάνουν μέχρι τα αυτιά μας !!


 Είναι εκτός διαδρομής ,
πρέπει να το ανέβουμε και να το κατέβουμε από τον ίδιο δρόμο
αλλά ποιος νοιάζεται πλέον ?? ΘΑ ΠΑΜΕ !! 


 
Ανεβαίνουμε με λύσσα το δρόμο , που είναι μαγικός ,
( κάπου διαβάσαμε έχει γυριστεί και μια σκηνή από james bong εκεί )
και φτάνουμε στη κορυφή του furka pass
που από αυτά που είδα του δίνω το τίτλο του καλύτερου pass !! 













 Σίγουρα είχε το πιο πολύ κρύο ,
πολύ χιόνι και πολύ λίγα μηχανάκια .
Γενικότερα μέσα στην Ελβετία είχαν σπάσει τα πολλά μηχανάκια
που μάλλον επέλεγαν τα Ιταλικά πάσα σαν πιο διάσημα
αλλά από αυτά που είδα εγώ τα Ελβετικά είναι μία κλάση επάνω .


Αρχίζουμε και κει , τις μλκιες ,
να περπατάμε στο χιόνι να ανεβαίνουμε πλαγιές .
Σε κάποια φάση έχουμε μείνει και εντελώς μόνοι μας ,
και η στιγμές είναι μαγικές !! 















 Το ευχαριστιόμαστε , το ζούμε όσο πάει
και καποια στιγμή το αποχαιρετάμε για να αρχίζουμε τη κατάβαση .


 Μία από τα ίδια λοιπόν , και οδεύουμε προς airolo ...
και τσουπ 15 χλμ πριν το airolo να σου και άλλο πάσο !!


 Ε νταξ , υπάρχει θεός ΤΕΛΟΣ !! 
Μία μέρα που ξεκίνησε άσχημα , και αδιάφορα
έκλεινε με το καλύτερο δυνατό τρόπο , αφήνοντας για το τέλος τις καλυτερες εντυπώσεις !!


st. gothard λοιπόν και αράζουμε και εκεί για αρκετή ώρα .
















 Εκεί από τύχη και έμπνευση της στιγμής ,
βγήκε και αυτή η μαγική φωτογραφία !! 









 Το αστείο της υπόθεσης , ήταν ότι είχα μαζί μου αυτοκόλλητα για τα πάσα
και εκεί στο st. gothard κόλλησα το τελευταίο μου .
Μαζί με τα αυτοκόλλητα τελείωσαν και τα πάσα λες και τα είχα υπολογισμένα .
Αυτό και αν ήταν σύπμτωση !!   




 Το κεφάλαιο πάσα έκλεινε οριστικά πλέον ,
και χορτάτοι από αυτά κατεβαίναμε για το airolo .
 Εκεί είχαμε κάνει ένα λάθος που θα το καταλαβαίναμε αργά όμως .
Κλείνοντας δωμάτιο από το booking την προηγούμενη μέρα ,
για να γλυτώσουμε 20 € στο σύνολο ,
από το να μείνουμε ατο airolo που είχε κόσμο επιλέξαμε να μείνουμε σε ενα χωριό
15 χλμ παρακάτω το οποίο είχε 10 κατοίκους συμπεριλαμβανομένων εμάς των τριών 


 Έτσι φτάσαμε κατά της 6 το απόγευμα στο rodi fiesso ,
σε ένα Motel δίπλα στο δρόμο , και δίπλα στο σταθμό του τρένου
και είχαμε την ευκαιρία μέσα από τη τόση ηρεμία του τόπου
να αναλογιστουμε όλα αυτά που είχαμε ζήσει τις προηγούμενες μέρες . 


 Η συμβουλή μου όμως είναι , επιλέξτε να μείνετε σε μεγαλύτερες πόλεις
και ας δώσετε 20 € παραπάνω 













 Ευτυχώς τουλάχιστον το Motel ήταν και εστιατόρια παράλληλα ,
και θα τρώγαμε κάτι ... γιατί αν δεν έπαιζε αυτό θα βοσκάγαμε χορτάρι στα 4 


 Όταν καθόμασταν για φαγητό , το πρόβλημα ήταν ότι όλοι οι κατάλογοι
ήταν στα Ιταλικά και στα Γερμανικά και δεν καταλάβαινες τι έπαιρνες . 
Επιλέξαμε την εύκολη λύση , που ήταν η πίτσα και ένα μπουκάλι νερό .


Το μόνο μου άγχος ήταν μη παραγγείλω κατά λάθος καμιά πίτσα με σαρδέλες μέσα
και γελάσει ο κόσμος ... οπότε επέλεγα ονομασίες γνωστές ή που τις νόμιζα γνωστές 


Έτσι πήρα μια πίτσα Νάπολι , που έλεγε έλα μωρέ νάπολι τι λένε τι να έχει μέσα ...


Εεεεε , και μου έσκασε η πίτσα με τις αντζούγιες και γέλαγα 10 λεπτά !! 





 Όταν έσκασε και ο λογαριασμός του νερού ,
που ήταν ανθρακούχο και έκανε 7 € εκεί ξεκαρδήστικα !! 


Δε γμτ , και αυτή η μέρα ήταν υπέροχη ,
όλα τα υπόλοιπα πέρναγαν σε δεύτερη μοίρα !! 




.....συνέχεια τις επόμενες μέρες