11/8/2019 part3
Κατεβήκαμε λοιπόν, Φουλάρουμε και συνεχίζουμε στον sr48 που είναι πραγματικά δρομάρα! Οδηγούσα και έλεγα, εγώ εδώ θα ξαναρθώ σίγουρα! Περνάγαμε μέσα από πανέμορφα χωριά που χαιρόσουν να τα βλέπεις. Και κυλούσαμε σε δρόμους και τοπία α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-α. Και είμαστε μόνο μιάμιση μέρα εδώ!

Κάτι δε μου καθόταν καλά όμως. Καταλαβαίναμε και συζητάγαμε πάνω στη μοτο ότι τα χωριά όλα είναι αλωμένα από τον τουρισμό… Δηλαδή χαιρόσουν να τα βλέπεις άλλα καταλάβαινες πως το μόνο που έχουν είναι τουριστικά καταλύματα. Θέλω να πω, καταλάβαινες πως εκεί οι άνθρωποι δεν έχουν ζώα, ούτε μια κότα που λέει ο λόγος. Ούτε καλλιεργούσαν κάτι, έστω ένα μικρό μποστάνι. Ούτε καν έβλεπες  κάποιο καφέ με ντόπιους να αράζουν για μια μπύρα βρε αδερφέ. Αντίθετα έβλεπες τουρίστες να περνούν όπως είμασταν εμείς. Οι άνθρωποι εκεί ζουν μόνο από τον τουρισμό πολύ περισσότερο από ότι ζει η Σαντορίνη ας πούμε. Έλεγα, έτσι θα ναι εδώ στην βόρεια Ιταλία… Όμως στην επιστροφή που γυρίσαμε από αλλού κατάλαβα ότι τα χωριά που τώρα περνούσαμε είναι μάλλον η σκληρά τουριστική βιτρίνα της Β. Ιταλίας που αξίζει να δεις αλλά υπάρχουν άλλες περιοχές στους Δολομίτες που έχει πιο καθημερινούς ανθρώπους. Και έχουν και κότες και οδηγούν και τρακτερ και πίνουν και μπύρες! Χαχα!

Όπως και να ‘χει εμείς συνεχίζουμε στο μαγικό δρόμο που θα μας οδηγήσει αργότερα στο επόμενο πάσο

Με διάθεση " Θα γίνει χαμούλης..." και 1080p

11/82019 part 4

Ανεβαίνουμε στο 3ο πάσο για σήμερα το passo Pordoi. Δρομάρες και βουνοκορφές που σου κόβουν την ανάσα! Και τελεφερίκ που σε πάνε ως τις κορυφές! «ρε τους κερατάδες τι έχουν φτιάξει…» αναφωνούμε και οι 2 καθώς ανεβαίνουμε με σκοπό να ξεμεσημεριάσουμε πάνω στο πάσο με την ωραία δροσιά πριν συνεχίσουμε για τα άλλα 2 πάσα της ημέρας.

 Έxω αρχίσει να σχηματίζω μια πρώτη εικόνα για το τι σημαίνει Ευρωπαϊκή ποιότητα ασφάλτου και αυτή την εικόνα θα μου την επιβεβαιώσει όλο το ταξίδι. Πέρα από την χάραξη και τις σωστές κλίσεις. Δεν είναι ότι οι δρόμοι τους δε χαλάνε ή τους βάζουν υλικά super που αντέχουν. Είδη πρώτη μέρα και οι δρόμοι που οδηγούμε είναι γεμάτοι μπαλώματα, σε σημεία που προφανώς είχε σπάσει. Εντελώς λογικό για δρόμους που βρίσκονται εκτεθειμένοι  στο χιόνι και τον πάγο μπορεί και 8 μήνες το χρόνο. Αλλά τα μπαλώματα, αν δεν είχαν άλλο χρωματισμό, ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΣ!. Δεν χτύπαγε η μηχανή όπως εδώ. Ούτε η ανάρτηση δεν ανεβοκατέβαινε έστω και λίγο. Γιατί? Προφανώς γιατί εκεί όταν είναι να κάνουν μια δουλειά την κάνουν σωστά και με μεράκι κι ας μην μπορούν να το πουν με μια λέξη… Και η αίσθηση να ανεβαίνεις αλλά κυρίως να κατεβαίνεις βουνό με άσφαλτο που κρατάει είναι πολύ δυνατή!


Φτάνουμε πάνω στο Pordoi λοιπόν και γίνεται πάλι πανηγύρι από τις μηχανές. Χαμός! Παίρνουμε το αυτοκολητάκι μας και ένα καμένο εσπρεσακι στο χέρι και νιώθουμε την πείνα. Που να αράξουμε όμως εδώ με τόσο κόσμο «Να κατεβουμε παρακάτω να τη χωθούμε μέσα σε τίποτα δέντρα να κάνουμε ένα πικ-νικ και να ξεμεσημεριάσουμε?» Προτείνει η συνταξιδιώτισσά μου και συμφωνώ απόλυτα. Θα ήταν κρίμα σε τέτοια βουνά να μην περπατήσεις έστω και λίγο…

Κατεβαίνουμε μια υπέροχη διαδρομή, μια κατάβαση από τις λίγες, που όμως από λάθος στην τοποθέτηση της κάμερας δεν έχουμε ούτε ένα πλάνο από αυτήν. Ή μάλλον έχουμε πολλά που δείχνουν μόνο το κεφάλι μου…   Λίγο πριν το Canazei βρίσκουμε ένα πολύ ωραίο πικ- νικ spot και σταματάμε. Ξεκούραση και χαλάρωση μετά από τόση οδήγηση από το πρωί. Χρειάζεται! Τρώμε και το κάτι τις μας για μεσημέρι και απολαμβάνουμε την υπέροχη θέα στο βουνό που μόλις κατεβήκαμε.
 


Λοιπόν εκείνο το σημείο ήταν ένα «ξέφωτο» ας πούμε, στην εσωτερική πλευρά μιας  πολύ ανοιχτής φουρκέτας που έκανε ο δρόμος. Μια πολύ ωραια στροφή από αυτές που λέμε Στροφάρα! Τέλειο σημείο για moto-χάζι. Στην αρχή δεν το είχαμε καταλάβει. Μετά από λίγο όμως αρχίσαν να περνάνε μηχανές με τα όλα, σκούζοντας! Πέρναγαν με συχνότητα λεπτού! Όταν πέρναγαν μεγάλα adventure δε λέω είχε τη φάση του, αλλά όταν πέρναγαν κάτι super-duke κάτι R1 και λίγο πιο μετα 6-7 tuono και RSV-4 μας σηκώθηκε η τρίχα. Ούτε πρώτη θέση σε πίστα αγώνων SuperBikes. Αν ήταν το χωριό μου εκει και έιχα πάει για να χαλαρώσω και τους άκουγα κάθε λίγο και λιγάκι, θα μου φαινόταν πολύ ενοχλητική η φάση, δεν κάνω πλάκα. ‘Όμως δεν είναι και για τη φάση μας μου φαινόταν τέλεια.

 «Σε χαλάει να κάτσουμε να χαζέψουμε λίγο μηχανάκια;» της λέω
«πειράζει αν εγώ χαζεύω το βουνό;» μου απαντά
«εδώ που είμαστε τιποτα δεν πειραζει!» Απαντάμε και οι 2 με μια φωνή και ξαπλάρουμε στην πρασινάδα…

11/8/2019 part5

Η ώρα περνά και παίρνουμε ξανά τους δρόμους. Ίσως λόγω και της ώρας, ο δρόμος από το canazei ως και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε για niggerpass, είχε τρελή κίνηση Ευρωπαϊκού τύπου. Όλοι πηγαίνουν σταθερά με το όριο ταχύτητας 50-60 και το χειρότερο… δεν κοιτά κανείς καθρέφτες και δεν σου δίνει κανείς δρόμο να προσπεράσεις! Δε θα το παίξω ελληνάρας και θα παραδεχτώ πως καλύτερα έτσι παρά να οδηγούν όπως εδώ με σφήνες και καγκουριές. Μου έκανε όμως πολύ κακή εντύπωση η φάση των Ιταλών οδηγών «είμαι στη λωρίδα μου, πάω με το όριο στη μέση του δρόμου και δεν με νοιάζει τι γίνεται πίσω…».    Θα παραδεχτώ πως δεν ήταν λίγες οι φορές που ήθελα να αρχίσω τις κόρνες, τις φωνές και τις χειρονομίες. Ευτυχώς με την βοήθεια της συνοδηγού και την ομορφιά του τοπίου γλίτωσα  από το να μας κάνω διεθνώς ρεζίλι.

Με τα πολλά στρίβουμε για να ανεβούμε στο μικρό και χωρίς αυτοκόλητο NiggerPass. H ανάβαση δεν έχει κίνηση και η οδήγηση προς το πάσο σε δρόμο φιδίσιο και μέσα στα έλατα παίρνει από πάνω μου την ένταση που συσσωρεύθηκε στην προηγουμένη φάση. Το NiggerPass μικρό σε ύψος 1688m και με λιγες μοτο όταν το επισκευθηκαμε, πολλά όμως αμάξια. Πολύ ωραίο μέρος για στάση εσπρεσακι και ξεμούδιασμα.
 
Φεύγουμε και από εκεί με κατεύθυνση το τελευταίο πάσο της ημέρας, το πάσο Mendola ή MendelPass. Λίγο μετά όμως από το NiggerPass βρίσκουμε μια εναλλακτική διαδρομή για το πως μπορούμε να το κατεβούμε. Πάμε να την προσεγγίσουμε και το δρόμο μας τον σταματά μια απαγορευτική ταμπέλα στα Ιταλικά (δεν ξέρει κανείς μας) που ΜΑΛΛΟΝ λέει ότι ο δρόμος είναι κλειστός από το 2010!!! Γίνεταί αυτό? Από το 2010? Στην Ελλάδα να είμασταν θα τον είχαν ανοίξει! Με ελληνικό ταπεραμέντο λοιπόν και ύφος «σιγά μην πάρω στα σοβαρά μια πινακίδα που λέει κάτι για το 2010 σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνω…» αλλά και με μένα να έχω πήξει είδη πρώτη μέρα από την άκρατη νομοταγή οδήγηση, κατεβήκαμε σε ένα φαράγγι έκπληξη!

Παράθεση από: P for pegaso στις Σεπτέμβριος 17, 2020, 05:30:58 μμ

Επειδή εχω κάνει αρκετές εξορμήσεις με το strada μπορώ να σου πω ότι ταξιδεύει μια χαρά και με δύο άτομα.  Μέχρι 120-130 είσαι πολύ άνετος.  Από κει και πάνω θα αρχίσεις να βλέπεις κραδασμούς γιατί  κρεμάει και το μοτέρ μετα τις μεσαίες στροφές.  Πάντως δεν θα σε κουράσει ιδιαίτερα μιας και έχει καλή θέση οδήγησης και σέλα που είναι σαν καναπές.

Υ.Γ Μπράβο στον φίλο για το ταξίδι  και τα ωραία βίντεο που μοιράζεται μαζί μας. Να σαι καλά και πάντα τέτοια. 

Ευχαριστω για τις πληροφοριες, να εισαι καλα. Με καλυψες πληρως φιλε.
Μαλλον θα προβω σε αγορα strada συντομα, με  σκοπο μικρα ταξιδακια / εξορμησεις μεσα στην Ελλαδα δικαβαλο.
Καλα χιλιομετρα ευχομαι.

Με το καλό η αγορά. 
Σε αυτά τα λεφτά δεν υπάρχει άλλο μηχανάκι τέτοιας ποιότητας.  Πιστεύω ότι θα το ευχαριστηθείς δεόντως. Καλά και ασφαλή χιλιόμετρα εύχομαι.

11/8/2019 part6

Μετά το φαράγγι έκπληξη βάζουμε γρήγορα πορεία για το τελευταίο πάσο της ημέρας αφήνοντας πίσω μας πια τους Δολομίτες. Τι εντυπωσιακά βουνά που ήταν. Θα τολμήσω να πω πως ήταν τα πιο όμορφα βουνά που έχω οδηγήσει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Θα ξαναπεράσουμε στην επιστροφή για ένα τελευταίο αντίο.
 
Σειρά έχει τώρα το Mendel Pass. Για να το προσεγγίσουμε πρέπει να κάνουμε κάποια χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου περνώντας έξω από το Bolzano… Και όταν λέμε αυτοκινητόδρομος δεν εννοω autostrada. Αυτή στοιχίζει και δεν την προτιμούν οι Ιταλοί για μικρές μετακινήσεις… Όχι. Ήταν πιο πολύ σαν μια μεγάλη και μακρά Αττική οδός για όποιον είναι από Αθήνα. Ε, το πέρασμα μας από τον αυτοκινητόδρομο, μετά από τόσες ώρες χαλαρής οδήγησης στα βουνά ήταν εφιαλτικό. Είχε κίνηση και το κάθε λεπτό εκεί, όσο γρήγορα και αν πήγαινα, ήταν εξωφρενικά βαρετό. Φάνταζε ατελείωτο…

Σύντομα όμως βρίσκουμε την έξοδο προς το πάσο. Βγαίνουμε και… Αποκάλυψη! Το Mendel pass από τα πρώτα μέτρα ανάβασης αποδεικνυόταν ένα από τα πιο απολαυστικά πάσα από άποψης οδήγησης! Η άσφαλτος φοβερή, οι κλίσεις στις στροφές άριστες και οι στροφές κομμένες και ραμμένες για το Strada, την ροπή του και το στυλ της οδήγησής μου! Πολύ το χάρηκα αυτό το πάσο ανεβαίνοντας και βλέποντας σιγά σιγά ένα άλλο τοπίο από αυτό που είχαμε συνηθίσει στους Δολομίτες.



Φτάνοντας πάνω σταματάμε μόνο για το αυτοκόλλητο και φεύγουμε αμέσως. Εσπρεσάκι εδώ δεν ήπιαμε. Η ώρα περνούσε και έπρεπε να φτάσουμε στο Cles που θα διανυκτερεύαμε πριν πέσει ο ήλιος. Ο δρόμος προς το Cles ήταν μια υπέροχη διαδρομή μέσα από χωριά και ορεινά κτήματα με μηλιές και αχλαδιές που όμως δυστυχώς δε γράψαμε.
Εδώ τα χωριά ήταν πιο χωριά, και οι άνθρωποι στο δρόμο ήταν ντόπιοι και όχι τουρίστες. Οι λιγοστοί γέροι που είδαμε στο δρόμο περπατούσαν με τα χέρια σταυρωμένα πίσω από την πλάτη τους και οι περισσότεροι μας κοιτούσαν καλά καλά και χαιρετούσαν στο πέρασμα μας. Una fatsa una razza!

Πάνω στο ηλιοβασίλεμα, φτάνουμε στο δωμάτιο που είχαμε κλείσει. Ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, τα δωμάτια βρίσκονταν δίπλα από ένα, όχι μικρό για τα ελληνικά δεδομένα καταρράκτη! Ξεφορτώσαμε, απολαύσαμε μια γνήσια ιταλική μακαρονάδα και γρήγορα πέσαμε ξεροί, με τα μπούτια μας να τρέμουν και τον ήχο του καταρράκτη να μας νανουρίζει γλυκά. Πόσες εικόνες σε μια μέρα! Και πόσες ακόμα έρχονται!

Βρέθηκαν και φωτογραφίες! Ορίστε μερικές από δολομίτες! Με τη σειρα που εμφανίζονται:
1) θέα από τη μοτο
2) H θέα και η δρακόλιμνη στο passo Valparola
3) κοιτώντας ψηλά
4) Όχι η πιο εντυπωσιακή αλλά σίγουρα η πιο όμορφη μοτο στο passo Pordoi 

Δεν ξέρω πως να βάζω λεζάντες στις φωτό...

Απολαυστικό!
  

Και μερικές ακομα από δολομίτες έως και το Cles. Τισ βάζω τώρα αλλά το υπολοιπο υλικο θα ανεβαίνει σιγά σιγά με την αφηγηση!

 

 

Ο χάρτης της ημέρας

https://www.google.gr/maps/dir/BiciGrill+Le+due+Valli/Passo+Palade,+Unsere+Liebe+Frau+im+Walde-St.+Felix,+%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%BF,+%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1/Free+Hugs/@46.4509237,10.4296613,10z/data=!4m27!4m26!1m5!1m1!1s0x47828dc659c1ce9f:0xd4c1f865c422b724!2m2!1d11.0134027!2d46.3936623!1m10!1m1!1s0x478296a6f2241905:0x20bd536f598af859!2m2!1d11.1118824!2d46.5298872!3m4!1m2!1d10.9205044!2d46.6325584!3s0x4782c26a9b9bbacb:0xa2c3f9d2dd90fdf!1m5!1m1!1s0x4783a450bd92bca1:0x579dd9965dd77ce2!2m2!1d10.2531059!2d46.2546325!2m1!1b1!3e0


Ξύπνημα νωρίς, πρωινό, εσπρεσάκι, φόρτωμα και φύγαμε! Η λαχτάρα για τη μέρα αυτή είναι μεγάλη! Σήμερα το πρόγραμμα έχει το πάσο των πάσων. Το πάσο κίνητρο για να βρεθείς στις Άλπεις. Το passo Stelvio! Όμως για να βρεθούμε εκεί το ταξίδι είναι που μετράει! Κατεύθυνση προς merano λοιπόν. Τόση ήταν η λαχτάρα για οδήγηση που φεύγοντας από το cles ξεχνάμε στο δωμάτιο ένα φορτιστή… καλή ευκαιρία να ξαναπεράσουμε από εκεί στο γυρισμό… Από άλλο δρόμο 

45 λεπτά μετά την αναχώρηση μας και καθώς απολαμβάνουμε το ορεινό επαρχιακό δίκτυο καταλαβαίνουμε ότι, χωρίς να το έχουμε σχεδιάσει, πάμε ντουγρου για ένα ακόμα πάσο. Μικρό σε ύψος χωρίς αυτοκόλλητο και με καθόλου μοτο. Μόνο ποδηλάτες (πολλοί!!!) και ορειβάτες. Το passo  Palade! Η διαδρομή για το πάσσο μ-α-γ-ι-κ-ή

Με διάθεση “με το χαμόγελο στο στόμα…” και 1080p

12/8/2019 part2

…σταματάμε για πολύ λίγο στο passo Palade, ένα εσπρεσάκι μονό, και παίρνουμε τον κατήφορο. Τι ωραία κατάβαση μέχρι το Merano! Τι απολαυστική που γίνεται η οδήγηση σε τέτοιους δρόμους!



Εκεί βρέθηκα να είμαι πίσω από ένα ποδηλάτη που κατέβαινε ΦΕΤΕΣ! Εγώ στην αρχή είχα κατά νου να μην είμαι κοντά του και νιώθει άβολα. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι δεν μένω μακριά του επειδή θέλω αλλά επειδή δεν είναι και πολύ εύκολο να τον πλησιάσω. Το άτομο στις στροφές ήταν άπιαστο! Έμπαινε με τα όλα και πλάγιαζε το ποδήλατο του τόσο πολύ που δεν είχα ξαναδεί. 

Θα κάνω εδώ μια μικρή παρένθεση να σας πω δυο λόγια για το θέμα «Άλπεις και ποδηλάτες».

Οι άλπεις, συνηθίζουμε να λέμε πως, είναι η παιδική χαρά του μοτοσικλετιστή. Και όχι άδικα. Όλοι οι μηχανόβιοι όλου του κόσμου θέλουν και πρέπει να βρεθούν εκεί μια φορά στη ζωή τους. Έτσι αν κάποιος βρεθεί εκεί θα δει χιλιάδες ανθρώπους με τις μηχανές τους να βολτάρουν. Ταξιδιώτες, ‘γρήγορους’, Χαρλεάδες, ηλικιωμένους κάγκουρες κτλ. Θα δεί τύπους και τύπισσες να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν βουνά με ανακατασκευασμένα βεσπάκια και όλοι μα όλοι να χαίρονται το στρίβειν! Μερικοί να το χαίρονται τόσο που χαιρόσουν κι εσύ να τους βλέπεις.

Όμως τα πραγματικά αλάνια δεν είναι οι μοτοσικλετιστές αλλά οι ποδηλάτες! Ανέβαιναν ποδηλατώντας εκεί που εμείς ανεβαίναμε με μοτο. Στα 2000+ μέτρα. Και δεν ήταν 5- 10 αλλά πολλοί! Σε κάθε πάσο! Μαζοχισμός θα πεις. 'Τι είναι αυτό που τους οδηγεί να κάνουν μια τέτοια προσπάθεια;' μπορεί να αναρωτηθεί κανείς. Μέχρι να τους δείς  να αρχίσουν να κατεβαίνουν και τότε καταλαβαίνεις... Δεν έχετε ιδέα πως πήγαιναν και πώς έμπαιναν στις στροφές! Έχετε δει ποδήλατο να ξύνει πετάλι στις στροφές? Να πάτε Άλπεις και θα δείτε. Εγώ τους χάρηκα σε κάθε πάσο και τους βγάζω το καπέλο.

Τέλος πάντων, κατεβαίνουμε στο Merano μια αρκετά συμπαθητική πόλη, όχι από αυτές που θα έλεγες βιτρίνα, αλλά σίγουρα με χαρακτήρα. Από λάθος μπήκαμε μέσα στην πόλη και δεν την παρακάμψαμε. Δεν πειράζει όμως γιατί την είδαμε (λέμε τώρα) κι ας μην σταματήσαμε. Δεν είχαμε όμως όρεξη να χάσουμε χρόνο και γι' αυτό δε βγάλαμε ούτε μια φωτό. Φεύγουμε γρήγορα λοιπόν, το Stelvio μας περιμένει και έχουμε μπροστά μας αρκετό δρόμο μέχρι να το φτάσουμε...

Είναι εκπληκτική η ανάπτυξη του ποδηλατισμού σε αυτά τα μέρη ,
όπως επίσης και εκπληκτικός ο αριθμός των ποδηλατών που είναι μεγαλύτερος απο τις μοτοσυκλέτες .


Μιλάμε για 35 - 60 χλμ πορείες με ανάβαση από τα 450μ - 2300μ +


Απίθανοι τύποι !!! 

12/8/2019 part3

Αφήνοντας πίσω το Merano πρέπει να κάνουμε καμία 50χλμ στον ss38 μέχρι να στρίψουμε αριστερά για να πάρουμε το δρόμο για το stelvio. 50 χλμ μέσα σε μια κοιλάδα που ακολουθεί τη ροή ενός ποταμού. Τέλεια; Μπά! Δεν ξέρω πως μπορεί να είναι κάποια άλλη φορά αλλά εκείνη την ημέρα ήταν 50 εφιαλτικά χλμ σε δρόμο επαρχιακό με πλάτος να χωρά 1 αυτοκίνητο σε κάθε κατεύθυνση και με κίνηση διαβολεμένη! Σταθερά όλοι με το όριο ταχύτητας στα 50χλμ και να μην μπορείς να προσπεράσεις πουθενά! Στο αντίθετο ρεύμα τα ίδια και κάθε λίγο και λιγάκι κάμερες… Το τοπίο ήταν όμορφο αλλά η συνθήκη που είχαμε βρεθεί μας έκανε να μην έχουμε ψυχή να το χαρούμε. Μετά από αρκετή ώρα, με τα νευρά μας τελείως σπασμένα και εμένα να θέλω να βάλω τα κλάματα στρίβουμε αριστερά στην strada del Passo Stelvio και παίρνουμε το δρόμο που θα μας φτάσει μέχρι την είσοδο του πάσου.
 
Το τοπίο αλλάζει! Το ποτάμι που τόση ώρα ακολουθούσαμε, στρίβει μαζί μας και μας καλωσορίζει σε μια υπέροχη διαδρομή. Και όσο προχωράμε, το βουνό που πλησιάζουμε, στροφή με τη στροφή να μεγαλώνει! Η διάθεση αλλάζει και το χαμόγελο εμένα και της συνταξιδιώτισσας μου απλώνεται και πάλι στο πρόσωπό μας! Η προηγούμενη ταλαιπωρία έχει φύγει από πάνω μας με τα πρώτα χλμ.

Με διάθεση "Μα που είμαστε και κυρίως που πάμε..." και ανάλυση 1080p

12/8/2019 part4

Ανάβαση στο Passo Stelvio! Σίγουρα το πιο εντυπωσιακό πάσο όλων!

Συνεχίζουμε για να καβαλήσουμε το Stelvio και είναι ξεκάθαρο ότι θα χρειαστούμε όλο μας τον εξοπλισμό για να μην το δαγκώσουμε όταν βρεθούμε πάνω. Ντυνόμαστε σαν τα κρεμμύδια λοιπόν και ξεκινάμε.
Δεν υπάρχουν λόγια που να περιγράφουν αυτή την απότομη ανάβαση. Οδηγείς σε ένα δρόμο στενό με χάραξη τέτοια που έμοιαζε με αρχαίο μονοπάτι που με τα χρόνια οι άνθρωποι τον έκαναν δρόμο. Για ένα πάρετε μια ιδέα για την κλίση, για ένα μεγάλο κομμάτι της ανάβασης υπήρχαν πινακίδες που έλεγαν πως ανα 2 φουρκέτες ανεβαίναμε 100μ! Σαν μια σκάλα προς τον ουρανό!


Φτάνουμε πάνω και η θέα σε αφήνει άφωνο. ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΕΒΕΙ ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΣΤΑ 2800μ!!! Και εκεί ψηλά, με τον αέρα κρύο και φρέσκο, να ποτίζει τα πνευμόνια, μας έρχεται η πείνα. Κανένα πρόβλημα, θα φάμε από την καντίνα βρώμικο!  Ναι εκεί στα 2800 είχε 2 καντίνες! 8 ευρώ το σάντουιτς στα 2800μ, μια χαρά αν σκεφτείς ότι πάνω στη Συγγρού έχει 4. Παίρνουμε λοιπόν την σαντιουτσάρα μας, χτυπάμε και μια εσπρεσαρα, ψωνίζω και τα απαραίτητα αυτοκόλλητα και καθόμαστε να δούμε τον κόσμο από ψηλά!